Πριν από 75 χρόνια ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωσε τους λίγους επιζήσαντες στο στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς. Πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι δολοφονήθηκαν εκεί, κυρίως Εβραίοι.
Το 1996 μετά από πρωτοβουλία του Γερμανού προέδρου Ρόμαν Χέρτσογκ, η 27η Ιανουαρίου ανακηρύχθηκε σε επίσημη ημέρα μνήμης για τα θύματα του Εθνικοσοσιαλισμού. Το 2005 τα ΗΕ αποφάσισαν η 27η Ιανουαρίου να είναι Διεθνής Ημέρα Μνήμης Των Θυμάτων του Ολοκαυτώματος.
Από τρία διαφορετικά δημοσιεύματα στη Deutsche Welle:
Οι Γερμανοί δεν θέλουν να ξεχάσουν το Άουσβιτς
Τα κρούσματα αντισημιτισμού τα προηγούμενα χρόνια αυξήθηκαν στη Γερμανία. Ολοένα και περισσότεροι Εβραίοι πέφτουν θύματα επιθέσεων σε δημόσιους χώρους. Αποκορύφωμα ήταν η απόπειρα δολοφονίας 51 ανθρώπων που βρίσκονταν σε συναγωγή στην πόλη Χάλε στις 9 Οκτωβρίου 2019.
Στην ερώτηση εάν οι τελετές μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος είναι πολλές, λίγες ή όσες χρειάζονται οι μισοί από τους ερωτηθέντες απάντησαν ότι οι τελετές μνήμης είναι ακριβώς όσες χρειάζονται. Για έναν στους τέσσερεις Γερμανούς είναι πάρα πολλές, ενώ ένας στους έξι απάντησε ότι είναι πολύ λίγες.
«Πρόσφατα είπε κάποιος ότι 75 χρόνια μετά το τέλος του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου δεν χρειάζεται πια να ασχολούμαστε τόσο πολύ με τα θύματα του Εθνικοσοσιαλισμού αλλά να βάλουμε επιτέλους μια τελεία». Θα λέγατε ότι έχει δίκιο ή όχι; Σε αυτή τη δεύτερη ερώτηση το 60% απάντησε σαφώς ότι είναι εναντίον στο να μπει μια τέτοια τελεία. Το 37% ωστόσο συμφώνησε ότι θα πρέπει να αφήσουν πλέον πίσω τους την περίοδο του Εθνικοσοσιαλισμού.
Η τρίτη θεματική ενότητα των ερωτήσεων αφορούσε τον τρόπο υπενθύμισης των εγκλημάτων του Εθνικοσοσιαλισμού. Για τους τρεις στους τέσσερεις ερωτηθέντες η επίσκεψη σε ένα στρατόπεδο εξόντωσης θα έπρεπε να περιλαμβάνεται υποχρεωτικά στη σχολική εκπαίδευση.
https://p.dw.com/p/3WiYs
Ναφτάλι Φιρστ: Επώδυνες μνήμες από το ολοκαύτωμα
Ήρθε στον προορισμό του. Ήταν σχεδόν 10 ώρες καθ' οδόν και τώρα ανεβαίνει τα 50 ή 60 σιδερένια σκαλοπάτια προς την αίθουσα εκθέσεων Zollverein του Έσσεν, που παλαιότερα ήταν τμήμα ενός ορυχείου. Με αργά βήματα διασχίζει την έκθεση και στέκεται δίπλα σε μια μεγάλη φωτογραφία. Δική του φωτογραφία. Παίρνει στα χέρια το άλμπουμ με άλλες φωτογραφίες που ξεφύλλιζε ήδη στο αεροπλάνο. Ποτέ δεν ταξιδεύει χωρίς αυτές τις φωτογραφίες. Δείχνουν ένα δωδεκάχρονο αγόρι, τον Ναφτάλι Φιρστς, έναν σκελετό, πιο κοντά στο θάνατο παρά στη ζωή. Είναι ένα εβραιόπουλο από τη Μπρατισλάβα, 4 ημέρες πριν την απελευθέρωση του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Μπούχενβαλντ.
Και όταν, ώρες αργότερα, μετά την ομιλία της Άνγκελα Μέρκελ, παίρνει τον λόγο, παραθέτει και τις μνήμες τόσων πολλών άλλων, τόσων παιδιών. 232.000 παιδιά εκτόπισαν οι Ναζί στο Άουσβιτς. (...) «Ό,τι έγινε νομίζω ότι μπορεί να ξανασυμβεί» φοβάται. «Τότε δεν βρισκόμαστε σε άλλον πλανήτη. ‘Άνθρωποι έκαναν τέτοιες αγριότητες, σήμερα η κατάσταση χειροτερεύει», λέει. «΄Έχω την υποχρέωση να διηγούμαι, γιατί οι άνθρωποι δεν πρέπει να πιστεύουν ότι δεν έγινε τίποτα». Μετά από τη φωτογράφιση με την καγκελάριο το πούλμαν με τον Φιρστ και την οικογένειά του παίρνει το δρόμο προς το αεροδρόμιο. Τον συνοδεύει ο υφυπουργός Άμυνας. Ήταν μια μακρά ημέρα ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον.
https://p.dw.com/p/3Wm9W
Το ημερολόγιο μιας επιζήσασας από το Άουσβιτς
από τη Deutsche Welle
Εκτοπισμός στο Άουσβιτς Μπιρκενάου. Μετά την κατάληψη της Ουγγαρίας τον Μάρτιο του 1944, οι Εβραίοι μεταφέρθηκαν στην επαρχία, εκδιώχθηκαν, εκτοπίστηκαν και εξοντώθηκαν. Η Σέιντι Έρενβαλντ ήταν δεκατεσσάρων χρονών όταν ξεκίνησε να γράφει το ημερολόγιό της. Ακόμα και στο στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς - Μπιρκενάου συνέχισε να γράφει με κίνδυνο τη ζωή της. Σχεδόν όλη της η οικογένεια εξοντώθηκε από τους Ναζί.
Κατά την άφιξή τους στο στρατόπεδο εξόντωσης Άουσβιτς - Μπιρκενάου, όλοι περνούσαν από έλεγχο, όπου τους ξεχώριζαν. Όσους δεν έστελναν κατευθείαν στο θάνατο τους έστελναν σε καταναγκαστικά έργα. Την 14χρονη Σέιντι την έστειλαν σε ένα εργοστάσιο κατασκευής όπλων στην Κάτω Σιλεσία.
Η Σέιντι κρατούσε σημειώσεις ακόμη και στα πεταμένα χαρτόνια του εργοστασίου κατασκευής όπλων. Κατάφερε να τα διασώσει και να τα φυλάξει και μετά την απελευθερωσή της. 14 μήνες κράτησε το μαρτύριό της. Σήμερα το ημερολόγιό της αποτελεί μια σπάνια μαρτυρία.
«Τιμωρία στο προσκλητήριο» ονομάζεται η ακουαρέλα της Σοφία Ροζενστράουχ (αργότερα: Ναόμι Γιουντκόβσκι), η οποία φιλοτεχνήθηκε το 1945. Δείχνει τη βιαιότητα των Γερμανών δεσμοφυλάκων. Και αυτή η ακουαρέλα παρουσιάζεται στην έκθεση του Γερμανικού Ιστορικού Μουσείου με αφορμή τα 75 χρόνια της απελευθέρωσης του Άουσβιτς.
Πηγή: Deutsche Welle
Οι Γερμανοί δεν θέλουν να ξεχάσουν το Άουσβιτς
Δημοσκόπηση της Deutsche Welle δείχνει ότι οι Γερμανοί δεν θέλουν να ξεχάσουν τα εγκλήματα του Εθνικοσοσιαλισμού.
Τα κρούσματα αντισημιτισμού τα προηγούμενα χρόνια αυξήθηκαν στη Γερμανία. Ολοένα και περισσότεροι Εβραίοι πέφτουν θύματα επιθέσεων σε δημόσιους χώρους. Αποκορύφωμα ήταν η απόπειρα δολοφονίας 51 ανθρώπων που βρίσκονταν σε συναγωγή στην πόλη Χάλε στις 9 Οκτωβρίου 2019.
Πόσο σημαντικό είναι για τους Γερμανούς σήμερα το Ολοκαύτωμα. Τι σκέφτονται για αυτό; Η Deutsche Welle ανέθεσε στην εταιρεία infratest dimap να διενεργήσει σχετική δημοσκόπηση. Η εταιρεία δημοσκοπήσεων διενήργησε 1018 τηλεφωνικές συνεντεύξεις και το «κύριο συμπέρασμα είναι καθησυχαστικό», σύμφωνα με τον δημοσκόπο Ρομπέρτο Χάινριχ.
Στην ερώτηση εάν οι τελετές μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος είναι πολλές, λίγες ή όσες χρειάζονται οι μισοί από τους ερωτηθέντες απάντησαν ότι οι τελετές μνήμης είναι ακριβώς όσες χρειάζονται. Για έναν στους τέσσερεις Γερμανούς είναι πάρα πολλές, ενώ ένας στους έξι απάντησε ότι είναι πολύ λίγες.
«Πρόσφατα είπε κάποιος ότι 75 χρόνια μετά το τέλος του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου δεν χρειάζεται πια να ασχολούμαστε τόσο πολύ με τα θύματα του Εθνικοσοσιαλισμού αλλά να βάλουμε επιτέλους μια τελεία». Θα λέγατε ότι έχει δίκιο ή όχι; Σε αυτή τη δεύτερη ερώτηση το 60% απάντησε σαφώς ότι είναι εναντίον στο να μπει μια τέτοια τελεία. Το 37% ωστόσο συμφώνησε ότι θα πρέπει να αφήσουν πλέον πίσω τους την περίοδο του Εθνικοσοσιαλισμού.
Η τρίτη θεματική ενότητα των ερωτήσεων αφορούσε τον τρόπο υπενθύμισης των εγκλημάτων του Εθνικοσοσιαλισμού. Για τους τρεις στους τέσσερεις ερωτηθέντες η επίσκεψη σε ένα στρατόπεδο εξόντωσης θα έπρεπε να περιλαμβάνεται υποχρεωτικά στη σχολική εκπαίδευση.
https://p.dw.com/p/3WiYs
Ναφτάλι Φιρστ: Επώδυνες μνήμες από το ολοκαύτωμα
Επέζησε από δύο στρατόπεδα εξόντωνσης. Ήταν ένα δωδεκάχρονο παιδί. Σήμερα, 88 χρονών, νοιώθει την ανάγκη να μιλήσει. Για τις τραυματικές εμπειρίες του. Για την πορεία θανάτου μέσα στο χιόνι, δίπλα σε πτώματα.
Ήρθε στον προορισμό του. Ήταν σχεδόν 10 ώρες καθ' οδόν και τώρα ανεβαίνει τα 50 ή 60 σιδερένια σκαλοπάτια προς την αίθουσα εκθέσεων Zollverein του Έσσεν, που παλαιότερα ήταν τμήμα ενός ορυχείου. Με αργά βήματα διασχίζει την έκθεση και στέκεται δίπλα σε μια μεγάλη φωτογραφία. Δική του φωτογραφία. Παίρνει στα χέρια το άλμπουμ με άλλες φωτογραφίες που ξεφύλλιζε ήδη στο αεροπλάνο. Ποτέ δεν ταξιδεύει χωρίς αυτές τις φωτογραφίες. Δείχνουν ένα δωδεκάχρονο αγόρι, τον Ναφτάλι Φιρστς, έναν σκελετό, πιο κοντά στο θάνατο παρά στη ζωή. Είναι ένα εβραιόπουλο από τη Μπρατισλάβα, 4 ημέρες πριν την απελευθέρωση του στρατοπέδου συγκέντρωσης στο Μπούχενβαλντ.
Ο εκθεσιακός χώρος Zollverein δείχνει φωτογραφίες από 75 επιζώντες του ολοκαυτώματος. Τίτλος της έκθεσης: "Survivors". Ηλικιωμένα πρόσωπα, που ο φημισμένος φωτογράφος Μάρτιν Σέλερ τα κάνει να μιλούν. Στο αεροπλάνο ο Νταφτάλι Φιρστ κάνει και πάλι ένα επώδυνο ταξίδι. Μιλά στην DW για την πορεία θανάτου των φυλακισμένων, την οποία έπρεπε να κάνουν άρρωστοι και εξασθενημένοι αφήνοντας πίσω τους το Μπούχενβαλντ. Μια πορεία μέσα στο χιόνι, δίπλα σε πτώματα. «Κάθε βήμα ήταν ένα μαρτύριο», διηγείται. (...)
Στο αεροσκάφος της Λουφτβάφε, σε μια τόσο συμβολική πτήση, ταξιδεύει ένας ροζιασμένος και όλο χιούμορ γηραιός κύριος με κάτασπρα μαλλιά και απαλά μάτια. Υπάρχει ακόμη εκείνη η φωτογραφία, που βγήκε τον Απρίλιο του 1945 στο Μπούχενβαλντ και δημοσιεύτηκε μόλις δεκαετίες αργότερα. Δείχνει τον μικρό Ναφτάλι, ανάμεσα σε ζωντανούς σκελετούς. «Δεν μας έσωσαν, όποιος ήταν εκεί, κανείς δεν σώθηκε» λέει και αναφέρει τον τίτλο του βιβλίου του. «Σαν καυσόξυλα στην φωτιά της φρίκης – Μια οικογένεια επιζεί το ολοκαύτωμα». «Ο πόνος, οι σκέψεις μου δεν έχουν φύγει, με συνοδεύουν», λέει.
Στο αεροσκάφος της Λουφτβάφε, σε μια τόσο συμβολική πτήση, ταξιδεύει ένας ροζιασμένος και όλο χιούμορ γηραιός κύριος με κάτασπρα μαλλιά και απαλά μάτια. Υπάρχει ακόμη εκείνη η φωτογραφία, που βγήκε τον Απρίλιο του 1945 στο Μπούχενβαλντ και δημοσιεύτηκε μόλις δεκαετίες αργότερα. Δείχνει τον μικρό Ναφτάλι, ανάμεσα σε ζωντανούς σκελετούς. «Δεν μας έσωσαν, όποιος ήταν εκεί, κανείς δεν σώθηκε» λέει και αναφέρει τον τίτλο του βιβλίου του. «Σαν καυσόξυλα στην φωτιά της φρίκης – Μια οικογένεια επιζεί το ολοκαύτωμα». «Ο πόνος, οι σκέψεις μου δεν έχουν φύγει, με συνοδεύουν», λέει.
Και όταν, ώρες αργότερα, μετά την ομιλία της Άνγκελα Μέρκελ, παίρνει τον λόγο, παραθέτει και τις μνήμες τόσων πολλών άλλων, τόσων παιδιών. 232.000 παιδιά εκτόπισαν οι Ναζί στο Άουσβιτς. (...) «Ό,τι έγινε νομίζω ότι μπορεί να ξανασυμβεί» φοβάται. «Τότε δεν βρισκόμαστε σε άλλον πλανήτη. ‘Άνθρωποι έκαναν τέτοιες αγριότητες, σήμερα η κατάσταση χειροτερεύει», λέει. «΄Έχω την υποχρέωση να διηγούμαι, γιατί οι άνθρωποι δεν πρέπει να πιστεύουν ότι δεν έγινε τίποτα». Μετά από τη φωτογράφιση με την καγκελάριο το πούλμαν με τον Φιρστ και την οικογένειά του παίρνει το δρόμο προς το αεροδρόμιο. Τον συνοδεύει ο υφυπουργός Άμυνας. Ήταν μια μακρά ημέρα ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον.
https://p.dw.com/p/3Wm9W
Το ημερολόγιο μιας επιζήσασας από το Άουσβιτς
από τη Deutsche Welle
Εκτοπισμός στο Άουσβιτς Μπιρκενάου. Μετά την κατάληψη της Ουγγαρίας τον Μάρτιο του 1944, οι Εβραίοι μεταφέρθηκαν στην επαρχία, εκδιώχθηκαν, εκτοπίστηκαν και εξοντώθηκαν. Η Σέιντι Έρενβαλντ ήταν δεκατεσσάρων χρονών όταν ξεκίνησε να γράφει το ημερολόγιό της. Ακόμα και στο στρατόπεδο εξόντωσης του Άουσβιτς - Μπιρκενάου συνέχισε να γράφει με κίνδυνο τη ζωή της. Σχεδόν όλη της η οικογένεια εξοντώθηκε από τους Ναζί.
Η Σέιντι κρατούσε σημειώσεις ακόμη και στα πεταμένα χαρτόνια του εργοστασίου κατασκευής όπλων. Κατάφερε να τα διασώσει και να τα φυλάξει και μετά την απελευθερωσή της. 14 μήνες κράτησε το μαρτύριό της. Σήμερα το ημερολόγιό της αποτελεί μια σπάνια μαρτυρία.
Η ακουαρέλα «Τιμωρία στο προσκλητήριο»
«Τιμωρία στο προσκλητήριο» ονομάζεται η ακουαρέλα της Σοφία Ροζενστράουχ (αργότερα: Ναόμι Γιουντκόβσκι), η οποία φιλοτεχνήθηκε το 1945. Δείχνει τη βιαιότητα των Γερμανών δεσμοφυλάκων. Και αυτή η ακουαρέλα παρουσιάζεται στην έκθεση του Γερμανικού Ιστορικού Μουσείου με αφορμή τα 75 χρόνια της απελευθέρωσης του Άουσβιτς.
Πηγή: Deutsche Welle
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου