Το υψωμένο δάκτυλο του Τσίπρα και η αντιπολίτευση των κραυγών

Το σηκωμένο δάκτυλο του κ. Τσίπρα που κουνιέται κατά πάντων και το καταγγελτικό ύφος του μπορεί να ικανοποιούν το αριστερό, κινηματικό ακροατήριό του, κουράζουν, όμως, το ήδη κουρασμένο εκλογικό σώμα που θέλει τον τερματισμό της πόλωσης.
Από "Τα Νέα":

 
Ο διάσημος ιταλός σκιτσογράφος Altan είχε γράψει κάποτε: «Κάνω αυτοκριτική, αλλά δεν μ’ ακούει κανένας. Ούτε καν εγώ». Το απόφθεγμα έρχεται αβίαστα στο μυαλό βλέποντας κανείς τη γραμμή που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση.

Ειδικά μετά την… προεκλογικού χαρακτήρα ομιλία του Αλέξη Τσίπρα πριν από μία εβδομάδα, μπορεί κανείς να πει με ασφάλεια ότι η Κουμουνδούρου αδυνατεί να βρει τα αίτια της τριπλής ήττας της το περασμένο καλοκαίρι. Οσο κι αν κορυφαία στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ή ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός υποστηρίζουν ότι έχουν κάνει βαθιά αυτοκριτική και ενδοσκόπηση, οι κινήσεις τους δείχνουν ότι δεν είναι ακόμη σε θέση να αντιληφθούν τα πραγματικά αίτια της απώλειας της εξουσίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα 7 βίντεο που παρουσίασαν θέλοντας να αναδείξουν τα ψέματα του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας. Δεν είναι κακή για ένα κόμμα που ξαναδιεκδικεί την εξουσία να φτιάχνει μια «μαύρη βίβλο». Κι ενδεχομένως να έχει δίκιο. Το κακό είναι ότι ακόμη δεν έχουν ξεκαθαρίσει στον ΣΥΡΙΖΑ σε ποιους ψηφοφόρους απευθύνονται.

Σύμφωνα με εκλογολόγους και πολιτικούς αναλυτές, οι εκλογές της 7ης Ιουλίου δεν κρίθηκαν από τις υποσχέσεις που έδωσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία. Eνα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος μετακινήθηκε προς τα δεξιά ως επιλογή διαμαρτυρίας κατά της κυβέρνησης Τσίπρα.

Το μέτωπο κατά ΣΥΡΙΖΑ

Ηταν ένα «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο, το οποίο μετρήθηκε σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες και το οποίο εξέφρασε την απογοήτευσή του για τα τέσσερα χρόνια της Αριστεράς στην εξουσία. Το κίνημα αυτό, λένε στα «ΝΕΑ» εκλογολόγοι, ψήφισε με τη λογική «να φύγουν αυτοί, δεν πάει άλλο», κι όχι «θα έρθει η Δεξιά που μας υπόσχεται τα πάντα». Μάλιστα, αυτό το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο διαπέρασε όλο το πολιτικό φάσμα, από τα αριστερά του τότε κυβερνώντος κόμματος μέχρι την Ακρα Δεξιά. Ηταν δηλαδή μια καθαρή ψήφος διαμαρτυρίας, τόσο για τα ψέματα που είπαν οι κ. Τσίπρας και Καμμένος όσο και για την ακραία νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική που ακολούθησαν. Οι πολίτες δηλαδή ψήφισαν ΝΔ για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο επειδή πίστεψαν στο πρόγραμμα Μητσοτάκη, γεγονός που θα έπρεπε να απασχολήσει και τα δύο κόμματα. 

Οκτώ μήνες μετά τις εκλογές, όμως, στην Κουμουνδούρου ποντάρουν ακόμη με τα αντιδεξιά σύνδρομα. Η ρητορική του κ. Τσίπρα και των κορυφαίων στελεχών και τα βίντεο της «μαύρης βίβλου» της ΝΔ δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αποτινάξει το δικό του, αμαρτωλό, παρελθόν, αναδεικνύοντας τα ψέματα της παρούσας κυβέρνησης. Χωρίς δηλαδή να φαίνεται ίχνος αυτοκριτικής και κυρίως χωρίς να «κτίζεται» ένα νέο αφήγημα για το μέλλον. Τα «τσιτάτα» τύπου: «Δεν θα είναι η δεύτερη φορά Αριστερά. Αλλά θα είναι η πρώτη φορά με δικό μας αριστερό και ρεαλιστικό σχέδιο προοδευτικής διακυβέρνησης, έξω από Μνημόνια και χωρίς καταναγκασμούς», μοιάζουν με ευχολόγια.

Ομως, χωρίς να απολογείται ο Τσίπρας κι επιχειρώντας να κρύψει στην ντουλάπα τους σκελετούς της δικής του διακυβέρνησης, το μόνο που καταφέρνει είναι να συσπειρώνει το αριστερό ακροατήριο, αλλά να μην επαναφέρει στις τάξεις της Κεντροαριστεράς τούς ψηφοφόρους που τον εγκατέλειψαν.

Η Αριστερά των άκρων

Από την άλλη, στον ΣΥΡΙΖΑ δείχνουν να είναι σε δύσκολη θέση, διότι θα πρέπει να απολογούνται για τις αποφάσεις που έλαβαν. Για παράδειγμα, μπορεί η κυβέρνηση της ΝΔ να περνάει δύσκολα με το Μεταναστευτικό, όμως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ γιγάντωσε τις Μόριες και προκάλεσε έμφραγμα στα νησιά του Αιγαίου. Η προηγούμενη κυβέρνηση συμφώνησε να μη μεταφέρονται στην ηπειρωτική Ελλάδα πρόσφυγες και μετανάστες από τα νησιά, όμως τώρα κατηγορεί τη ΝΔ που δεν το κάνει.

Επίσης, τρανταχτό παράδειγμα έλλειψης δομικής αντιπολίτευσης είναι και η άνευ όρων παράδοση του κόμματος σε «πολακικού» τύπου κραυγές, με στοχοποίηση αντιπάλων και με μόνιμο το σύνδρομο της «διωκόμενης Αριστεράς» από το «δεξιό κράτος και παρακράτος». Μια ρητορική που δεν περνάει πλέον εύκολα στην κοινή γνώμη, ειδικά τόσο νωρίς και με τη σκέψη ότι πριν από περίπου έναν χρόνο η Αριστερά κυβερνούσε με την εθνικολαϊκή Δεξιά.

Παράλληλα, πολιτικοί παρατηρητές εκτιμούν ότι οι «κραυγές» σε προεκλογικό φόντο που στήνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ πρόωρες και η πόλωση που επιχειρεί με τη λογική της επιστροφής στα πεζοδρόμια ξυπνά στους πολίτες το σύνθημα «όλοι ίδιοι είστε». Το νέο αφήγημα Τσίπρα προσκρούει εν ολίγοις στα πεπραγμένα της κυβέρνησής του.

Μόλις πριν από τρεις ημέρες επιβεβαιώθηκαν, διά στόματος Παπαγγελόπουλου, οι συναντήσεις του επιχειρηματία Σάμπυ Μιωνή με τον πρώην αναπληρωτή υπουργό Δικαιοσύνης και τον ισχυρό άνδρα της προηγούμενης κυβέρνησης, Νίκο Παππά. Ανεξαρτήτως των καταγγελιών και των ισχυρισμών των δύο πλευρών, οι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει τη ΝΔ για διαπλοκή μοιάζει με τη μητριά της Χιονάτης που λέει: «Καθρέπτη, καθρεπτάκι μου, ποια είναι η πιο ωραία». Ή όταν μιλά για σκάνδαλο ξεχνά την προσπάθεια ποδηγέτησης της Δικαιοσύνης και των ανεξάρτητων Αρχών.

Εν ολίγοις, το σηκωμένο δάκτυλο του κ. Τσίπρα που κουνιέται κατά πάντων και το καταγγελτικό ύφος του μπορεί να ικανοποιούν το αριστερό, κινηματικό ακροατήριό του, κουράζουν, όμως, το ήδη κουρασμένο εκλογικό σώμα που θέλει τον τερματισμό της πόλωσης. Το ερώτημα και το στοίχημα για τον κ. Τσίπρα είναι αν οι κραυγές που βγαίνουν ξεκάθαρα από την ανάγκη να διατηρήσει το κομματικό του DNA μπορούν να γίνουν πολιτικό αφήγημα που θα τον επαναφέρει στην πόρτα του Μαξίμου.

Πηγή: in.gr