"Η αναγκαιότητα της όλο και πιο στενής συνεργασίας του ευρωπαϊκού χώρου δεν είναι μόνο μέσο ταχύτερης ανάπτυξής του αλλά επιβεβλημένη. Στις παγκόσμιες εξελίξεις έχουν αναδειχθεί τρεις πρωταγωνιστές, οι ΗΠΑ, η Κίνα και η Ρωσία. Η Ευρώπη αν θέλει να διατηρήσει την ανεξαρτησία της, πρέπει να έχει τη δυνατότητα να προασπίζει τα συμφέροντά της στον διεθνή ανταγωνισμό που θα είναι όλο και πιο έντονος. Η ενοποίησή της εξασφαλίζει την αναγκαία δύναμη". Αυτά αναφέρει κατ' αρχήν ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης σε άρθρο του στην Καθημερινή και στη συνέχεια μεταξύ άλλων τονίζει:
"Ουσιαστικό εμπόδιο στην πρόοδο της ευρωπαϊκής ενοποίησης είναι ο κανόνας ότι οι αποφάσεις της Ενωσης προϋποθέτουν την ομοφωνία όλων των κρατών-μελών. Οταν υπάρχουν 28 μέλη θα υπάρχει πάντα ένα μέλος το οποίο θα διαφωνεί ή δεν θα συμφωνεί για να προωθηθούν ρυθμίσεις που αυτό επιθυμεί. Το αποτέλεσμα του κανόνα είναι η αδυναμία της Ενωσης να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα προβλήματα. Γι’ αυτό θα πρέπει να οριστεί μια νέα διαδικασία λήψεως αποφάσεων, η οποία θα επιτρέπει σε μια ισχυρή πλειοψηφία να πραγματοποιεί τις αποφάσεις (...)
Με το σημερινό σύστημα μια χώρα πρέπει να είναι πλήρες μέλος με δικαίωμα ψήφου σε όλα τα θέματα και να συμμετέχει σε όλες τις προσπάθειες για την πρόοδο της ενοποίησης και αν ακόμη δεν ενδιαφέρεται. Είναι δηλαδή αντιμέτωπη με την επιλογή ή όλα ή τίποτα. Σκοπιμότερο θα ήταν η συμμετοχή στην Ενωση να είναι αναγκαία σε ορισμένα βασικά θέματα αλλά σε ορισμένα άλλα προαιρετική. Η συμμετοχή στην ενιαία αγορά να είναι επιβεβλημένη, αλλά η συμμετοχή π.χ. σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα να είναι προαιρετική (...)
Κυρίαρχο πρόβλημα είναι η ασφάλεια των κρατών-μελών της Ενωσης. Η Ευρώπη είναι μια «ένωση ασφάλειας». Βασίζεται στην αλληλοβοήθεια μεταξύ των κρατών-μελών, που υποστηρίζουν μια κοινή πολιτική ασφάλειας και άμυνας. Ομως οι απόψεις για την πολιτική ασφάλειας διαφέρουν (...)
Γνωστό σε όλους θέμα, που απαιτεί κοινή αντιμετώπιση, είναι η πολιτική ασύλου και μετανάστευσης. Η αρχή της αλληλεγγύης επιβάλλει να κατανεμηθούν τα βάρη μεταξύ των κρατών-μελών ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Υπάρχουν χώρες που διαφωνούν έντονα και οι αντιρρήσεις τους παρεμποδίζουν μια κοινά αποδεκτή θέση. Με δεδομένη όμως την ανάγκη να βρεθούν άμεσες λύσεις, είναι σκόπιμο και πιθανό μία ομάδα κρατών-μελών που συναισθάνονται κοινή ευθύνη να προχωρήσει στη διαμόρφωση κοινής πολιτικής. Η Ελλάδα θα συμμετάσχει.
Το σημαντικότερο βήμα για να εξασφαλιστεί σταθερότητα και ανάπτυξη είναι η ενιαία αντιμετώπιση των οικονομικών προβλημάτων, η θέσπιση της «οικονομικής διακυβέρνησης». Συνεχώς προκύπτουν προβλήματα, επειδή υπάρχει ένα ενιαίο νόμισμα αλλά, ταυτόχρονα, 19 διαφορετικά δημόσια χρέη, 19 φορολογικά συστήματα, τα οποία ανταγωνίζονται το ένα το άλλο με 19 διαφορετικές προσεγγίσεις στα θέματα της ανάπτυξης. Σε αναρίθμητες δηλώσεις και άρθρα, πολιτικοί και οικονομολόγοι έχουν υποστηρίξει ότι είναι αναγκαία η θέσπιση μιας «οικονομικής κυβέρνησης» ή ο ορισμός ενός «υπουργού Οικονομικών» της Ευρωζώνης. Το νέο αυτό όργανο θα πρέπει να διαθέτει την πολιτική εξουσία για τον συντονισμό των οικονομικών και δημοσιονομικών πολιτικών, την επιβολή των κανόνων των συνθηκών και την αντιμετώπιση των περιφερειακών κλυδωνισμών. Πολλοί πιστεύουν επίσης ότι η Ευρωζώνη θα πρέπει να έχει δικό της προϋπολογισμό για να στηρίξει την ανάπτυξη. Τα κεφάλαια θα προέρχονται από ένα ποσοστό του φόρου που καταβάλλουν οι επιχειρήσεις στα κράτη-μέλη (...)
Κατά την οικονομική κρίση την περίοδο 2010-2014 ορισμένες χώρες, όπως η Ελλάδα, δεν ήταν πια σε θέση να εξοφλήσουν τις οφειλές τους και υποχρεώθηκαν από την Ενωση να ακολουθήσουν μια σταθεροποιητική πολιτική περιορίζοντας αισθητά τις δαπάνες τους. Η κρίση μπορούσε σύμφωνα με παράγοντες της Ενωσης να αντιμετωπιστεί πιο αποτελεσματικά εάν υπήρχε μια τραπεζική ένωση και μια ενιαία κεφαλαιαγορά. Θα προσέθετα, ότι η κρίση βέβαια θα ήταν αισθητά πιο περιορισμένη στην Ελλάδα αν η ελληνική κυβέρνηση του 2007 και μετά δεν αύξανε αλόγιστα το έλλειμμα της χώρας (...)
Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης πρέπει να αποκτήσει εντονότερο κοινωνικό χαρακτήρα. Για να επιτευχθεί αυτό, απαιτούνται αλλαγές στις επιδιώξεις της, στον τρόπο λειτουργίας της, η μετεξέλιξή της. Η μετεξέλιξη θα πρέπει να οδηγήσει στην αναγκαία μεταφορά πόρων από το ανεπτυγμένο κέντρο προς την περιφέρεια που υστερεί, στην προώθηση επενδύσεων για την καταπολέμηση της ανεργίας, στη διαμόρφωση πολιτικών κοινωνικής αλληλεγγύης που θα στηρίζονται σε μια κοινή δημοσιονομική πολιτική (...)
Υπό τις σημερινές συνθήκες, η ενοποίηση θα πραγματοποιείται βαθμιαία, κατά θέματα. Οι υπάρχουσες υστερήσεις ή οι αναπτυσσόμενες δυναμικές θα οδηγήσουν σε διαφορές επιπέδων ενοποίησης. Το κοινό δίκτυο, που καλύπτει το σύνολο της Ενωσης, θα έχει διαφορετική πυκνότητα κατά θέμα. Η κοινή αγροτική πολιτική υπάρχει εδώ και καιρό. Κοινή φορολογική πολιτική, όμως, δεν έχει διαμορφωθεί ακόμη (...)
Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στις 20.6.2019 ανέδειξε τέσσερις βασικές προτεραιότητες για την πολιτική της Ενωσης, την προστασία των πολιτών και των ελευθεριών, την ανάπτυξη μιας ισχυρής και δυναμικής βάσης για τις ενωσιακές δραστηριότητες, την οικοδόμηση μιας κλιματικά ουδέτερης, πράσινης, δίκαιης και κοινωνικής Ευρώπης και την προαγωγή των ευρωπαϊκών συμφερόντων και αξιών στη διεθνή σκηνή (...) Η συνέχεια στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου υπήρξε η συνηθισμένη. Η πρόοδος στην εφαρμογή των πολιτικών, που δημιουργούν το πλαίσιο της ενοποίησης, υπήρξε βραδύτατη. Η πολιτική θέληση εκφράζεται μόνο σε δηλώσεις και όχι στην πράξη" (...)
Και το συμπέρασμα του Κ. Σημίτης στο άρθρο του: "Το συμπέρασμα από τη μέχρι τώρα εξέλιξη της Ενωσης και της παγκοσμιοποίησης είναι ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί θα πρέπει να επιδιώξουν σταθερά τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού κράτους και τη συμβίωση και συνέργεια των διάφορων εθνικών τους πολιτισμών. Πρέπει να ενώσουν τις δυνάμεις τους, εάν θέλουν να έχουν όποια επιρροή στην ημερήσια διάταξη της παγκόσμιας πολιτικής και στην επίλυση παγκόσμιων προβλημάτων. Η παραίτηση από την ευρωπαϊκή ενοποίηση θα σημάνει και το τέλος της οποιαδήποτε επιρροής τους στη παγκόσμια Ιστορία".
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου