Soloup: Εποχές πανδημίας, μέρες εγκλεισμού

του Soloup* στο ΑΠΕ-ΜΠΕ 

"Μέρες περιορισμού για όλους. Μια ιδιότυπη ημι-φυλακή «για το καλό μας». Ένας σωφρονισμός που, για να πετύχει, πρέπει να προέρχεται κυρίως από εμάς τους ίδιους. Αναμετριόμαστε σε καναπέδες και μπαλκόνια με έναν αόρατο εχθρό: τις καθημερινές μας συνήθειες μακριά απ' το σπίτι, τις αναγκαστικά περισσότερες ώρες με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Τόσα «εγώ» στριμωγμένα ξαφνικά στην ίδια στέγη, των ζευγαριών, των παιδιών, των ηλικιωμένων γονιών, πώς μπορείς κανείς να τ' αντέξει; Αναμετριόμαστε με έναν απρόσμενο εχθρό: Τον ίδιο μας τον εαυτό. 

Μέρες περιορισμού για όλους. Μέρες εγκλεισμού και για μένα. Μόνο που ο γενικός καταναγκασμός ήρθε να κάτσει πάνω σε έναν ήδη προϋπάρχοντα, εθελοντικό αυτοεγκλεισμό. Σενάρια, storyboards και σκίτσα για τη δημιουργία ενός πολυσέλιδου graphicnovel με θέμα το 1821. Τίτλος του: «21- Η μάχη της πλατείας». Το λες και τύχη μέσα στην ανασφάλεια που ζούμε, μπροστά σ' έναν άγνωστο κι αόρατο εχθρό, να' χεις ν' αναμετριέσαι και με ένα θέμα που μιλά για καταναγκασμούς, για κινδύνους αλλά και για αγώνες και αποφάσεις. 

Όχι, αυτή η ιδέα δεν είναι μια αρπαχτή της τελευταίας στιγμής. Δουλεύουμε πάνω σε αυτήν ήδη από το 2017 με τις συνεργάτιδες μου. Ένας αγώνας (δημιουργικός) για έναν αγώνα (την Ελληνική Επανάσταση) μέσα σε έναν άλλο αγώνα (καθημερινών αντοχών).

Μέρες περιορισμού για όλους. Ωστόσο έναν παρόμοιο αυτοεγκλεισμό είχα βιώσει στις αρχές της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων με το graphicnovel «Αϊβαλί». Τότε που πάλι τα πράγματα ήταν μαύρα. Άλλα προβλήματα και άλλες ανασφάλειες. Ήταν όμως τότε οι ιστορίες του Βενέζη και του Κόντογλου - και οι δύο επιζήσαντες μάρτυρες μιας μεγαλύτερης ανθρώπινης «συντέλειας του κόσμου» -οι οποίες έδιναν το μέτρο. 

Μέρες εγκλεισμού ξανά. Με έναν αόρατο εχθρό, σε έναν διαφορετικό πόλεμο. Στον προσωπικό μου εγκλεισμό προτάσσω τώρα γιαταγάνια. Μαρτυρίες αγωνιστών του '21, ιστορικά γεγονότα για άλλη μια «συντέλεια του κόσμου», στη Χίο, στο Μεσολόγγι. Δικά μου γιαταγάνια τα μολύβια. Μακριά από τα σχολικά κλισέ και τα απαρχαιωμένα εθνικά αφηγήματα προσπαθώ να αντλήσω δύναμη από ανθρώπους που έζησαν σε δύσκολες καταστάσεις.

Ευχή κι ελπίδα, να δούμε αλλιώς τον εγκλεισμό που μας έλαχε. Ας κλείσουν οι τηλεοράσεις. Δεν είναι τρομακτικό να περνάς ώρες στο σπίτι με τους ανθρώπους που αγαπάς ή ακόμα και μόνος. Έχουμε τόσα πράγματα που αναβάλαμε μια ζωή, πάντα με μια καλή δικαιολογία. Η ζωή δεν είναι μόνο εκεί έξω. Είναι μέσα μας και μπροστά μας. Η ομορφιά δεν χάθηκε. Μύρισε! Ακόμα και στους φωταγωγούς πλέον φτάνει η μυρωδιά από τις νεραντζιές της άνοιξης. Άκου! Τα κοτσύφια κελαηδούν στην ησυχία της πόλης. Είδες εικόνες στα sites με δελφίνια να σουλατσάρουν στα κανάλια της Βενετίας χαζεύοντας τα κτίρια των ανθρώπων. Δεν πάει στραβά ο γιαλός. Οφείλουμε αυτήν την αυτοκριτική, πρώτα απ' όλα στους εαυτούς μας και μετά στην κοινωνία που ζούμε".

*O Soloup είναι γελοιογράφος, δημιουργός κόμικς. Το βραβευμένο πρώτο του graphic novel «Αϊβαλί» έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ