Ο Έλληνας καλλιτέχνης πιστεύει ότι «Η ελπίδα ζει μέσα μας», στον καθένα από μας χωριστά που ζούμε σήμερα πάνω στη γη και είμαστε ανά πάσα ώρα και στιγμή ικανοί για τη σπουδαιότερη αλλαγή. Το πρόσωπο της ελπίδας δεν έχει φύλο, φυλή και ηλικία. Δεν μοιάζει με κάτι συγκεκριμένο, ακριβώς γιατί μοιάζει σε όλους μας.
Πριν τις πειραματικές περφόρμανς του στην Ομάδα Εδάφους τη δεκαετία του ’80 και του ’90, πριν τον σχεδιασμό των Τελετών Έναρξης και Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004, πριν το «2», τη «Μήδεια 2», το «Μέσα», τον «Μεγάλο Δαμαστή», την Τελετή Έναρξης για τους Πρώτους Ευρωπαϊκούς Αγώνες στο Μπακού το 2015 και το πρόσφατο «Since She» με το οποίο έγινε ο πρώτος δημιουργός νέου έργου για το Χοροθέατρο Πίνα Μπάους του Βούπερταλ, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου είχε ήδη κερδίσει την αναγνώριση ως ζωγράφος και κομίστας, όντας μαθητής του εμβληματικού Γιάννη Τσαρούχη.
Τη στιγμή που ο πλανήτης εξακολουθεί να δοκιμάζεται από την πανδημία του Covid-19, η αίσθηση της ελπίδας είναι πιο αναγκαία από ποτέ. (…)
Πηγή: kathimerini.gr
Ο Έλληνας καλλιτέχνης που έγινε «παγκόσμιος», κάνοντας έναν ολόκληρο πλανήτη να υποκλιθεί μπροστά στις εκφραστικές εικόνες τέχνης που δημιουργεί, πιστεύει -όπως αποκαλύπτει και ο τίτλος του τεύχους- ότι «Η ελπίδα ζει μέσα μας», στον καθένα από μας χωριστά που ζούμε σήμερα πάνω στη γη και είμαστε ανά πάσα ώρα και στιγμή ικανοί για τη σπουδαιότερη αλλαγή. Το πρόσωπο της ελπίδας δεν έχει φύλο, φυλή και ηλικία. Δεν μοιάζει με κάτι συγκεκριμένο, ακριβώς γιατί μοιάζει σε όλους μας. Σ’ αυτό το πρόσωπο, όλοι μπορούμε να δούμε τον εαυτό μας και να ελπίσουμε στη δύναμη του ανθρώπου.
Τη στιγμή που ο πλανήτης εξακολουθεί να δοκιμάζεται από την πανδημία του Covid-19, η αίσθηση της ελπίδας είναι πιο αναγκαία από ποτέ. (…)
Πηγή: kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου