«Συχνά πυκνά, σοβαροί και αξιόλογοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, άνθρωποι του πνεύματος», γράφει ο Τάκης Λαζαρίδης, «εκφράζουν τη δυσφορία τους γιατί ορισμένοι ιστορικοί και ερευνητές εξακολουθούν να ασχολούνται με τις εμφύλιες συγκρούσεις στη διάρκεια της Κατοχής, με τον Δεκέμβρη, τη Βάρκιζα και τον Εμφύλιο. Τι νόημα έχει, λένε, να προσπαθούμε τώρα, ύστερα από εβδομήντα και πλέον χρόνια, να μάθουμε τι ακριβώς συνέβη τότε, ποιοι και πόσο ευθύνονται, ποια η ιστορική αλήθεια. Γιατί να ξύνουμε πληγές όταν η χώρα μας έχει ζωτική ανάγκη για εθνική ενότητα και ομοψυχία;»
Η δική του απάντηση είναι η εξής: «Εμείς μπορεί να μην ασχολούμαστε με το παρελθόν, όμως το παρελθόν δεν παύει ούτε στιγμή να ασχολείται μαζί μας. Και είναι ακριβώς το παρελθόν που σφραγίζει το παρόν και προδιαγράφει το μέλλον. Τη ζωτική ανάγκη να μελετάμε και να διδασκόμαστε από το ιστορικό παρελθόν υπογραμμίζει μία σοφή ρήση: “Όσοι δεν διδάσκονται από τα λάθη τους είναι καταδικασμένοι να τα επαναλάβουν”. […] Ως επιστέγασμα θα ήθελα να παραθέσω το απόφθεγμα κορυφαίου Αμερικανού ιστορικού: “Μελετάμε την ιστορία, όχι για να μάθουμε τι έγινε κάποια στιγμή στο παρελθόν, αλλά για να κατανοήσουμε το παρόν και να ανιχνεύσουμε το μέλλον”».
Υπό αυτό το πρίσμα, επιστρέφει στο Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι…, το οποίο έγραψε με «πλήρη επίγνωση για το βαρύτατο πολιτικό και κοινωνικό κόστος» αλλά και με «αίσθηση του χρέους», η οποία υπερίσχυσε. «Ήθελα», σημειώνει, «να βοηθήσω τους συμπατριώτες μου να απαλλαγούν από τα ασφυκτικά ιδεολογικά πλοκάμια της αριστερόστροφης προπαγάνδας, να γνωρίσουν την ιστορική αλήθεια, να προσγειωθούν στο σκληρό έδαφος της ελληνικής και διεθνούς πραγματικότητας».
Στο πλαίσιο αυτό, αποτιμά τις αντιδράσεις που υπήρξαν στο βιβλίο, που πραγματοποίησε επτά εκδόσεις (η πρώτη το 1988), επανέρχεται στα γεγονότα του Εμφυλίου, διαπραγματεύεται τον ρόλο του Στάλιν και του Λένιν και γενικότερα της σοβιετικής νομενκλατούρας – τελευταίο εκπρόσωπο της οποίας θεωρεί τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.
Συγκεκριμένα, σε κάποιο σημείο ο Τάκης Λαζαρίδης σημειώνει:
«Είμαι από τους ελάχιστους επιζώντες της δύσμοιρης εκείνης γενιάς που έζησε και έδραε τη συνταρακτική αλλά και τραγική συνάμα εκείνη περίοδο. Αν και νεότατος, η συγκυρία θέλησε να γνωρίσω από κοντά και να μιλίσω με τους ‘μεγάλους’ τότε του ΚΚΕ. Τον Σιάντο, τον Ιωαννίδη, τον Ζαχαριάδη. Και στα χρόνια που ακολούθησαν, συνδυάζοντας μελέτη και εμπειρία, κατέληξα στην ακαταμάχητη πλέον αλήθεια, την αλήθεια που οι πολλοί δεν μπόρεσαν τότε να καταλάβουν, ότι μοναδικός και αδιαμφισβήτητος ένοχος για την ελληνική τραγωδία είναι ο Στάλιν. Που χρησιμοποίησε και θυσίασε εν ψυχρώ τους Έλληνες κομμουνιστές για την εξυπηρέτηση των δικών του κρατικών συμφερόντων, για τη συγκρότηση και εδραίωση της σοβιετικής αυτοκρατορίας». (...) Ο χρόνος που κύλησε έκτοτε βοήθησε να πέσουν οι μάσκες, να φανεί το αληθηνό πρόσωπο του Στάλιν. Το πρόσωπο ενός ψυχρού δολοφόνου, ο οποίος φρόντιζε πάντα να σβήνει τα ίχνη των εγκλημάτων του». (...)
Παράλληλα, ο Τάκης Λαζαρίδης, τοποθετείται για το διεθνές και ελλαδικό παρόν. Γράφει για την πανδημία και τη ζωτικότητα του καπιταλισμού, για τις ελπίδες που γεννά η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση και τις γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις και διεργασίες.
Υπό το πρίσμα του βιβλίου, κρίνει τον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας ότι αποτελεί «κλαδί από το μεγάλο δέντρο της κομμουνιστικής αριστεράς» και ότι «οδηγείται στη δράση του από την “αθάνατη” διδασκαλία των Μαρξ, Λένιν, Στάλιν και Μάο». Τοποθετείται, επίσης, για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, την ιδέα μιας κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας», το Κυπριακό και τα Ελληνοτουρκικά.
Λίγα λόγια για τον Τάκη Λαζαρίδη, από τη Βικιπαίδεια
Γεννήθηκε το 1928 στην Κομοτηνή. Ο πατέρας του, Κώστας Λαζαρίδης, εργαζόταν σε φούρνο και ήταν ενεργό μέλος του ΚΚΕ, ενώ εξορίστηκε για την δράση του και για την συμμετοχή του στο κόμμα. Το 1936 η οικογένεια μετακόμισε στον Πειραιά. Αμέσως ο πατέρας του, ενέταξε τον Λαζαρίδη στο ΚΚΕ όπου μετέφερε προκηρύξεις καθώς ήταν μικρής ηλικίας και περνούσε απαρατήρητος. Ο πατέρας του Λαζαρίδη συνελήφθη και εκτελέστηκε το 1943 ως αντιστασιακός.
Στην φυλακή της Καλλιθέας ο Τάκης Λαζαρίδης ήταν στο ίδιο κελί με τον Νίκο Μπελογιάννη. Δεν εκτελέστηκε λόγω του νεαρού της ηλικίας του και λόγω της αντιστασιακής δράσης του πατέρα του. Το 1966 αποφυλακίσθηκε και επανασυνδέθηκε με την οικογένεια του. Το 1967, η μητέρα του εξορίστηκε από την Χούντα των συνταγματαρχών ως αντιφρονούσα. Ο Λαζαρίδης κατάφερε να αποφύγει την σύλληψη και ζούσε στην παρανομία.
Αποχώρησε από το ΚΚΕ το 1975 και από τότε το αποκηρύττει δημόσια. Το 1989 κυκλοφόρησε το έργο του Ευτυχώς Ηττηθήκαμε Σύντροφοι στο οποίο ασκεί αυτοκριτική στην πορεία του μέσα στο ΚΚΕ και ειδικά στην περίοδο 1944-1952 για την οποία αναφέρει: «Αν είχαμε πάρει την εξουσία στον Εμφύλιο εμείς οι αριστεροί η χώρα μας,η πατρίδα μας, θα είχε μετατραπεί σε δεύτερη Αλβανία».
Πηγες: kathimerini.gr, el.wikipedia.org
Σημειώνεται ότι το ΕΠΙΜΕΤΡΟ του Τάκη Λαζαρίδη στο βιβλίο του «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι…» κυκλοφόρησε την Κυριακή (4 Οκτωβρίου) μαζί με την Καθημερινή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου