Bonjour κλισέ: Τι λένε οι Γάλλοι για την «Emily in Paris»;

Όποιος ζει στο Παρίσι τρώει αδιάλειπτα κρουασάν, κάνει μεσημεριανό διάλειμμα στα ωραιότερα πάρκα με θέα τον Πύργο του Άιφελ και πίνει σαμπάνια, χωρίς φυσικά να λείπουν τα Ménage à trois. Tουλάχιστον κατά το Netflix. 

 Από τη Deutsche Welle:

Η νέα σειρά του Αμερικανού παραγωγού Ντάρεν Σταρ (Sex and the City, Beverly Hills 90210) «Emily in Paris» τράβηξε από την πρώτη μέρα της προβολής της στη Γερμανία το έντονο ενδιαφέρον της streaming κοινότητας. Διηγείται την ιστορία της νεαρής Αμερικανίδας Έμιλυ Κούπερ (την οποία υποδύεται η Λίλυ Κόλινς) που μετακομίζει για επαγγελματικούς λόγους από το Σικάγο στο Παρίσι. Για λογαριασμό της μητρικής αμερικανικής εταιρίας μάρκετινγκ αναλαμβάνει το consulting της θυγατρικής στο Παρίσι. Το όνειρό της είναι να ζήσει στη γαλλική πρωτεύουσα. Βέβαια, οι γνώσεις της στα Γαλλικά περιορίζονται στα «Bonjour» και «Merci». Η νέα προϊστάμενή της Σιλβί (Φιλιπίν Λερουά-Μπολιέ) βλέπει εξαρχής με κακό μάτι τη νέα συνάδελφο, πόσο μάλλον τις ιδέες της για την αξιοποίηση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για την προβολή των πελατών της εταιρίας. 

Η σειρά μπορεί να θεωρηθεί καταρχήν η επιτομή των κλισέ που υπάρχουν για τη Γαλλία και τους Γάλλους: οι σερβιτόροι είναι αγενείς, η πόλη όμως πανέμορφη, άπαντες καπνίζουν παντού και δεν είναι και ιδιαίτερα εργατικοί. Ο γείτονας του κάτω ορόφου δεν είναι απλά ο όμορφος Γάλλος, αλλά φυσικά και εξαιρετικός μάγειρας. Κατά την καθημερινή περιήγησή της στο παραμυθένιο Παρίσι η Έμιλυ καταφέρνει με αναρτήσεις της στο instagram με κρουασάν και μπαγκέτες να γίνει και influencer. «Έχει κανείς την εντύπωση ότι βλέπει το Παρίσι έτσι, σαν να υπάρχει μόνο στο instagram» έγραψε η «Le Parisien». 

Απέχει από την πραγματικότητα

«Τη μίσησα» λέει για τη νέα σειρά η Λίντσεϊ Τραμούτα, συγγραφέας του «The New Parisienne» η οποία μετακόμισε όντως στα 20 της χρόνια από τις ΗΠΑ στο Παρίσι. «Όπως πολλοί άλλοι είχα δει το ''Sex and the City''. Και παρότι πολλά πράγματα δεν ήταν ρεαλιστικά, πάντοτε έβλεπες με κάποιον τρόπο τη βρωμιά της πόλης» όπως χαρακτηριστικά λέει. Αυτό που επίσης δεν της άρεσε στο «Emily in Paris» είναι το cast των ηθοποιών, από το οποίο λείπει ο πλουραλισμός. Το Παρίσι παρουσιάζεται καταρχήν ως μια λευκή πόλη, λέει. 

Ήδη η άφιξη της Έμιλυ στο Παρίσι μοιάζει παραμυθένια αφού εξελίσσεται σε ένα πανέμορφο sightseeing. Όποιος βέβαια έχει μεταβεί ποτέ με ταξί από το αεροδρόμιο Σαρλ ντε Γκωλ στο κέντρο της πόλης, γνωρίζει ότι το πρώτο που βλέπει κανείς είναι οι απάνθρωποι προσφυγικοί καταυλισμοί στις πύλες του Παρισιού. Αυτή είναι η πρώτη εικόνα και όχι η Αψίδα του Θριάμβου ή η Opéra Garnier. Στη συνέχεια η Έμιλυ φτάνει στο διαμέρισμά της, ένα chambre de bonne, όπως το παρουσιάζει ο μεσίτης, τα οποία προορίζονταν για το υπηρετικό προσωπικό, βρίσκονται πάντα στις σοφίτες και στα οποία μετά βίας χωρά ένα κρεβάτι και ένα τραπέζι. Το δικό της βέβαια δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Πολλοί θα συνδέουν το Παρίσι των τελευταίων χρόνων σίγουρα με τις φρικτές τρομοκρατικές επιθέσεις, τις κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων που μετέτρεπαν σε κόλαση κάθε μετακίνηση με το μετρό και τελευταία, ασφαλώς, και με τον κορωνοϊό που επέφερε ιδιαίτερα βαρύ πλήγμα στην πόλη. Τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν βρήκε θέση στη νέα σειρά του Netflix. Η Έμιλυ δεν μετακινείται με το μετρό, στους δρόμους που περπατά δεν υπάρχουν ποτέ σκουπίδια ενώ στον κόσμο της δεν υπάρχουν και άστεγοι. 

Η συγγραφέας Τραμούτα διερωτάται εάν ήταν τόσο δύσκολο να εντάξει κανείς έστω μια σκηνή μπροστά από το Μπατακλάν, για να περάσει η Έμιλυ το μήνυμα πόσο έχει υποφέρει η γαλλική πρωτεύουσα από την τρομοκρατία.

«Τουλάχιστον γυρίστηκε στη Γαλλία...»

«Εξωραΐζουμε τα όσα συνέβησαν στη Νέα Υόρκη; Κάνουμε σαν να μην υπήρχε η 11η Σεπτεμβρίου; Οι Αμερικανοί είναι απελπισμένοι και αναζητούν μια διέξοδο από την πραγματικότητα. Αναζητούν απεγνωσμένα κάτι που δεν συνιστά πολιτική καταστροφή και που δεν έχει σχέση με τον κορωνοϊό», εκτιμά η νεαρή συγγραφέας. Η ίδια υποστηρίζει πως δεν είναι τυχαίο ότι η σειρά προβάλλεται σε μια εποχή, κατά την οποία δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε λόγω της πανδημίας. 

Επί σειρά γενεών το Παρίσι έχει εξελιχθεί σε μύθο, σε «μπραντ», όπως λέει. Ποιος Αμερικανός δεν έχει αναζητήσει τα ίχνη του Χέμινγουεϊ ή της χαμένης γενιάς των διανοούμενων που στις αρχές του 20ου αιώνα έκαναν τα παριζιάνικα μπαρ δεύτερο σπίτι τους; Καλύτερο παράδειγμα το «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» του Γούντι Άλεν. Η αναζήτηση αυτή καταλήγει βέβαια συχνά σε κάποιο υπερτιμημένο εστιατόριο για τουρίστες στην Place de la Contrescarpe, όπου περνούσε πολύ χρόνο ο Χέμινγουεϊ. Εκεί κοντά μένει και η Έμιλυ, που όμως δεν τα πάει πολύ καλά με τη λογοτεχνία. 

Και ενώ φυσικά οι γάλλοι άνδρες της σειράς λατρεύουν τις ώριμες γυναίκες στα πρότυπα του προέδρου Μακρόν και οι γυναίκες φαίνονται να απορούν με το MeToo, η Έμιλυ εξυπηρετεί ως Αμερικανίδα επίσης όλα τα κλισέ: σεμνότυφη, σνομπ και αφελής. Μήπως θα πρέπει να τα δει κανείς όλα αυτά στο πλαίσιο της σάτιρας; Μάλλον όχι. Είναι καλό που και οι Αμερικανοί αισθάνονται προσβεβλημένοι από τη σειρά αυτή, συμπεραίνει το γαλλικό πόρταλ ταινιών Premiere.

Η «Le Parisien» είχε όμως να πει και κάτι θετικό για την «Emily in Paris»: «Είναι αξιοσημείωτο ότι όλη η σειρά γυρίστηκε στο Παρίσι […] και όχι σε αμερικανικά στούντιο», γράφει η γαλλική εφημερίδα, εξαίροντας επίσης το γεγονός ότι όλοι οι γαλλικοί χαρακτήρες ενσαρκώθηκαν από Γαλλίδες και Γάλλους. «Κάτι είναι κι αυτό», σχολιάζει.

Γιούλια Νάουε (dpa)
Πηγή: Deutsche Welle