Αριστερά: Σχέδιο του Φελίνι, Γυναίκα από τη λαϊκή αγορά με ένα καλάθι στο κεφάλι, 1972
Ο Ιταλός σκηνοθέτης Φεντερίκο Φελίνι (1920-1993) έγινε αθάνατος με ταινίες όπως «La Dolce Vita», «La Strada», «Οι νύχτες της Καμπίρια». Οι ταινίες του πολυβραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη εξακολουθούν και σήμερα να γοητεύουν με την τεράστια δύναμη, το κέφι για ζωή και τη φαντασία που αποπνέουν. Λίγοι κινηματογραφόφιλοι γνωρίζουν ότι ο Φελίνι δεν ήταν μόνο ένας εξαιρετικά ταλαντούχος σκηνοθέτης, αλλά έγραψε και σενάρια για άλλους σκηνοθέτες και βιβλία. Είναι σχεδόν άγνωστο σήμερα ότι ο Φελίνι ήταν επίσης ένας εξαιρετικά ταλαντούχος σχεδιαστής.
Για τον Φελίνι τα σχέδια ήταν ένα απαραίτητο εργαλείο για να φθάσει από την ιδέα στην τελική μορφή της ταινίας. Τα σχέδια του Φελίνι εξέφραζαν τη φαντασία του και τον βοήθησαν να τα μεταφράσει σε χαρακτήρες, κοστούμια και σκηνικά και τελικά να πραγματοποιήσει όλα αυτά που φανταζόταν.
Ξεκίνημα ως πορτρετίστας
Ως νεαρός, ο Φελίνι άνοιξε ένα μικρό στούντιο πορτρέτων για παραθεριστές στην παραλία του Ρίμινι το 1936. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 δημοσίευσε γελοιογραφίες και διηγήματα σε εφημερίδες και περιοδικά. Προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αμέσως μετά την κατάληψη της Ρώμης από τους Αμερικανούς, ο Φελίνι και οι φίλοι του άνοιξαν ένα κατάστημα όπου οι Αμερικανοί στρατιώτες μπορούσαν να ακούσουν μουσική και να τους κάνουν τα πορτρέτα τους.
Στο μετέπειτα επάγγελμά του, τον κινηματογράφο, ο Φελίνι επωφελήθηκε από την πολυετή εμπειρία του με το μολύβι και το χαρτί. Έβαζε τις ιδέες του σε σκίτσα και σχέδια. «Ακριβώς όπως το σενάριο αντιπροσωπεύει τη λεκτική φάση στην παραγωγή μιας ταινίας, συμβαίνει συχνά να σχεδιάζω κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας γιατί θέλω να αποτυπώσω μια σκηνή, έναν ρόλο, το κοστούμι ενός συγκεκριμένου χαρακτήρα ή μια διάθεση», είχε δηλώσει ο Φελίνι σε συνέντευξή του το 1973.
Μια έκθεση στο Έσσεν
Για πρώτη φορά μετά από τρεις δεκαετίες, τα έργα του Φελίνι σε χαρτί παρουσιάζονται σε μια μεγάλη έκθεση. Τα σχέδια παρουσιάζονται στο Μουσείο Folkwang στο Έσσεν και χρονολογούνται από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το επίκεντρο της έκθεσης, με τίτλο «Φεντερίκο Φελίνι. Από το σχέδιο στο φιλμ», είναι τα σχέδιά του για τις ταινίες " Θυμάμαι / Αμαρκόρντ", "Καζανόβα", "Η πόλη των γυναικών”.
Εκτίθενται περίπου 200 σχέδια του σκηνοθέτη, σκηνές ταινιών, αποσπάσματα σεναρίων και σκηνικά. Η έκθεση διαρκεί από τις 12 Νοεμβρίου 2021 έως τις 20 Φεβρουαρίου 2022 στο Μουσείο Folkwang στο Έσσεν. Πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Kunsthaus Zürich και χρηματοδοτείται από το Istituto Italiano di Cultura Colonia στην Κολωνία.
Πολύ λίγοι σκηνοθέτες έχουν αφήσει τόσο ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στον κινηματογράφο όσο ο Φεντερίκο Φελίνι. Τι είναι αυτό που τον έκανε ξεχωριστό; Μια απάντηση από ένα παλιότερο (20.1.2020) δημοσίευμα στη Deutsche Welle με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του:
100 χρόνια από τη γέννηση του Φελίνι
Ο Φεντερίκο Φελίνι γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1920 στο Ρίμινι και δεν θέλησε ποτέ να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Η πόλη που αγάπησε τόσο όσο το Ρίμινι ήταν η Ρώμη. Στις δυο αυτές πόλεις διαμόρφωσε τους κινηματογραφικούς του χαρακτήρες και ανακάλυψε την κινηματογραφική του ταυτότητα. (...)
Οι ταινίες του είναι ασπρόμαυρες. Οι άνθρωποι του περιθωρίου βρίσκονται στο επίκεντρο αλλά σε αντίθεση με τους υπόλοιπους συναδέλφους του σκηνοθέτες, που υπηρετούν πιστά τον νεορεαλισμό, εκείνος προσθέτει στοιχεία ποίησης, φαντασίας, παραμυθιού και μαγείας στις ταινίες του.
Η πρώτη παγκόσμια επιτυχία του είναι το Λα Στράντα (1954). Οι άνθρωποι του τσίρκου, οι κλόουν, οι μάγοι γίνονται το σήμα κατατεθέν του. Τα έργα του Φελίνι είναι μια υπενθύμιση της χαράς και της παιδικής ηλικίας. Ο κόσμος των μικροαπατεώνων, των μικροεγκληματιών αναμειγνύεται με τον κόσμο των γυναικών: αγίες και πόρνες, μητέρες και αμαρτωλές. Ο Φελίνι ήταν ο σκηνοθέτης των γυναικών αλλά και των ανδρών που αναζητούσαν νόημα στη ζωή τους.
Το «8 ½» ήταν η μεγάλη αυτοβιογραφική του ταινία και ήταν έγχρωμη. Ένας σκηνοθέτης που βρίσκεται σε κρίση και τα διλήμματα που τον ταλανίζουν. Με την ταινία αυτή εγκαινιάζεται και μια νέα κινηματογραφική γραφή. Πιο αποσπασματική και πιο παιχνιδιάρικη.
Ο Φελίνι κατάφερε να κάνει με τις εικόνες του έναν σπουδαίο κινηματογράφο. Σε αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι συνήθισε να δουλεύει συχνά με τους ίδιους ανθρώπους που εμπιστευόταν και θαύμαζε. Τη σύζυγό του Τζουλιέτα Μασίνα αλλά και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι. Χρησιμοποιούσε λίγους και εκλεκτούς καμεραμέν ενώ η εξαιρετική πάντα μουσική του Νίνο Ρότα τις έκανε ακόμα πιο ξεχωριστές. Γίνεται λόγος για την κινηματογραφική οικογένεια του Φελίνι, η οποία όμως κατάφερε να βγει από τα στενά όριά της και να κάνει ιστορίες που αφορούν μέχρι και σήμερα ολόκληρο τον κόσμο. (...)
Πηγή: Deutsche Welle
(https://p.dw.com/p/42v3a και https://p.dw.com/p/3WStJ)
Για τον Φελίνι τα σχέδια ήταν ένα απαραίτητο εργαλείο για να φθάσει από την ιδέα στην τελική μορφή της ταινίας. Τα σχέδια του Φελίνι εξέφραζαν τη φαντασία του και τον βοήθησαν να τα μεταφράσει σε χαρακτήρες, κοστούμια και σκηνικά και τελικά να πραγματοποιήσει όλα αυτά που φανταζόταν.
Σχέδιο του Φελίνι χωρίς τίτλο, 1977
Ως νεαρός, ο Φελίνι άνοιξε ένα μικρό στούντιο πορτρέτων για παραθεριστές στην παραλία του Ρίμινι το 1936. Στα τέλη της δεκαετίας του 1930 δημοσίευσε γελοιογραφίες και διηγήματα σε εφημερίδες και περιοδικά. Προς το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αμέσως μετά την κατάληψη της Ρώμης από τους Αμερικανούς, ο Φελίνι και οι φίλοι του άνοιξαν ένα κατάστημα όπου οι Αμερικανοί στρατιώτες μπορούσαν να ακούσουν μουσική και να τους κάνουν τα πορτρέτα τους.
Στο μετέπειτα επάγγελμά του, τον κινηματογράφο, ο Φελίνι επωφελήθηκε από την πολυετή εμπειρία του με το μολύβι και το χαρτί. Έβαζε τις ιδέες του σε σκίτσα και σχέδια. «Ακριβώς όπως το σενάριο αντιπροσωπεύει τη λεκτική φάση στην παραγωγή μιας ταινίας, συμβαίνει συχνά να σχεδιάζω κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας γιατί θέλω να αποτυπώσω μια σκηνή, έναν ρόλο, το κοστούμι ενός συγκεκριμένου χαρακτήρα ή μια διάθεση», είχε δηλώσει ο Φελίνι σε συνέντευξή του το 1973.
Σχέδιο του Φελίνι, Γυναίκες πάνω σε ποδήλατα, 1972
Μια έκθεση στο Έσσεν
Για πρώτη φορά μετά από τρεις δεκαετίες, τα έργα του Φελίνι σε χαρτί παρουσιάζονται σε μια μεγάλη έκθεση. Τα σχέδια παρουσιάζονται στο Μουσείο Folkwang στο Έσσεν και χρονολογούνται από τις αρχές της δεκαετίας του 1950 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Το επίκεντρο της έκθεσης, με τίτλο «Φεντερίκο Φελίνι. Από το σχέδιο στο φιλμ», είναι τα σχέδιά του για τις ταινίες " Θυμάμαι / Αμαρκόρντ", "Καζανόβα", "Η πόλη των γυναικών”.
Εκτίθενται περίπου 200 σχέδια του σκηνοθέτη, σκηνές ταινιών, αποσπάσματα σεναρίων και σκηνικά. Η έκθεση διαρκεί από τις 12 Νοεμβρίου 2021 έως τις 20 Φεβρουαρίου 2022 στο Μουσείο Folkwang στο Έσσεν. Πραγματοποιείται σε συνεργασία με το Kunsthaus Zürich και χρηματοδοτείται από το Istituto Italiano di Cultura Colonia στην Κολωνία.
Πολύ λίγοι σκηνοθέτες έχουν αφήσει τόσο ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στον κινηματογράφο όσο ο Φεντερίκο Φελίνι. Τι είναι αυτό που τον έκανε ξεχωριστό; Μια απάντηση από ένα παλιότερο (20.1.2020) δημοσίευμα στη Deutsche Welle με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννησή του:
Ο Φεντερίκο Φελίνι γεννήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 1920 στο Ρίμινι και δεν θέλησε ποτέ να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Η πόλη που αγάπησε τόσο όσο το Ρίμινι ήταν η Ρώμη. Στις δυο αυτές πόλεις διαμόρφωσε τους κινηματογραφικούς του χαρακτήρες και ανακάλυψε την κινηματογραφική του ταυτότητα. (...)
Οι ταινίες του είναι ασπρόμαυρες. Οι άνθρωποι του περιθωρίου βρίσκονται στο επίκεντρο αλλά σε αντίθεση με τους υπόλοιπους συναδέλφους του σκηνοθέτες, που υπηρετούν πιστά τον νεορεαλισμό, εκείνος προσθέτει στοιχεία ποίησης, φαντασίας, παραμυθιού και μαγείας στις ταινίες του.
Η πρώτη παγκόσμια επιτυχία του είναι το Λα Στράντα (1954). Οι άνθρωποι του τσίρκου, οι κλόουν, οι μάγοι γίνονται το σήμα κατατεθέν του. Τα έργα του Φελίνι είναι μια υπενθύμιση της χαράς και της παιδικής ηλικίας. Ο κόσμος των μικροαπατεώνων, των μικροεγκληματιών αναμειγνύεται με τον κόσμο των γυναικών: αγίες και πόρνες, μητέρες και αμαρτωλές. Ο Φελίνι ήταν ο σκηνοθέτης των γυναικών αλλά και των ανδρών που αναζητούσαν νόημα στη ζωή τους.
H Τζουλιέτα Μασίνα και ο Άντονι Κουίν στο Λα Στράντα
Το «8 ½» ήταν η μεγάλη αυτοβιογραφική του ταινία και ήταν έγχρωμη. Ένας σκηνοθέτης που βρίσκεται σε κρίση και τα διλήμματα που τον ταλανίζουν. Με την ταινία αυτή εγκαινιάζεται και μια νέα κινηματογραφική γραφή. Πιο αποσπασματική και πιο παιχνιδιάρικη.
Ο Φελίνι κατάφερε να κάνει με τις εικόνες του έναν σπουδαίο κινηματογράφο. Σε αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι συνήθισε να δουλεύει συχνά με τους ίδιους ανθρώπους που εμπιστευόταν και θαύμαζε. Τη σύζυγό του Τζουλιέτα Μασίνα αλλά και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάννι. Χρησιμοποιούσε λίγους και εκλεκτούς καμεραμέν ενώ η εξαιρετική πάντα μουσική του Νίνο Ρότα τις έκανε ακόμα πιο ξεχωριστές. Γίνεται λόγος για την κινηματογραφική οικογένεια του Φελίνι, η οποία όμως κατάφερε να βγει από τα στενά όριά της και να κάνει ιστορίες που αφορούν μέχρι και σήμερα ολόκληρο τον κόσμο. (...)
Πηγή: Deutsche Welle
(https://p.dw.com/p/42v3a και https://p.dw.com/p/3WStJ)
-Advertisement-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου