Από τη στιγμή που προέκυψε το πρόβλημα του «αντιεμβολιασμού», η κυβέρνηση και τα νομικά της επιτελεία αναζητούσαν διαρκώς τρόπους και διατυπώσεις για την θέσπιση της έμμεσης ή ευθείας υποχρεωτικότητας (βλ. υγειονομικούς), όμως πάντοτε κάπου φαίνεται ότι υπάρχει ένα όριο, το οποίο δεν πρέπει να ξεπεραστεί, υπό τον φόβο προφανώς των πολιτικών και κοινωνικών αντιδράσεων ή της μόνιμης ανησυχίας μήπως και κάποια διάταξη κηρυχθεί αντισυνταγματική.
Μέχρις ενός σημείου, κάποια από αυτά είναι κατανοητά. Από ένα σημείο και έπειτα και εφόσον ο σκοπός είναι κυριολεκτικά υψίστης σημασίας, δουλειά της πολιτικής είναι να βρει πώς θα αγιάσει τα μέσα.
Είναι γνωστό, συμβαίνει παγκοσμίως αλλά εδώ στην Ελλάδα έχουμε τις ιδιαiτερότητές μας. Όλοι όσοι έχουν την τάση να κάνουν μονίμως τους μάγκες, σταματούν όταν έλθουν αντιμέτωποι με τη μείζονα απειλή: τον οικονομικό έλεγχο, την εφορία, τον φόβο του χρέους που θα τους κυνηγά μία ζωή ή πάντως την αγωνία μήπως και χρωστούν κάτι, κάπου, κάπως στο κράτος.
Υπό αυτό το πρίσμα και χωρίς να σκεφτεί κανείς κάτι αθέμιτο ή υπερβολικό, είναι απορίας άξιο γιατί δεν έχει αναλογιστεί η κυβέρνηση μία δυνατότητα που της παρέχεται: να δώσει κίνητρα εμβολιασμού, μέσω της απειλής της κατάργησης κάθε είδους φοροαπαλλαγής, ευνοϊκής ρύθμισης, μη επιστροφής της επιστρεπτέας προκαταβολής, κλπ, για όσους επιχειρηματίες, επαγγελματίες και λοιπούς έχουν λάβει όλες αυτές τις παροχές λόγω πανδημίας και είναι αντιεμβολιαστές. Ή ακόμη, μήπως και απαιτήσει την επιστροφή όλων των παροχών της περιόδου από όσους εμπίπτουν στην κατηγορία.
Αν δεν το έχουν σκεφτεί, ίσως έχουν ακόμη χρόνο να το κάνουν. Υπάρχει βέβαια πάντα το πολιτικό κόστος.
Πηγή: protagon.gr
Πηγή: protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου