Για τη θέση οδήγησης:
Η θέση οδήγησης (πρέπει να είναι) σε γωνία ενενήντα μοιρών, δηλαδή η πλάτη κάθετη στο κάθισμα και αυτό τόσο κοντά στο τιμόνι ώστε ο πήχης και το μπράτσο να σχηματίζουν γωνία μικρότερη των ενενήντα μοιρών. Με λίγα λόγια όπως οδηγούν οι ηλικιωμένες κυρίες. Αυτή είναι η θέση του οδηγού αυτοκινήτων, γιατί δίνει άνεση στην κίνηση χωρίς εμπόδια και είναι ξεκούραστη για τη μέση. Θα πρέπει κάποιος να έχει κατά νου την αυστηρότητα της θέσεως γεύματος. Όταν τρως πηγαίνεις την καρέκλα σου κοντά στο τραπέζι για να μην χυθεί το φαγητό πάνω σου.
Για την αντίδραση σε μία απροσδόκητη κατάσταση:
Ένας συνηθισμένος μέσος οδηγός αυτοκινήτου, όταν πεταχτεί ένα παιδάκι μπροστά του, με ταχύτητα αυτοκινήτου 30 χιλιόμετρα την ώρα θα χρειαστεί έντεκα μέτρα για να ακινητοποιήσει το αυτοκίνητο, που εάν συμπεριλάβεις και την έννοια του ωφέλιμου φρεναρίσματος τελικώς θα έχει διανύσει δεκαπέντε μέτρα... Πρέπει να οδηγούμε εντός των ορίων ταχύτητος, ειδικά μέσα στις πόλεις. Το 87% των θανατηφόρων ατυχημάτων συμβαίνει 15 χιλιόμετρα από το σπίτι μας με ταχύτητα 40 χιλιόμετρων ανά ώρα. Εδώ πρέπει να πούμε ότι στην χώρα μας μετράμε 5 νεκρούς την ημέρα. 1600 νεκρούς το έτος και τους τριπλάσιους τραυματίες και αναπήρους.
Για τα συστήματα ασφαλείας:
Τα καινούργια αυτοκίνητα έχουν εξαιρετικά συστήματα ασφαλείας, σε λίγο θα μπορούν να διορθώνουν τα λάθη πανικού του οδηγού πεδίζοντας σύμφωνα με τα υπολογισμένα δεδομένα, ενισχύοντας την αδύναμη και αργοπορημένη πέδηση. Ίσως θα μπορούσαν να έχουν κόφτη ταχύτητας, προσαρμοζόμενα στα όρια ταχύτητας των εθνικών δρόμων αλλά το πρόβλημα είναι μέσα στις πόλεις. Οι μηχανές δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τους ανθρώπους παρόλο που στην περίπτωσή μας θα ήταν ευχής έργον... Δεν μπορούν όλοι να αποκτήσουν αγωνιστικές άδειες για να οδηγήσουν, μπορούν όμως να φερθούν λογικά και με αισθήματα συμπάθειας απέναντι στον εαυτό τους και στους συνανθρώπους τους;
Για την οδηγική παιδεία:
Πρωτίστως μας λείπει η οδική κουλτούρα… Φαίνεται ότι κληρονομικά φέρουμε μία αδιαφορία για τις επιπτώσεις των πράξεων μας. Δεν ξέρω, δεν έχω κάποια γενική θεωρία για την αιτία. Μπορώ όμως να δω τα φρικτά αποτελέσματα της έλλειψης της παιδείας.
Για την διάθεση για ταχύτητα!
Να την κόψει. Οι δρόμοι που τους μοιραζόμαστε με τους άλλους δεν είναι πίστες. Πρέπει να εκτονωθεί αλλιώς. Στην Ελλάδα πάντως υπάρχουν ελάχιστες κλειστές πίστες και δεν υπάρχουν εκπαιδευτικά προγράμματα. Φυσικά εάν κάποιος ασχοληθεί από μικρός με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, οι επιτυχίες του αυξάνουν την αυτοεκτίμηση του και ωριμάζει -τουλάχιστον σε αυτό τον τομέα. Δεν κάνει κόντρες στους δρόμους. Δεν το έχει ανάγκη και τον υποτιμά μια τέτοια κατάσταση. Άλλο άθλημα και άλλο αθλιότητα. Ίσως η έλλειψη αυτοεκτίμησης να είναι καθοριστική στην συλλογική οδηγική μας επιθετικότητα. Διότι εδώ μιλάμε για ελληνικό κοινωνικό φαινόμενο.
Για το «απρόσβλητο» απέναντι στο θάνατο:
Δεν πιστεύει (ο Έλληνας) ότι θα πεθάνει. Εδώ δεν κάνει προληπτικούς ελέγχους υγείας. Οι μισοί από εμάς δεν έχουν κάνει το εμβόλιο για τον κορωνοϊό. Πιστεύουν σε ένα «απρόσβλητο» απέναντι στο θάνατο. Στην οδήγηση πιστεύουν στη μεγάλη τους ικανότητα. Ζούμε σε τρέλα και φαντασιώσεις. Δεν πιστεύει ότι υπάρχει κίνδυνος και δεν αναγνωρίζει την παρουσία του άλλου. Είναι ένα είδος ηλιθιότητας και ανηθικότητας.
Πηγή: kathimerini.gr (δημοσιεύτηκε στις 14.11.2021)
Τα καινούργια αυτοκίνητα έχουν εξαιρετικά συστήματα ασφαλείας, σε λίγο θα μπορούν να διορθώνουν τα λάθη πανικού του οδηγού πεδίζοντας σύμφωνα με τα υπολογισμένα δεδομένα, ενισχύοντας την αδύναμη και αργοπορημένη πέδηση. Ίσως θα μπορούσαν να έχουν κόφτη ταχύτητας, προσαρμοζόμενα στα όρια ταχύτητας των εθνικών δρόμων αλλά το πρόβλημα είναι μέσα στις πόλεις. Οι μηχανές δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τους ανθρώπους παρόλο που στην περίπτωσή μας θα ήταν ευχής έργον... Δεν μπορούν όλοι να αποκτήσουν αγωνιστικές άδειες για να οδηγήσουν, μπορούν όμως να φερθούν λογικά και με αισθήματα συμπάθειας απέναντι στον εαυτό τους και στους συνανθρώπους τους;
Για την οδηγική παιδεία:
Πρωτίστως μας λείπει η οδική κουλτούρα… Φαίνεται ότι κληρονομικά φέρουμε μία αδιαφορία για τις επιπτώσεις των πράξεων μας. Δεν ξέρω, δεν έχω κάποια γενική θεωρία για την αιτία. Μπορώ όμως να δω τα φρικτά αποτελέσματα της έλλειψης της παιδείας.
Για την διάθεση για ταχύτητα!
Να την κόψει. Οι δρόμοι που τους μοιραζόμαστε με τους άλλους δεν είναι πίστες. Πρέπει να εκτονωθεί αλλιώς. Στην Ελλάδα πάντως υπάρχουν ελάχιστες κλειστές πίστες και δεν υπάρχουν εκπαιδευτικά προγράμματα. Φυσικά εάν κάποιος ασχοληθεί από μικρός με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, οι επιτυχίες του αυξάνουν την αυτοεκτίμηση του και ωριμάζει -τουλάχιστον σε αυτό τον τομέα. Δεν κάνει κόντρες στους δρόμους. Δεν το έχει ανάγκη και τον υποτιμά μια τέτοια κατάσταση. Άλλο άθλημα και άλλο αθλιότητα. Ίσως η έλλειψη αυτοεκτίμησης να είναι καθοριστική στην συλλογική οδηγική μας επιθετικότητα. Διότι εδώ μιλάμε για ελληνικό κοινωνικό φαινόμενο.
Για το «απρόσβλητο» απέναντι στο θάνατο:
Δεν πιστεύει (ο Έλληνας) ότι θα πεθάνει. Εδώ δεν κάνει προληπτικούς ελέγχους υγείας. Οι μισοί από εμάς δεν έχουν κάνει το εμβόλιο για τον κορωνοϊό. Πιστεύουν σε ένα «απρόσβλητο» απέναντι στο θάνατο. Στην οδήγηση πιστεύουν στη μεγάλη τους ικανότητα. Ζούμε σε τρέλα και φαντασιώσεις. Δεν πιστεύει ότι υπάρχει κίνδυνος και δεν αναγνωρίζει την παρουσία του άλλου. Είναι ένα είδος ηλιθιότητας και ανηθικότητας.
Πηγή: kathimerini.gr (δημοσιεύτηκε στις 14.11.2021)
-Advertisement-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου