Ο τίτλος της ανάλυσης για το «νέο παιδί στην πόλη» είναι προφανές σε ποιο εγχώριο πολιτικό φαινόμενο παραπέμπει… Φυσικά, το «νέο παιδί στην πόλη» είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης. Αλλά και οι νέοι άνθρωποι που τον περιβάλλουν.
Ενώ η παρουσία αυτή, είτε αποκτήσει βαθύτερες ρίζες είτε εξαϋλωθεί, έρχεται σε μια συγκυρία όπου η κυβερνητική παράταξη, αν και πάντα κυρίαρχη (κυρίως λόγω της αντοχής της εικόνας του πρωθυπουργού), περνάει την πιο φθοροποιό φάση της. Παράλληλα, η αξιωματική αντιπολίτευση, παρά τις συσσωρευμένες δυσκολίες της κυβέρνησης, όχι μόνο δεν κερδίζει έδαφος, αλλά υποχωρεί. Ούτε χρειάζεται ιδιαίτερη φιλοσοφία για να διαπιστωθεί η παντελής απουσία δυναμικής από μέρους της. Αλλά και ένα ευρύτερο κενό στο πολιτικό σκηνικό…
Οπως συμβαίνει στις περιπτώσεις ενός μικρού κόμματος το οποίο αναζητεί ευρύτερο ζωτικό χώρο ανάμεσα σε δύο ισχυρούς ανταγωνιστές, όλα κρίνονται τόσο από την πιο μακροχρόνια εικόνα του, όσο και από την εικόνα των ανταγωνιστών του. Αλλωστε μια πρώτη ματιά στις δημοσκοπήσεις δείχνει ότι η εντεινόμενη φθορά των δύο μεγαλύτερων κομμάτων παρέχει, εν δυνάμει, ευκαιρίες για τον Ανδρουλάκη. Την ίδια ώρα, όμως, ο τελευταίος για να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες αυτές θα πρέπει:
Πρώτον, να αποφύγει κάθε κραυγαλέο λάθος που θα τραυματίσει οτιδήποτε έχει σχέση με τη φρεσκάδα που εκπέμπει και τα συστατικά της.
Δεύτερον, να μην «εκβιάσει» την απόκτηση πολιτικών πόντων με απότομες, έντονες και κραυγαλέες κινήσεις.
Τρίτον, να συντηρήσει πάνω από όλα μια εικόνα χωρίς εξάρσεις, όπου οι δυνάμεις της θα είναι οι χαμηλοί τόνοι, η μετριοπάθεια και η φρεσκάδα που αναδίδουν οι νέοι άνθρωποι που τον περιβάλλουν. Προσδοκώντας ότι την πόλωση θα την ανακυκλώσουν οι δύο πιο ισχυροί μονομάχοι. Κάνοντας έτσι τη διαφορά!
Τέταρτον, τηρώντας όλα τα παραπάνω υπομονετικά να αφήσει τον χρόνο να λειτουργήσει υπέρ του. Ηρεμα και ομαλά. Περιφρουρώντας το ότι είναι όντως ένα «νέο παιδί στην πόλη». Με ποιότητα παρουσίας. Και, κυρίως, με φρέσκα νεανικά πρόσωπα γύρω του.
Χωρίς αμφιβολία, η κυβερνητική παράταξη παραμένει κυρίαρχη πολιτικά και τούτο παρά τις εντεινόμενες αδυναμίες και τα λάθη της που έχουν πολλαπλασιαστεί. Οπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, το ισχυρότερο όπλο της Ν.Δ. είναι η υπεροχή του Κυριάκου Μητσοτάκη σε «πρωθυπουργική εικόνα» έναντι του Αλέξη Τσίπρα. Ομως, αν και η αίσθηση της κυβερνητικής αξιοπιστίας της Ν.Δ. διολισθαίνει, πάντως υπερτερεί εκείνης του ΣΥΡΙΖΑ…
 |
| Γιαννης Λουλης |
Περνώντας στον ΣΥΡΙΖΑ, οι κραυγαλέες μετεκλογικές αδυναμίες του είναι το καλύτερο δώρο στη Ν.Δ. του Μητσοτάκη… Ο Αλέξης Τσίπρας για να διαμορφώσει μετεκλογική δυναμική καλούνταν επειγόντως να προσδώσει στο κόμμα του, συγκρουόμενος με τις παθογένειές του, μια ριζικά νέα εικόνα… Αν ο ΣΥΡΙΖΑ έμενε αναλλοίωτος, κρίσιμοι ψηφοφόροι του, αλλά και εν δυνάμει ψηφοφόροι, θα πίστευαν πως το πολιτικό αυτό προϊόν ήταν αγιάτρευτο! Υπήρχε όμως και κάτι χειρότερο: Οι ψηφοφόροι, που είχαν κεντρική συναισθηματική πρόσδεση με τον Τσίπρα, να χάσουν την επαφή τους με τον ίδιο, που είχε προσωπικά κερδίσει δύο εκλογικές μάχες. Το να καταπιεί ο ΣΥΡΙΖΑ τον Τσίπρα, έναν αρχικά ιδιαίτερα επικοινωνιακό και φωτεινό πολιτικό, ήταν ο απόλυτος αυτοχειριασμός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οπερ και εγένετο…
Η επιλογή Ανδρουλάκη, που καταγράφουν κάποιες πρόσφατες δημοσκοπήσεις, αν θέλουμε να είμαστε ψυχρά ρεαλιστές, είναι πρωτίστως η «τιμωρία των άλλων δύο». Ομως αυτή η πραγματικότητα δεν θα έπρεπε να τον απογοητεύσει. Ούτε να τον οδηγήσει σε σπασμωδικές κινήσεις. Καθώς παρόμοιες κινήσεις υπάρχει κίνδυνος να αποδειχτούν μοιραίες. Ο Νίκος Ανδρουλάκης οφείλει να αξιοποιήσει τα όπλα που μνημονεύτηκαν ήδη, αδιαφορώντας και για το ότι με την πάροδο του χρόνου θα επικριθεί και για την απουσία ξεχωριστού επικοινωνιακού χαρίσματος.
Κάτι που ισχύει. Αλλωστε οι πολίτες, στη φάση της απογοήτευσής τους από το πολιτικό σκηνικό, ελάχιστα ενδιαφέρονται για επικοινωνιακές φωτοβολίδες, καθώς έχουν αποστασιοποιηθεί από τη ρητορική των συγκρούσεων και της πόλωσης. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν ο Ανδρουλάκης ευνοείται από την απουσία χαρίσματος! Ως new kid στην πολιτική, είναι κρίσιμο να παραμείνει ως ο χαμηλότονος εαυτός του. Εστω κι αν δεν συγκινεί.
Αν λοιπόν το φαινόμενο Ανδρουλάκη αντέξει, τότε και οι όποιες σκέψεις για πρόωρες εκλογές εξανεμίζονται και η αυτοδυναμία της Ν.Δ. απομακρύνεται. Το να υπάρξουν σε επόμενο στάδιο σχήματα κυβερνητικής συνεργασίας δεν είναι απειλή, αλλά αποτελεί ευκαιρία για τη χώρα. Στην πολιτική ο τόπος χρειάζεται ένα άλλο κλίμα… Αρα στη χώρα μας, ό,τι και να συμβεί με τις πολιτικές εξελίξεις, ας μην περιμένουμε πολλά. Λίγος πιο φρέσκος άνεμος, πάντως, θα διώξει κάποιες τοξίνες. Κάτι είναι και αυτό.
*Επικοινωνιολόγος, πολιτικός αναλυτής και συγγραφέας πολλών βιβλίων
Πηγή: efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου