Και να σκεφτεί κανείς ότι ο ελληνικός λαός έδωσε στον Κυριάκο Μητσοτάκη αυτό που εκείνος του ζητησε: "αυτοδυναμία". Και εκείνος σχημάτησε μια "τερατώδη" σε αριθμό μελών κυβέρνηση. Γιατί συνήθως, οι χώρες με συγκυβέρνηση ή συνασπισμό κομμάτων απαιτούν περισσότερους υπουργούς για να εκπροσωπήσουν τις διάφορες πτέρυγες και να εξασφαλίσουν τη σταθερότητα.
Στην Ευρώπη, οι χώρες που έχουν πάνω από 50 μέλη στην κυβέρνησή τους, είναι η Γερμανία (64), η Γαλλία (55) και η Ιταλία (54).
Σε xώρες της Ευρώπης με το μέγεθος περίπου της Ελλάδας, σύμφωνα με σχετική αναζήτησή του Bing.com, ο αριθμός των μελών των κυβερνήσεών τους είναι:
Αυστρία: 16 (1 καγκελάριος, 1 αντικαγκελάριος, 14 υπουργοί).
Πορτογαλία: 19 (1 πρωθυπουργός, 18 υπουργοί).
Βέλγιο: 20 (1 πρωθυπουργός, 15 υπουργοί, 4 αναπληρωτές υπουργοί).
Βουλγαρία: 21 (1 πρωθυπουργός, 20 υπουργοί).
Τσεχία: 17 (1 πρωθυπουργός, 16 υπουργοί),
Δανία: 23 (1 πρωθυπουργός, 22 υπουργοί).
Φινλανδία: 19 (1 πρωθυπουργός, 18 υπουργοί).
Νορβηγία: 20 (1 πρωθυπουργός, 19 υπουργοί).
Σουηδία: 23 (1 πρωθυπουργός, 22 υπουργοί).
Πορτογαλία: 19 (1 πρωθυπουργός, 18 υπουργοί).
Βέλγιο: 20 (1 πρωθυπουργός, 15 υπουργοί, 4 αναπληρωτές υπουργοί).
Βουλγαρία: 21 (1 πρωθυπουργός, 20 υπουργοί).
Τσεχία: 17 (1 πρωθυπουργός, 16 υπουργοί),
Δανία: 23 (1 πρωθυπουργός, 22 υπουργοί).
Φινλανδία: 19 (1 πρωθυπουργός, 18 υπουργοί).
Νορβηγία: 20 (1 πρωθυπουργός, 19 υπουργοί).
Σουηδία: 23 (1 πρωθυπουργός, 22 υπουργοί).
Θέσαμε στην "τεχνητή νοημοσύνη" (bing.com) ένα γενικότερο ερώτημα, που αφορά τη σχέση μεταξύ του μεγέθους της κυβέρνησης και της αποτελεσματικότητάς της. Το Ερώτημα: "Ποια είναι τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα των ολιγομελών και πολυμελών κυβερνήσεων;"
Η ενδιαφέρουσα απάντηση που πήραμε είναι:
«Σύμφωνα με την αναζήτησή μου, δεν υπάρχει μια σαφής και ομόφωνη απάντηση σε αυτό το ζήτημα, αλλά υπάρχουν διάφορες θεωρίες και προσεγγίσεις που προσπαθούν να εξηγήσουν τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα των ολιγομελών και πολυμελών κυβερνήσεων.
Μία από αυτές είναι η θεωρία του πρωθυπουργοκεντρισμού, που υποστηρίζει ότι ο πρωθυπουργός, ως αρχηγός της κυβέρνησης, έχει μια δεσπόζουσα θέση στο πολιτικό σύστημα και μπορεί να επιβάλλει τη βούλησή του στα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης, στο κοινοβούλιο και στο κόμμα του. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, ο πρωθυπουργός επωφελείται από τις ολιγομελείς κυβερνήσεις, γιατί μπορεί να εξασφαλίζει μια πιο ευέλικτη, γρήγορη και συνεκτική λήψη αποφάσεων, να ελέγχει πιο εύκολα τους υπουργούς του και να αποφεύγει τις διχόνοιες και τις συγκρούσεις συμφερόντων. Από την άλλη, ο πρωθυπουργός δυσκολεύεται να διαχειρίζεται τις πολυμελείς κυβερνήσεις, γιατί πρέπει να λαμβάνει υπόψη του περισσότερους παράγοντες, να συμβιβάζεται με διάφορους συνδυασμούς και να αντιμετωπίζει πιθανές αποχωρήσεις ή αντιπολιτεύσεις.
Μια άλλη προσέγγιση είναι η θεωρία της δημοκρατικής εκπροσώπησης, που υποστηρίζει ότι ο στόχος της κυβέρνησης είναι να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τα αιτήματα του λαού και να εκφράζει την πολυφωνία και την πολυμορφία της κοινωνίας. Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, οι πολυμελείς κυβερνήσεις είναι προτιμότερες, γιατί μπορούν να εξασφαλίζουν μια πιο ισόρροπη, δίκαιη και συμμετοχική διακυβέρνηση, να λαμβάνουν υπόψη τους διάφορες απόψεις και συμβουλές και να διασφαλίζουν τη συναίνεση και τη συνεργασία μεταξύ διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων. Από την άλλη, οι ολιγομελείς κυβερνήσεις είναι λιγότερο επιθυμητές, γιατί μπορούν να οδηγήσουν σε μια πιο αδύναμη, μονόπλευρη και αποκλειστική διακυβέρνηση, να αγνοήσουν τους διάφορους κοινωνικούς φορείς και να προκαλέσουν τη δυσπιστία και τη δυσαρέσκεια των πολιτών.
Φυσικά, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν τη λειτουργία των κυβερνήσεων, όπως η πολιτική κουλτούρα, η οργάνωση των κομμάτων, η σχέση με τους ψηφοφόρους, η εξωτερική πίεση και η οικονομική κατάσταση. Γι’ αυτό, δεν μπορούμε να βγάλουμε ένα απόλυτο συμπέρασμα γι’ αυτό το ζήτημα, αλλά μόνο να εξετάζουμε τα υπέρ και τα κατά των διαφόρων θεωριών και προσεγγίσεων».
Takis Ant για το afirimeno.com
Με πληροφορίες από το Bing.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου