Της Τόνιας Μανιατέα, από το ΑΠΕ-ΜΠΕ (απόσπασμα)
«...Εκείνο τον καιρό, ο περίπατος στην οδό Πατησίων, την άνοιξη προ πάντων και το φθινόπωρο, ήταν συνήθεια καθιερωμένη. Κυριακές και γιορτές, από τ΄ απόγευμα ως το βράδυ, έβλεπες εκεί όλη την κοσμική Αθήνα. Οι πεζοί περπατούσαν σιγά σιγά και στα δυο πεζοδρόμια, από τα Χαυτεία ως του Λεβίδη, και στον δρόμο, πάντα σκονισμένοι ή λασπωμένοι, έτρεχαν ως τον Άγιο Λουκά οι καβαλάρηδες, αξιωματικοί και πολίτες, γιατί οι άνθρωποι του κόσμου αγαπούσαν πολύ την ιππασία κι ανάμεσα σ΄ αυτούς έβλεπες και κυρίες και αμαζόνες με ψηλά καπέλα, πάνω σε ωραία άλογα...»
Οδός Πατησίων, δεύτερο μισό του 19ου αι., όπως την περιγράφει στην «Παληά Αθήνα» ο Γρηγόριος Ξενόπουλος. Νωρίτερα, ο Henri Belle, στα κατάστιχά του, έχει σημειώσει: «Στη φαρδιά λεωφόρο με τα καχεκτικά δέντρα που οδηγεί από την πόλη στο μικρό προάστιο των Πατησίων, κυκλοφορούν σηκώνοντας σύννεφα σκόνης νοικιασμένα αμάξια, γεμάτα περιπατητές. Κάθε τόσο περνάει στα γρήγορα ένα ανοιχτό λαντό με δύο όμορφα άλογα και αμαξά με λιβρέα. Στα καθίσματα απλώνονται υπέροχες τουαλέτες, μόλις φερμένες από το Παρίσι». Ο Belle είναι ένας Γάλλος διπλωμάτης -«άνθρωπος εξαιρετικής ευφυίας, φιλέλληνας», τον περιγράφει η ιστορία- θα βρεθεί στη σχεδόν άρτι απελευθερωθείσα Αθήνα, όπου -σε διαφορετικούς χρόνους- θα υπηρετήσει για συνολικά πέντε χρόνια.
Αυτή την εποχή, η Πατησίων, που «πατάει» σε παλιό αγροτικό δρόμο, διαμορφώνεται. Ήδη από το 1841 έχει σχεδιαστεί ως συνέχεια της Αιόλου και όταν θα ολοκληρωθεί, θα φτάνει ίσαμε το χωριό Πατήσια. Παρά τον εξοχικό του χαρακτήρα, ο δρόμος συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα δενδροφυτεύσεων, που προωθεί η βασίλισσα Αμαλία.
Το πρώτο βασικό ενδιαφέρον είναι η αναζήτηση της ρίζας του ονόματός του, που «τρέχει» πολύ πίσω στον χρόνο, στην εποχή της κλασικής Αρχαιότητας!
ΤΟ ΟΝΟΜΑ «ΠΑΤΗΣΙΑ»
«Τα Πατίσια έχουν πολλάς αμαρτίας...» θα γράψει χαρακτηριστικά στα «Τοπωνυμικά Παράδοξά» του ο ακαδημαϊκός, νομικός και ιστοριοδίφης Δ. Γρ. Καμπούρογλου και θα παραθέσει διάφορες εκδοχές προέλευσης του ονόματος, τις οποίες μάλιστα αποκαλεί «μάχη»... Κατά τον χρονικογράφο της εποχής, λοιπόν, ο συμβολαιογράφος Διονύσιος Σουρμελής, στη Συνοπτική Κατάσταση Αθηνών, αναφέρει ότι το 1459, όταν ο Σουλτάνος Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής ήρθε στην Αθήνα, εγκαταστάθηκε «εις τα Παραδείσια» τα οποία εκ του τίτλου του, «Padişah» (σουλτάνος), εύκολα μετονομάσθηκαν σε Πατίσια. (...)
«Τα Πατίσια έχουν πολλάς αμαρτίας...» θα γράψει χαρακτηριστικά στα «Τοπωνυμικά Παράδοξά» του ο ακαδημαϊκός, νομικός και ιστοριοδίφης Δ. Γρ. Καμπούρογλου και θα παραθέσει διάφορες εκδοχές προέλευσης του ονόματος, τις οποίες μάλιστα αποκαλεί «μάχη»... Κατά τον χρονικογράφο της εποχής, λοιπόν, ο συμβολαιογράφος Διονύσιος Σουρμελής, στη Συνοπτική Κατάσταση Αθηνών, αναφέρει ότι το 1459, όταν ο Σουλτάνος Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής ήρθε στην Αθήνα, εγκαταστάθηκε «εις τα Παραδείσια» τα οποία εκ του τίτλου του, «Padişah» (σουλτάνος), εύκολα μετονομάσθηκαν σε Πατίσια. (...)
Στο μεταξύ, στις ποικίλες αναφορές του ο Καμπούρογλου δεν παραλείπει κι ένα ανέκδοτο «μη φέρον στοιχεία σοβαρότητος», όπως σπεύδει να σημειώσει, το οποίο όμως μνημονεύουν και αρκετοί κατοπινοί χρονικογράφοι. Λέγεται, λοιπόν, ότι το όνομα της περιοχής επί τουρκοκρατίας ήταν Αγά-Πατίσια εξαιτίας ενός μέθυσου αγά ο οποίος μονίμως τρέκλιζε εισπράττοντας τα πειράγματα των παιδιών, που του φώναζαν «Αγά, πάτα ίσια»...
Με σειρά επιχειρημάτων, πάντως, ο Καμπούρογλου αμφισβητεί όλες τις εκδοχές. Καταλήγει πως κατά πάσαν πιθανότητα, η λέξη «Πατήσια» προήλθε από κάποιον ιδιοκτήτη γης, «ονομαζόμενον ίσως Πατί-ch-Αγά». Επικαλείται μάλιστα τέσσερις ελληνικούς συμβολαιογραφικούς τίτλους και έναν τουρκικό, σχετικούς με την άρδευση των εκεί καλλιεργειών, όπου γίνεται λόγος για κτήμα «κείμενον εις τον τόπο περιβόλια Πατί-ch-α».
ΟΔΟΣ ΠΑΤΗΣΙΩΝ, 19ΟΣ ΑΙ. - ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Αλλά ας γυρίσουμε στο... σήμερα της εποχής, που περιγράφει ο Ξενόπουλος.
Το 1854, στο βιβλίο του «Η Ελλάδα του Όθωνα», όπου καταθέτει τις εντυπώσεις του από το ταξίδι του στην Ελλάδα, ο Γάλλος ακαδημαϊκός Εντμόντ Αμπού (Edmond About) κάνει για την οδό την πιο ...οξύμωρη περιγραφή. «Ο δρόμος των Πατησίων είναι το ιπποδρόμιο των Αθηνών. Αν έλεγα πως είναι τόπος αναψυχής, θα έλεγα ψέματα...» γράφει και εξηγεί: «Ο δρόμος δεν έχει καμμία συντήρηση και δεν θα μπορούσε να αντέξει τη σύγκριση με τους δικούς μας επαρχιακούς δρόμους. Τα δένδρα που προσπάθησαν να φυτέψουν κατά μήκος του είναι ξερά ή άρρωστα· τα τέσσερα πέντε καφενεία που βρίσκονται δεξιά κι αριστερά, δεν είναι Παρθενώνες· τα κριθαροχώραφα ή τα χέρσα χωράφια μέσα από τα οποία περνά δεν είναι και παράδεισος επί της γης. Ωστόσο, οι περιπατητές που μαζεύονται σε αυτόν τον δρόμο μπορούν να δουν, όταν η σκόνη το επιτρέπει, ένα πανόραμα από τα πιο όμορφα του κόσμου. Έχουν μπροστά τους το βουνό της Πάρνηθας που την κόβει ένα μεγάλο χαίνον βάραθρο· πίσω τους έχουν την Αθήνα και την Ακρόπολη, δεξιά τον Λυκαβηττό και αριστερά τη θάλασσα, τα νησιά και τα όρη του Μοριά. Η θέα στο δάσος της Βουλώνης δεν είναι τόσο όμορφη...».
Στη δική του... καλοκαιρινή περιγραφή ο Ξενόπουλος σημειώνει πως σε αυτόν τον δρόμο, ανάμεσα στις μοναχικές αμαζόνες και τα κομψά αμαξάκια με τον γαλονάτο λακέ, καθισμένο πίσω, ή τα πλούσια λαντό με τον λακέ καθισμένο μπροστά πλάι στον αμαξά, «...την ώρα του περιπάτου, εμφανίζονταν και βασιλικά αμάξια με τον βασιλέα Γεώργιο, τη βασίλισσα Όλγα και τα μικρά τότε βασιλόπουλα...».
Η αλήθεια είναι ότι και να μην προϋπήρχε -ως αγροτικός- ο συγκεκριμένος δρόμος, θα έπρεπε να χαραχθεί. Διότι, στο Πεδίο του Άρεως, στα χρόνια του Όθωνα, υπάρχουν στρατώνες και κάθε Κυριακή απόγευμα όταν ο καιρός έχει καλοσύνες, ο χώρος μεταμορφώνεται σε ... ιπποδρόμιο, τόπο συνάθροισης κοσμικών, περαντζάδα, νυφοπάζαρο... λίγο απ΄ όλα. Πάνω σε μία πολυγωνική (να, και το όνομα της συνοικίας Πολύγωνο!) εξέδρα, μάλιστα, η στρατιωτική μπάντα παίζει μουσικές ψυχαγωγώντας τους συγκεντρωμένους. «Το μόνο στολίδι είναι μια ξύλινη εξέδρα, που μπορεί να στεγάσει είκοσι άτομα. Κάτω από τη στέγη αυτής της ταπεινής κατασκευής παίζουν μουσική κάθε Κυριακή. Ο κόσμος στέκεται γύρω γύρω για ν΄ ακούσει, ενώ ο βασιλιάς και η βασίλισσα στέκονται στη μέση του κύκλου για να προσφέρουν θέαμα στους υπηκόους τους» σχολιάζει ο Αμπού. Η στρατιωτική εγκατάσταση θα διατηρηθεί στο πεδίο για κάμποσες δεκαετίες έως ότου στον μεσοπόλεμο, θα αποφασιστεί η απομάκρυνση κάθε στρατιωτικής δραστηριότητας και η παραχώρηση του πάρκου αποκλειστικά για την ψυχαγωγία των Αθηναίων...
Μοιραία λοιπόν, η... περίφημη Πατησίων, που δεν είναι τίποτε περισσότερο από ελάχιστους καφενέδες πέριξ του Πεδίου στην αφετηρία ενός μικρού αγροτικού δρόμου, ο οποίος διασχίζει περιβόλια και άλση και καταλήγει στον ομώνυμο συνοικισμό, να μπει με τα... τσαρούχια στο ρυμοτομικό σχέδιο της πόλης. Και ασφαλώς, κλέβει τα πρωτεία από την πλατεία του Θησείου ή την οδό Αδριανού, όπου οι Αθηναίοι έκαναν τον περίπατό τους τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσης. Αλλά η διάνοιξη και αξιοποίηση της Πατησίων δεν είναι ανάγκη επιβεβλημένη μόνο από την... κοινωνική συνθήκη. Όταν βρέχει, ο χείμαρρος Κυκλοβόρος και το ρέμα της Στουρνάρη κατεβάζουν τόσο νερό και πέτρες, που σε συνδυασμό με τη σκόνη, μετατρέπουν τον δρόμο σε βούρκο. Γίνεται κι αυτός ένας από τους πολλούς δρόμους της Αθήνας, που πνίγονται στον «θυμό» των ρεμάτων της πόλης...
Τα πρώτα ρέματα (της Ομήρου, της Σταδίου και της Στουρνάρη) μπαζώνονται το 1879, αλλά χωρίς ταυτόχρονα να διανοίγεται δίκτυο υπόγειων υδάτων. Με τις πρώτες καταιγίδες, το βρόχινο νερό, που δεν βρίσκει διέξοδο προς τη θάλασσα, πλημμυρίζει την πόλη. Έτσι, γρήγορα γρήγορα δημιουργούνται οι πρώτοι υπόνομοι αρχικά στη Σταδίου και την Πειραιώς κι έπειτα στην Ερμού και την Πατησίων. Η Αθήνα, θέλει δεν θέλει, μπαίνει σε μία οδό στοιχειώδους πολιτισμού... Η Πατησίων, απαλλαγμένη πια από την απειλή των ρεμάτων, παίρνει τα πάνω της...
Το 1882, ο ιπποκίνητος τροχιόδρομος (μικρά οχήματα, που κινούνται πάνω σε ράγες με τη βοήθεια ιπποειδών) τίθεται στην υπηρεσία του κοινού. Ενώνει συγκοινωνιακά την πλατεία Συντάγματος με το ρέμα Λεβίδη (Φωκίωνος Νέγρη), όπου κάνει τέρμα (βέβαια, η μετακίνηση των επιβατών εξαρτάται κι από τις διαθέσεις των υποζυγίων, που συχνά πυκνά «μουλαρώνουν» και ακινητοποιούνται. Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, κατεβαίνουν οι επιβάτες και ... σπρώχνουν).
Η κίνηση στην περιοχή, πάντως, έχει αυξηθεί εντυπωσιακά. Οι Αθηναίοι έχουν ανακαλύψει στα Πατήσια και ειδικά στη θέση Αλυσίδα, τον ιδανικό τόπο για να πιάσουν τον Μάη... Είναι το σημείο από το οποίο περνάει αγκομαχώντας προς την Κηφισιά το ατμοκίνητο τρένο, το «θηρίο». Κάθε φορά που ο «μουτζούρης» (από τον μαύρο καπνό που αφήνει στην ατμόσφαιρα, σέρνοντας με ταχύτητα 40 χλμ./ώρα τα 12 βαγόνια του) πλησιάζει στη θέση αυτή, η διέλευση ίππων, αμαξιών και περιπατητών αποτρέπεται με μια βαριά αλυσίδα, που απλώνεται από τη μία άκρη του δρόμου ίσαμε την άλλη (εξ ου και το όνομα του σημείου). Μόλις το «θηρίο» περάσει, το γλέντι της Πρωτομαγιάς συνεχίζεται...
Αυτά τα ωραία συμβαίνουν στο κλείσιμο του 19ου αι. στα μόλις 10-15 χλμ. από την καρδιά της νεότευκτης πρωτεύουσας, στα εξωτικά Πατήσια, που έχουν ταυτιστεί με την όμορφη εξοχή και την ξεγνοιασιά των Αθηναίων. (...)
Με σειρά επιχειρημάτων, πάντως, ο Καμπούρογλου αμφισβητεί όλες τις εκδοχές. Καταλήγει πως κατά πάσαν πιθανότητα, η λέξη «Πατήσια» προήλθε από κάποιον ιδιοκτήτη γης, «ονομαζόμενον ίσως Πατί-ch-Αγά». Επικαλείται μάλιστα τέσσερις ελληνικούς συμβολαιογραφικούς τίτλους και έναν τουρκικό, σχετικούς με την άρδευση των εκεί καλλιεργειών, όπου γίνεται λόγος για κτήμα «κείμενον εις τον τόπο περιβόλια Πατί-ch-α».
ΟΔΟΣ ΠΑΤΗΣΙΩΝ, 19ΟΣ ΑΙ. - ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΕΜΕΝΟ ΠΑΝΟΡΑΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ
Αλλά ας γυρίσουμε στο... σήμερα της εποχής, που περιγράφει ο Ξενόπουλος.
Το 1854, στο βιβλίο του «Η Ελλάδα του Όθωνα», όπου καταθέτει τις εντυπώσεις του από το ταξίδι του στην Ελλάδα, ο Γάλλος ακαδημαϊκός Εντμόντ Αμπού (Edmond About) κάνει για την οδό την πιο ...οξύμωρη περιγραφή. «Ο δρόμος των Πατησίων είναι το ιπποδρόμιο των Αθηνών. Αν έλεγα πως είναι τόπος αναψυχής, θα έλεγα ψέματα...» γράφει και εξηγεί: «Ο δρόμος δεν έχει καμμία συντήρηση και δεν θα μπορούσε να αντέξει τη σύγκριση με τους δικούς μας επαρχιακούς δρόμους. Τα δένδρα που προσπάθησαν να φυτέψουν κατά μήκος του είναι ξερά ή άρρωστα· τα τέσσερα πέντε καφενεία που βρίσκονται δεξιά κι αριστερά, δεν είναι Παρθενώνες· τα κριθαροχώραφα ή τα χέρσα χωράφια μέσα από τα οποία περνά δεν είναι και παράδεισος επί της γης. Ωστόσο, οι περιπατητές που μαζεύονται σε αυτόν τον δρόμο μπορούν να δουν, όταν η σκόνη το επιτρέπει, ένα πανόραμα από τα πιο όμορφα του κόσμου. Έχουν μπροστά τους το βουνό της Πάρνηθας που την κόβει ένα μεγάλο χαίνον βάραθρο· πίσω τους έχουν την Αθήνα και την Ακρόπολη, δεξιά τον Λυκαβηττό και αριστερά τη θάλασσα, τα νησιά και τα όρη του Μοριά. Η θέα στο δάσος της Βουλώνης δεν είναι τόσο όμορφη...».
Στη δική του... καλοκαιρινή περιγραφή ο Ξενόπουλος σημειώνει πως σε αυτόν τον δρόμο, ανάμεσα στις μοναχικές αμαζόνες και τα κομψά αμαξάκια με τον γαλονάτο λακέ, καθισμένο πίσω, ή τα πλούσια λαντό με τον λακέ καθισμένο μπροστά πλάι στον αμαξά, «...την ώρα του περιπάτου, εμφανίζονταν και βασιλικά αμάξια με τον βασιλέα Γεώργιο, τη βασίλισσα Όλγα και τα μικρά τότε βασιλόπουλα...».
Η αλήθεια είναι ότι και να μην προϋπήρχε -ως αγροτικός- ο συγκεκριμένος δρόμος, θα έπρεπε να χαραχθεί. Διότι, στο Πεδίο του Άρεως, στα χρόνια του Όθωνα, υπάρχουν στρατώνες και κάθε Κυριακή απόγευμα όταν ο καιρός έχει καλοσύνες, ο χώρος μεταμορφώνεται σε ... ιπποδρόμιο, τόπο συνάθροισης κοσμικών, περαντζάδα, νυφοπάζαρο... λίγο απ΄ όλα. Πάνω σε μία πολυγωνική (να, και το όνομα της συνοικίας Πολύγωνο!) εξέδρα, μάλιστα, η στρατιωτική μπάντα παίζει μουσικές ψυχαγωγώντας τους συγκεντρωμένους. «Το μόνο στολίδι είναι μια ξύλινη εξέδρα, που μπορεί να στεγάσει είκοσι άτομα. Κάτω από τη στέγη αυτής της ταπεινής κατασκευής παίζουν μουσική κάθε Κυριακή. Ο κόσμος στέκεται γύρω γύρω για ν΄ ακούσει, ενώ ο βασιλιάς και η βασίλισσα στέκονται στη μέση του κύκλου για να προσφέρουν θέαμα στους υπηκόους τους» σχολιάζει ο Αμπού. Η στρατιωτική εγκατάσταση θα διατηρηθεί στο πεδίο για κάμποσες δεκαετίες έως ότου στον μεσοπόλεμο, θα αποφασιστεί η απομάκρυνση κάθε στρατιωτικής δραστηριότητας και η παραχώρηση του πάρκου αποκλειστικά για την ψυχαγωγία των Αθηναίων...
Μοιραία λοιπόν, η... περίφημη Πατησίων, που δεν είναι τίποτε περισσότερο από ελάχιστους καφενέδες πέριξ του Πεδίου στην αφετηρία ενός μικρού αγροτικού δρόμου, ο οποίος διασχίζει περιβόλια και άλση και καταλήγει στον ομώνυμο συνοικισμό, να μπει με τα... τσαρούχια στο ρυμοτομικό σχέδιο της πόλης. Και ασφαλώς, κλέβει τα πρωτεία από την πλατεία του Θησείου ή την οδό Αδριανού, όπου οι Αθηναίοι έκαναν τον περίπατό τους τα πρώτα χρόνια της απελευθέρωσης. Αλλά η διάνοιξη και αξιοποίηση της Πατησίων δεν είναι ανάγκη επιβεβλημένη μόνο από την... κοινωνική συνθήκη. Όταν βρέχει, ο χείμαρρος Κυκλοβόρος και το ρέμα της Στουρνάρη κατεβάζουν τόσο νερό και πέτρες, που σε συνδυασμό με τη σκόνη, μετατρέπουν τον δρόμο σε βούρκο. Γίνεται κι αυτός ένας από τους πολλούς δρόμους της Αθήνας, που πνίγονται στον «θυμό» των ρεμάτων της πόλης...
Τα πρώτα ρέματα (της Ομήρου, της Σταδίου και της Στουρνάρη) μπαζώνονται το 1879, αλλά χωρίς ταυτόχρονα να διανοίγεται δίκτυο υπόγειων υδάτων. Με τις πρώτες καταιγίδες, το βρόχινο νερό, που δεν βρίσκει διέξοδο προς τη θάλασσα, πλημμυρίζει την πόλη. Έτσι, γρήγορα γρήγορα δημιουργούνται οι πρώτοι υπόνομοι αρχικά στη Σταδίου και την Πειραιώς κι έπειτα στην Ερμού και την Πατησίων. Η Αθήνα, θέλει δεν θέλει, μπαίνει σε μία οδό στοιχειώδους πολιτισμού... Η Πατησίων, απαλλαγμένη πια από την απειλή των ρεμάτων, παίρνει τα πάνω της...
Το 1882, ο ιπποκίνητος τροχιόδρομος (μικρά οχήματα, που κινούνται πάνω σε ράγες με τη βοήθεια ιπποειδών) τίθεται στην υπηρεσία του κοινού. Ενώνει συγκοινωνιακά την πλατεία Συντάγματος με το ρέμα Λεβίδη (Φωκίωνος Νέγρη), όπου κάνει τέρμα (βέβαια, η μετακίνηση των επιβατών εξαρτάται κι από τις διαθέσεις των υποζυγίων, που συχνά πυκνά «μουλαρώνουν» και ακινητοποιούνται. Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, κατεβαίνουν οι επιβάτες και ... σπρώχνουν).
Η κίνηση στην περιοχή, πάντως, έχει αυξηθεί εντυπωσιακά. Οι Αθηναίοι έχουν ανακαλύψει στα Πατήσια και ειδικά στη θέση Αλυσίδα, τον ιδανικό τόπο για να πιάσουν τον Μάη... Είναι το σημείο από το οποίο περνάει αγκομαχώντας προς την Κηφισιά το ατμοκίνητο τρένο, το «θηρίο». Κάθε φορά που ο «μουτζούρης» (από τον μαύρο καπνό που αφήνει στην ατμόσφαιρα, σέρνοντας με ταχύτητα 40 χλμ./ώρα τα 12 βαγόνια του) πλησιάζει στη θέση αυτή, η διέλευση ίππων, αμαξιών και περιπατητών αποτρέπεται με μια βαριά αλυσίδα, που απλώνεται από τη μία άκρη του δρόμου ίσαμε την άλλη (εξ ου και το όνομα του σημείου). Μόλις το «θηρίο» περάσει, το γλέντι της Πρωτομαγιάς συνεχίζεται...
Αυτά τα ωραία συμβαίνουν στο κλείσιμο του 19ου αι. στα μόλις 10-15 χλμ. από την καρδιά της νεότευκτης πρωτεύουσας, στα εξωτικά Πατήσια, που έχουν ταυτιστεί με την όμορφη εξοχή και την ξεγνοιασιά των Αθηναίων. (...)
Πηγή (και ολόκληρο το δημοσίευμα):
Αγροτική οδός Παραδεισίων (Πατησίων), 19ος αι. – Τέτοια ομορφιά ούτε στο δάσος της Βουλώνης... - ΑΠΕ-ΜΠΕ (amna.gr)
Αγροτική οδός Παραδεισίων (Πατησίων), 19ος αι. – Τέτοια ομορφιά ούτε στο δάσος της Βουλώνης... - ΑΠΕ-ΜΠΕ (amna.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου