Ο Γιάννης Μπουτάρης γεννήθηκε στις 13 Ιουνίου 1942 στη Θεσσαλονίκη. Ο αντισυμβατικός πρώην δήμαρχος περιέγραψε τη ζωή του στο βιβλίο με τίτλο «Εξήντα χρόνια τρύγος»» που κυκλοφόρησε το 2020. Με τη χαρακτηριστική ευθύτητά του, ο Γιάννης Μπουτάρης ανιστόρησε την προδιαγεγραμμένη -λόγω οικογενειακής παράδοσης- ενασχόλησή του με τα κρασιά, τη συλλογική του δράση, τις καινοτομίες και τις συγκρούσεις που σημάδεψαν τον κλάδο στην Ελλάδα από τη μεταπολεμική περίοδο ως τις μέρες μας. Περιέγραψε το τέρας του αλκοολισμού που κατάφερε να νικήσει και τη βοήθεια που αξιώθηκε να δώσει σε άλλους εξαρτημένους.
Η διαδρομή στη Θεσσαλονίκη
Είχε κερδίσει δύο συνεχόμενες δημοτικές εκλογές το 2010 και το 2014. Κατά τη θητεία του στον δήμο Θεσσαλονίκης είχαν πραγματοποιηθεί σημαντικά έργα, ενώ δήλωνε πάντα ενεργός πολίτης που εξέφραζε πάντα ανοικτά την ανησυχία του για την πορεία της πόλης. Μάλιστα είχε ανακηρυχθεί δια ψηφοφορίας ως «δήμαρχος του μήνα» σε παγκόσμιο επίπεδο, για τον Οκτώβριο του 2012, από τον ιστότοπο citymayors.com.
«Το κέρδος είναι πως οι επαφές που είχα με διάφορους ανθρώπους ανέδειξαν τη Θεσσαλονίκη. 'Αρχισαν να μιλάνε και να υπάρχουν δημοσιεύματα σε όλο τον κόσμο για την πόλη και τον δήθεν «αντισυμβατικό» δήμαρχο της. Εμείς αναδείξαμε το παρελθόν της, καθώς έχουμε πολλά μνημεία ρωμαϊκά, τούρκικα και εξαφανισμένα εβραϊκά. Κανένας δεν έδινε σημασία στην ιστορία της Θεσσαλονίκης. Η Ροτόντα είναι αντίγραφο του Πανθέου της Ρώμης και είναι μοναδική. Αναδείχθηκε η ιστορία και το πακέτο όλο με τον Κεμάλ. Αναδείξαμε την ιστορία των Εβραίων, που ήταν κρυμμένη κάτω από το χαλί», είχε αναφέρει ο Γιάννης Μπουτάρης.
Δήλωνε υπερήφανος ως δήμαρχος για το έργο της δημιουργίας του Μουσείου Ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη, μια ιδέα για την οποία αγωνίστηκε πολύ και διεκδίκησε οικονομικούς πόρους, υπογραμμίζοντας πως «θα σφραγίσει τη Θεσσαλονίκη και τους επόμενους αιώνες. Θα δώσει άλλη αίγλη στην πόλη, μία διεθνοποίηση».
Δοκιμάζοντας κρασιά με τους γιους του Στέλιο και Μιχάλη, στο Κτήμα Κυρ-Γιάννη.
Η ενασχόλησή του με τους αμπελώνες
Πτυχιούχος Χημικός του ΑΠΘ, διπλωματούχος Οινολόγος και συνεχιστής της πλούσιας οικογενειακής παράδοσης στα κρασιά, μέσω της εταιρείας «Ι. Μπουτάρης & Υιός», την οποία ίδρυσε ο παππούς του το 1879.
Από την εταιρεία «Μπουτάρη» αποχώρησε το 1996 και ίδρυσε την εταιρεία «Κυρ-Γιάννη» -με τα ομώνυμα κρασιά και τα οινοποιεία σε ιδιόκτητους αμπελώνες, στο Γιαννακοχώρι Νάουσας και στο Αμύνταιο-, την οποία σήμερα διευθύνουν οι δύο του γιοι.
«Από παιδί ήξερα πως στο αμπέλι θα ρίζωνε η ζωή μου», έλεγε πριν από λίγα χρόνια σε μια συνέντευξη για τον «Οινοχόο» της «Καθημερινής».
Ο παππούς του, Γιάννης Μπουτάρης, ίδρυσε το πρώτο οινοποιείο της οικογένειας στη Νάουσα. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ο ίδιος απέκτησε ιδιόκτητο αμπελώνα στο Γιαννακοχώρι Ημαθίας, όπου φύτεψε αμιγή ποικιλία ξινόμαυρου, εφαρμόζοντας πρωτοποριακές, για την περιοχή, τεχνικές. Παράλληλα αναφέρεται πως η συγκεκριμένη δραστηριότητα του Μπουτάρη έδωσε ώθηση στην αμπελουργία της Νάουσας.
Εχει διατελέσει πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνικού Οίνου, καθώς και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης. Ανέπτυξε και οικολογική δράση, καθώς ίδρυσε τον οργανισμό «Αρκτούρος» για την προστασία της αρκούδας, των άγριων ζώων και της φύσης των ελληνικών δασών.
Τον δημιουργό και εμπνευστή του, Γιάννη Μπουτάρη, αποχαιρετά με μία συγκινητική ανάρτηση και φωτογραφία, ο «Αρκτούρος». «Υπήρξε ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε και δημιούργησε τον ΑΡΚΤΟΥΡΟ, όταν το 1992 βρέθηκε μπροστά σε μία αρκούδα χορεύτρια μαζί με τον γιο του Μιχάλη. Το θλιβερό θέαμα που αντίκρυσε τον οδήγησε στην ίδρυση μίας οργάνωσης για την προστασία της άγριας ζωής και της βιοποικιλότητας», σημειώνεται στην ανακοίνωση.
Εχει ομολογήσει δημόσια, ότι κατά τη δεκαετία του 1980 έδινε μάχη με τον αλκοολισμό, τον οποίο κατάφερε να νικήσει. «Πουλούσα κρασιά και ταυτόχρονα μαχόμουν κατά του αλκοολισμού, ακούγεται παράλογο. Ομως δεν φταίει το κρασί το ευλογημένο, όταν κανείς πέσει με τα μούτρα και πνιγεί στις λίμνες του αντί να το απολαύσει συνειδητά. Ανάλογα με τη χρήση που του κάνεις, αλλάζει μορφή, κι από την ευφορία σε πάει στον ξεπεσμό. Προσωπικά δεν κατάφερα ποτέ να μεθύσω με κρασί, το σεβάστηκα και με σεβάστηκε. Για το ουίσκι δεν θα πω το ίδιο, οι δυο μας βγάλαμε τα μάτια μας...» είχε δηλώσει σχετικά στην «Καθημερινή».
Η πολιτική
«Ανεξάρτητα από το τι ψηφίζουν, πιστεύω πως υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: οι συντηρητικοί, που θα τους βρεις όχι μόνο στα δεξιά κόμματα αλλά σε όλα ανεξαιρέτως, και οι προοδευτικοί, που επίσης δρουν σε όλες τις πλευρές. Φοβάμαι πως είναι σπανιότεροι στην Αριστερά, που έχει μπερδέψει τα παπούτσια της όσον αφορά το τι σημαίνει προοδευτική αλλαγή. Οταν γίνεται κάτι σωστό για πρώτη φορά, οι πραγματικά προοδευτικοί το αγκαλιάζουν χωρίς να νοιάζονται τι σφραγίδα φέρει, αλλά αυτό είναι έξω από τις μεθοδεύσεις των εγκλωβισμένων σε κόμματα. Το Ποτάμι, μόνη εξαίρεση, θέλησε να κάνει τη διαφορά και να σιγοντάρει ό,τι πίστευε σωστό ανεξαρτήτως κομματικής ταμπέλας, και τι κατάφερε; Τα είδαμε τα χαΐρια του, άπατο πήγε. Η συναισθηματική και πνευματική μας αναπηρία παραμένει αήττητη. Ο μοναδικός χώρος που με αηδιάζει είναι η Χρυσή Αυγή και οι δορυφόροι της, ας πάει στο πυρ το εξώτερον κάθε σκοταδιστικό στοιχείο».
Ο stavrostheodorakis αποχαιρετά σε ανάρτησή του στο Instagram τον Γιάννη Μπουτάρη:
«Και τώρα, που βλέπω την αυλαία να πέφτει, φίλοι μου, θα το πω καθαρά,
έχω ζήσει μια ζωή γεμάτη!
Ταξίδεψα σε κάθε μεγάλο δρόμο
και το έκανα, με τον δικό μου τρόπο!
Αγάπησα, γέλασα και έκλαψα.
Τι είναι ο άντρας; Τι του πρέπει;
Αν όχι να λέει αυτά που πράγματι αισθάνεται και όχι να παρακαλεί γονατιστός.
Ο απολογισμός δείχνει ότι υπέφερα
αλλά και αυτό το έκανα με τον δικό μου τρόπο!...»
Είναι στοίχοι από το «My way» του Πωλ Άνκα.
Αυτό το τραγούδι μου ζήτησε να βάλω ο Γιάννης στο τελευταίο podcast που κάναμε.
Ο Γιάννης που πολεμήθηκε αλλά και αγαπήθηκε γιατί ποτέ δεν γονάτισε και πάντα έβγαζε τη γλώσσα σε ότι δεν γούσταρε.
Γυρνάω στο 2006. Με τον Γιάννη ξεκίνησα τους «Πρωταγωνιστές». Σε μια καρέκλα σκηνοθέτη, ανάμεσα στα αμπέλια του, να μιλάει για το αλκοολίκι του.
«21 Φεβρουαρίου του 1991 ήπια το τελευταίο μου ουίσκι», μου εξομολογήθηκε. «Το κρασί δεν είχε σχέση με την ξεφτίλα που ζούσα… το σεβόμουν πάντα το κρασί».
«Μαγεία ο τύπος», ψιθύρισα στον εαυτό μου.
Από τότε δεν υπήρξε ίσως φορά που να πήγα στην Θεσσαλονίκη και να μην του τηλεφώνησα ή να μην τον είδα.
Στο πλευρό του στην Δημαρχία.
Στο πλευρό μου στο Ποτάμι.
«Ταινία θα ζητήσουν να σε κάνουν» του είπα όταν το Time τον ανακήρυξε ήρωα της Ευρώπης - για τις αρκούδες και τα χρυσογέρακα που είχε σώσει.
«Και που θα βρουν τόσες γυναίκες, για να παίξουν στο πλευρό μου;», απάντησε γελώντας.
Μόνο για το τσιγάρο τζαρτζαριζόμασταν.
«Μα ρε Γιάννη έχεις νικήσει όλα τα θεριά και δεν μπορείς να νικήσεις ένα κωλοτσίγαρο», του έλεγα.
«Η γιαγιά μου, πέθανε στα 102, οπότε έχω ακόμη χρόνια», μου απαντούσε… αλλά η αλήθεια ήταν άλλη: «Μου αρέσει ρε Σταύρο να είμαι στην άκρη του γκρεμού. Σαν τα μουλάρια που λες τώρα θα πέσουν αλλά ποτέ δεν πέφτουν».
Τελευταία φορά μιλήσαμε την Κυριακή πριν την 28η Οκτωβρίου. Πονούσε και η κουβέντα δεν τράβηξε πολύ. Η βραχνή φωνή του όμως αν και πληγωμένη δεν μαρτυρούσε ότι σε λίγες μέρες θα μας αποχαιρετούσε.
Αλλά θα μου πεις. Για τον Μπουτάρη μιλάμε. Σιγά μην μας προειδοποιούσε για κάθε του μεγάλη κίνηση.
«Και τώρα, που βλέπω την αυλαία να πέφτει, φίλοι μου, θα το πω καθαρά,
έχω ζήσει μια ζωή γεμάτη!
Ταξίδεψα σε κάθε μεγάλο δρόμο
και το έκανα, με τον δικό μου τρόπο!
Αγάπησα, γέλασα και έκλαψα.
Τι είναι ο άντρας; Τι του πρέπει;
Αν όχι να λέει αυτά που πράγματι αισθάνεται και όχι να παρακαλεί γονατιστός.
Ο απολογισμός δείχνει ότι υπέφερα
αλλά και αυτό το έκανα με τον δικό μου τρόπο!...»
Είναι στοίχοι από το «My way» του Πωλ Άνκα.
Αυτό το τραγούδι μου ζήτησε να βάλω ο Γιάννης στο τελευταίο podcast που κάναμε.
Ο Γιάννης που πολεμήθηκε αλλά και αγαπήθηκε γιατί ποτέ δεν γονάτισε και πάντα έβγαζε τη γλώσσα σε ότι δεν γούσταρε.
Γυρνάω στο 2006. Με τον Γιάννη ξεκίνησα τους «Πρωταγωνιστές». Σε μια καρέκλα σκηνοθέτη, ανάμεσα στα αμπέλια του, να μιλάει για το αλκοολίκι του.
«21 Φεβρουαρίου του 1991 ήπια το τελευταίο μου ουίσκι», μου εξομολογήθηκε. «Το κρασί δεν είχε σχέση με την ξεφτίλα που ζούσα… το σεβόμουν πάντα το κρασί».
«Μαγεία ο τύπος», ψιθύρισα στον εαυτό μου.
Από τότε δεν υπήρξε ίσως φορά που να πήγα στην Θεσσαλονίκη και να μην του τηλεφώνησα ή να μην τον είδα.
Στο πλευρό του στην Δημαρχία.
Στο πλευρό μου στο Ποτάμι.
«Ταινία θα ζητήσουν να σε κάνουν» του είπα όταν το Time τον ανακήρυξε ήρωα της Ευρώπης - για τις αρκούδες και τα χρυσογέρακα που είχε σώσει.
«Και που θα βρουν τόσες γυναίκες, για να παίξουν στο πλευρό μου;», απάντησε γελώντας.
Μόνο για το τσιγάρο τζαρτζαριζόμασταν.
«Μα ρε Γιάννη έχεις νικήσει όλα τα θεριά και δεν μπορείς να νικήσεις ένα κωλοτσίγαρο», του έλεγα.
«Η γιαγιά μου, πέθανε στα 102, οπότε έχω ακόμη χρόνια», μου απαντούσε… αλλά η αλήθεια ήταν άλλη: «Μου αρέσει ρε Σταύρο να είμαι στην άκρη του γκρεμού. Σαν τα μουλάρια που λες τώρα θα πέσουν αλλά ποτέ δεν πέφτουν».
Τελευταία φορά μιλήσαμε την Κυριακή πριν την 28η Οκτωβρίου. Πονούσε και η κουβέντα δεν τράβηξε πολύ. Η βραχνή φωνή του όμως αν και πληγωμένη δεν μαρτυρούσε ότι σε λίγες μέρες θα μας αποχαιρετούσε.
Αλλά θα μου πεις. Για τον Μπουτάρη μιλάμε. Σιγά μην μας προειδοποιούσε για κάθε του μεγάλη κίνηση.
Πηγές: Στοιχεία από kathimerini.gr , ΑΠΕ-ΜΠΕ , instagram.com
Κάποιες από τις αναρτήσεις μας σχετικά με τον Γιάννη Μπουτάρη:
2 Σεπτεμβρίου 2019
Ο Μπουτάρης αποχαιρετά τους Θεσσαλονικείς
9 Ιουνίου 2019
Γιάννης Μπουτάρης: Κληρονομιά μου στην πόλη η εξωστρέφεια
25 Νοεμβρίου 2018
Ι. Μπουτάρης: Το έζησα, το χόρτασα... Αντίο!
20 Μαΐου 2018
Απρόκλητη επίθεση κατά του Γιάννη Μπουτάρη
11 Απριλίου 2018
Γιάννης Μπουτάρης: «Θέλω να είμαι χρήσιμος, όχι αρεστός»
19 Οκτωβρίου 2016
Μπουτάρης: «Φυτεύουμε αμπέλια για τα παιδιά μας»
16 Αυγούστου 2014
Huffington Post: Ελπίδα της Ελλάδας ο Γιάννης Μπουτάρης
9 Απριλίου 2014
Γιάννης Μπουτάρης: Η χαμένη ευκαιρία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου