Την τελευταία δεκαετία καταλάβαμε ότι οι εταιρείες της κοινωνικής δικτύωσης δίνουν μεγαλύτερη δημοσιότητα στις οργισμένες αναρτήσεις, καθώς αυτές τους εξασφαλίζουν περισσότερα έσοδα. Ο θυμός αυξάνει τη δέσμευση (το λεγόμενο engagement), κρατώντας τους χρήστες αιχμαλώτους όσο χρειάζεται προκειμένου να συγκροτούν ένα καλό target group για τους διαφημιζόμενους στις πλατφόρμες. Όσο πιο θερμό γίνεται το κλίμα στην ψηφιακή αρένα, τόσο περισσότερες οι αντιδράσεις, τα likes, τα θυμωμένα emoji.
Στα σόσιαλ μίντια, το συναίσθημα εργαλειοποιείται· είναι ένα μέσο που στοχεύει στην προσέλκυση προσοχής. Ωστόσο, δεν είναι μόνο ο θυμός χρυσωρυχείο, είναι και άλλα εξίσου ισχυρά συναισθήματα, όπως η λύπη, η συμπόνια και ο οίκτος. Οι στρατηγοί του διαδικτυακού μάρκετινγκ και οι ινφλουένσερς εκμεταλλεύονται συστηματικά τη θλίψη, η οποία κάμπτει αυτόματα τις αντιστάσεις των θεατών. Αφού το να είσαι ευάλωτος «πουλάει», σκέφτονται οι πλατφόρμες, γιατί να μην την αξιοποιήσουμε; Και κάπως έτσι προέκυψε ένας νέος όρος που, θυμίζοντας την κλικοθηρία (clickbait), σημαίνει «εμφανίζομαι λυπημένος για να με προσέξεις». Το όνομά του; Sadbait.
Η ακαταμάχητη γοητεία του κλάματος έχει κάνει πολλούς χρήστες να το υιοθετούν για να κερδίζουν προσοχή. Κάποιοι το έχουν κάνει κανονικό επάγγελμα, ενώ άλλοι το χρησιμοποιούν περιοδικά, τόσο όσο. Στη συνταγή επιτυχίας των ινφλουένσερς, που μοιάζει να έχει ξεσηκωθεί από εγχειρίδιο ανάπτυξης χειριστικών συμπεριφορών, η πρόκληση έντονων συναισθημάτων αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα. Μια ευκαιρία να νιώσει θλίψη ή και οίκτο ένας ακόλουθος δεν πρέπει ποτέ να μένει ανεκμετάλλευτη.
Σε αυτόν τον συντονισμένο χορό μεταξύ επιδειξιομανών και ηδονοβλεψιών, οι ινφλουένσερς μαθαίνουν γρήγορα να παίζουν με τα συναισθήματα των άλλων και να εμφανίζονται ευάλωτοι για μερικά likes· έτσι βγάζουν το μεροκάματό τους. Οι ακόλουθοι τώρα είναι καταδικασμένοι να «τσιμπούν» το δόλωμα (bait), γιατί οι διαχειριστές των λογαριασμών γνωρίζουν ότι όλοι έχουμε τα ίδια κουμπιά. Όταν βλέπουμε έναν συνάνθρωπο να κλαίει και να υποφέρει, δεν μπορούμε να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω του. Η ενσυναίσθηση είναι εγγεγραμμένη στο λειτουργικό μας σύστημα.
Στο τέλος, βέβαια, καταλήγουμε όλοι να μοιραζόμαστε (μάλλον) τα ίδια συναισθήματα: αναισθησία και κυνισμό. Γνωρίζοντας ότι πίσω από την πρόκληση έντονου συναισθήματος υπάρχουν κάποιοι επαγγελματίες «ψαράδες» της ψηφιακής επιρροής, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι όλο αυτό δεν είναι πραγματική ζωή αλλά εικονική πραγματικότητα. Σας έπεισα ή μήπως να βάλω τα κλάματα;
Στα σόσιαλ μίντια, το συναίσθημα εργαλειοποιείται· είναι ένα μέσο που στοχεύει στην προσέλκυση προσοχής. Ωστόσο, δεν είναι μόνο ο θυμός χρυσωρυχείο, είναι και άλλα εξίσου ισχυρά συναισθήματα, όπως η λύπη, η συμπόνια και ο οίκτος. Οι στρατηγοί του διαδικτυακού μάρκετινγκ και οι ινφλουένσερς εκμεταλλεύονται συστηματικά τη θλίψη, η οποία κάμπτει αυτόματα τις αντιστάσεις των θεατών. Αφού το να είσαι ευάλωτος «πουλάει», σκέφτονται οι πλατφόρμες, γιατί να μην την αξιοποιήσουμε; Και κάπως έτσι προέκυψε ένας νέος όρος που, θυμίζοντας την κλικοθηρία (clickbait), σημαίνει «εμφανίζομαι λυπημένος για να με προσέξεις». Το όνομά του; Sadbait.
Η ακαταμάχητη γοητεία του κλάματος έχει κάνει πολλούς χρήστες να το υιοθετούν για να κερδίζουν προσοχή. Κάποιοι το έχουν κάνει κανονικό επάγγελμα, ενώ άλλοι το χρησιμοποιούν περιοδικά, τόσο όσο. Στη συνταγή επιτυχίας των ινφλουένσερς, που μοιάζει να έχει ξεσηκωθεί από εγχειρίδιο ανάπτυξης χειριστικών συμπεριφορών, η πρόκληση έντονων συναισθημάτων αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα. Μια ευκαιρία να νιώσει θλίψη ή και οίκτο ένας ακόλουθος δεν πρέπει ποτέ να μένει ανεκμετάλλευτη.
Σε αυτόν τον συντονισμένο χορό μεταξύ επιδειξιομανών και ηδονοβλεψιών, οι ινφλουένσερς μαθαίνουν γρήγορα να παίζουν με τα συναισθήματα των άλλων και να εμφανίζονται ευάλωτοι για μερικά likes· έτσι βγάζουν το μεροκάματό τους. Οι ακόλουθοι τώρα είναι καταδικασμένοι να «τσιμπούν» το δόλωμα (bait), γιατί οι διαχειριστές των λογαριασμών γνωρίζουν ότι όλοι έχουμε τα ίδια κουμπιά. Όταν βλέπουμε έναν συνάνθρωπο να κλαίει και να υποφέρει, δεν μπορούμε να πάρουμε τα μάτια μας από πάνω του. Η ενσυναίσθηση είναι εγγεγραμμένη στο λειτουργικό μας σύστημα.
Στο τέλος, βέβαια, καταλήγουμε όλοι να μοιραζόμαστε (μάλλον) τα ίδια συναισθήματα: αναισθησία και κυνισμό. Γνωρίζοντας ότι πίσω από την πρόκληση έντονου συναισθήματος υπάρχουν κάποιοι επαγγελματίες «ψαράδες» της ψηφιακής επιρροής, αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι όλο αυτό δεν είναι πραγματική ζωή αλλά εικονική πραγματικότητα. Σας έπεισα ή μήπως να βάλω τα κλάματα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου