από το capital.gr (απόσπασμα)
Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την προσέγγιση του Ντόναλντ Τραμπ για τον τερματισμό του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία. Αυτό που διαπραγματεύεται είναι μια επανεκκίνηση - ένα "reset" - με τη Ρωσία, καθιστώντας το Κίεβο και το μέλλον του το πιο πολύτιμο χαρτί στα χέρια του Αμερικανού προέδρου, σε μια ανταλλαγή.
Εξετάζοντας το θέμα υπό αυτό το πρίσμα, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η Ουκρανία και η Ευρώπη απουσίαζαν από τη συνάντηση υψηλού επιπέδου μεταξύ των αξιωματούχων του Πούτιν και της κυβέρνησης Τραμπ την Τρίτη, καθώς αφορούσε στη σχέση μεταξύ της Αμερικής και της Ρωσίας, και όχι την Ουκρανία. Ούτε από τον κατά τα άλλα επαίσχυντο τρόπο με τον οποίο ο Τραμπ προσπαθεί τώρα να στιγματίσει τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι ως το εμπόδιο σε μια συμφωνία.
Αρχίζει επίσης να έχει περισσότερο νόημα το γεγονός ότι ο μετρ της "τέχνης της συμφωνίας" θα ξεκινούσε -και όχι τελείωνε- την εκστρατεία του με τηλεφωνήματα στον πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν, και θα παραχωρούσε αμέσως στη Μόσχα μεγάλο μέρος των απαιτήσεων της για την Ουκρανία, πριν καν αρχίσουν οι συνομιλίες για τον πόλεμο. Αυτές οι παραχωρήσεις ήδη ξεκινούν από το "όχι" στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ή στην επιστροφή των κατεχόμενων εδαφών της, μέχρι την έκκληση για εκλογές εν καιρώ πολέμου για να απαλλαγεί από τον Ζελένσκι - ένα πρώτο βήμα στην απαίτηση του Κρεμλίνου για αυτό που αποκαλεί "αποναζιστικοποίηση" του Κιέβου.
Αυτή η άποψη εξηγεί την παρουσία στο Ριάντ του Κιρίλ Ντμίτριεφ, διευθυντή του ρωσικού κρατικού επενδυτικού ταμείου, ο οποίος είναι επίσης ο άνθρωπος του Πούτιν για τις ενεργειακές επενδύσεις. Το μήνυμα του πρώην τραπεζίτη της Goldman Sachs προς τους δημοσιογράφους στη σαουδαραβική πρωτεύουσα ήταν ότι ο Τραμπ ξέρει να λύνει προβλήματα, και το πρόβλημα που πρέπει να λύσει είναι ότι οι ΗΠΑ έχασαν 300 δισεκατομμύρια δολάρια από ρωσικές επιχειρήσεις λόγω του πολέμου. (...)
Τα αποτελέσματα της συνάντησης της Τρίτης στο Ριάντ υπογραμμίζουν ότι η Ουκρανία αντιμετωπίζεται ως πιόνι στις ευρύτερες συνομιλίες και όχι ως το κύριο θέμα τους. Ο Ρούμπιο δήλωσε ότι οι δύο πλευρές συμφώνησαν να αποκαταστήσουν τους διπλωματικούς και οικονομικούς δεσμούς και να σχηματίσουν διαπραγματευτικές ομάδες για να αρχίσουν να συζητούν για την Ουκρανία, με αυτή τη σειρά. Τόνισε τις "απίστευτες ευκαιρίες που υπάρχουν για συνεργασία με τους Ρώσους, γεωπολιτικά σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος και ειλικρινά, οικονομικά" που θα δημιουργούσε ο τερματισμός του πολέμου.
Ο Ρούμπιο σίγουρα δεν αναφερόταν σε ένα τζακ ποτ για τους Ουκρανούς. Ενώ ήταν στο Ριάντ, το Κίεβο βρισκόταν υπό πίεση από τις ΗΠΑ να αποδεχθεί την απαίτηση του Τραμπ να υπογράψει το 50% όλων των εσόδων από τους ορυκτούς πόρους, τα λιμάνια και άλλες υποδομές της χώρας στο διηνεκές, ως αποζημίωση για την αμερικανική βοήθεια στην Ουκρανία, και χωρίς να προσφερθεί τίποτα σε αντάλλαγμα. Αυτοί είναι όροι που επιβάλλουν οι νικητές στους ηττημένους εχθρούς ως πολεμικές αποζημιώσεις και αναμφίβολα σχεδιάστηκαν για να απορριφθούν. Και αυτό δημιουργεί τώρα το σκηνικό για να παρουσιάσει ο Τραμπ την Ουκρανία και τον Ζελένσκι -τον οποίο με εξωφρενικό τρόπο αποκαλεί τώρα δικτάτορα- ως το πρόβλημα.
Αν δεν πιστεύετε ότι οι ισχυρότερες χώρες θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να εισβάλλουν σε μικρότερες, να καταστρέφουν πόλεις και να σφάζουν και να βασανίζουν αμάχους κατά τη διαδικασία, τότε ο Τραμπ έφτασε σε ένα νέο ναδίρ ανηθικότητας στη συνέντευξη Τύπου στο Μαρ-α-Λάγκο την Τρίτη. Όχι μόνο επέμεινε στην κοροϊδία για τη μειωμένη υποστήριξη του Ζελένσκι στις δημοσκοπήσεις μετά από τρία χρόνια σύγκρουσης, καλώντας το Κίεβο να διεξάγει εκλογές, αλλά τον κατηγόρησε και για την έναρξη του πολέμου.
Βοηθάει να θυμηθούμε ότι - όπως έγραψα μετά τη σφοδρή κριτική στην Ευρώπη που άσκησε ο αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς στο Μόναχο την περασμένη εβδομάδα - η Ρωσία δεν είναι σε καμία περίπτωση ο εχθρός στα μάτια του Τραμπ ή άλλων ομοϊδεατών του υπερεθνικιστικών πολιτικών κομμάτων σε όλη τη δημοκρατική Δύση. Η Ρωσία του Πούτιν είναι γι' αυτούς περισσότερο ένας σύντροφος στον αγώνα κατά του φιλελευθερισμού -εγχώριου ή διεθνούς- που τους ενώνει όλους. Η Ουκρανία, εν τω μεταξύ, έχει ανακηρυχθεί ως ένας αγώνας για τη φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη.
Αν όλα αυτά κάνουν τις ενέργειες του Τραμπ πιο εύκολα κατανοητές, αυτό δεν αλλάζει τη ντροπιαστική και ψευδή φύση των αφηγημάτων που έχει υιοθετήσει από το Κρεμλίνο. Η Ουκρανία δεν ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο... και οι εκλογές υπό συνθήκες πολέμου και στρατιωτικού νόμου δεν αποτελούν δημοκρατική αναγκαιότητα για την Ουκρανία, αλλά θα ήταν μάλλον αντισυνταγματικές, αποσταθεροποιητικές και λογιστικά απίθανες. Παρόλο που τα ποσοστά αποδοχής του Ζελένσκι έχουν σίγουρα πέσει από τα υψηλά τους στην αρχή του πολέμου, ο ισχυρισμός του Τραμπ για 4% είναι απλά ανυπόστατος. Στο 57% αυτόν τον μήνα, τα ποσοστά του Ουκρανού προέδρου εξακολουθούν να είναι καλύτερα από εκείνα πολλών αρχηγών κρατών, συμπεριλαμβανομένου του Τραμπ (περίπου στο 46%). (...)
Και το δημοσίευμα καταλήγει με τα εξής:
Είναι πιθανό ο Τραμπ να εκπλήξει τους πάντες, αποσπώντας μια δίκαιη συμφωνία για την Ουκρανία στο πλαίσιο της "επανεκκίνησής" του. Ελπίζω ειλικρινά να το κάνει. Τίποτα, ωστόσο, από αυτά που έχει πει ή κάνει έως τώρα ο ηγέτης του ελεύθερου κόσμου, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ότι αυτό θα συμβεί. Το πιο πιθανό, και τραγικό για τον λαό της Ουκρανίας καθώς και για τη μελλοντική σταθερότητα της Ευρώπης, είναι ότι βλέπουμε να εξελίσσεται μια συμφωνία που θα συναφθεί εις βάρος τους από δύο εξαιρετικά κυνικούς ηγέτες, οι οποίοι βλέπουν και οι δύο τους αδύναμους ως στόχους προς εκμετάλλευση και τους ισχυρούς ως τους μόνους με τους οποίους αξίζει να διαπραγματευτούν.
Πηγή (και ολόκληρο το άρθρο):
Πιόνι η Ουκρανία στο σκάκι Τραμπ – Πούτιν | Capital
Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε την προσέγγιση του Ντόναλντ Τραμπ για τον τερματισμό του πολέμου της Ρωσίας στην Ουκρανία. Αυτό που διαπραγματεύεται είναι μια επανεκκίνηση - ένα "reset" - με τη Ρωσία, καθιστώντας το Κίεβο και το μέλλον του το πιο πολύτιμο χαρτί στα χέρια του Αμερικανού προέδρου, σε μια ανταλλαγή.
Εξετάζοντας το θέμα υπό αυτό το πρίσμα, δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η Ουκρανία και η Ευρώπη απουσίαζαν από τη συνάντηση υψηλού επιπέδου μεταξύ των αξιωματούχων του Πούτιν και της κυβέρνησης Τραμπ την Τρίτη, καθώς αφορούσε στη σχέση μεταξύ της Αμερικής και της Ρωσίας, και όχι την Ουκρανία. Ούτε από τον κατά τα άλλα επαίσχυντο τρόπο με τον οποίο ο Τραμπ προσπαθεί τώρα να στιγματίσει τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι ως το εμπόδιο σε μια συμφωνία.
Αρχίζει επίσης να έχει περισσότερο νόημα το γεγονός ότι ο μετρ της "τέχνης της συμφωνίας" θα ξεκινούσε -και όχι τελείωνε- την εκστρατεία του με τηλεφωνήματα στον πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν, και θα παραχωρούσε αμέσως στη Μόσχα μεγάλο μέρος των απαιτήσεων της για την Ουκρανία, πριν καν αρχίσουν οι συνομιλίες για τον πόλεμο. Αυτές οι παραχωρήσεις ήδη ξεκινούν από το "όχι" στην ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ ή στην επιστροφή των κατεχόμενων εδαφών της, μέχρι την έκκληση για εκλογές εν καιρώ πολέμου για να απαλλαγεί από τον Ζελένσκι - ένα πρώτο βήμα στην απαίτηση του Κρεμλίνου για αυτό που αποκαλεί "αποναζιστικοποίηση" του Κιέβου.
Αυτή η άποψη εξηγεί την παρουσία στο Ριάντ του Κιρίλ Ντμίτριεφ, διευθυντή του ρωσικού κρατικού επενδυτικού ταμείου, ο οποίος είναι επίσης ο άνθρωπος του Πούτιν για τις ενεργειακές επενδύσεις. Το μήνυμα του πρώην τραπεζίτη της Goldman Sachs προς τους δημοσιογράφους στη σαουδαραβική πρωτεύουσα ήταν ότι ο Τραμπ ξέρει να λύνει προβλήματα, και το πρόβλημα που πρέπει να λύσει είναι ότι οι ΗΠΑ έχασαν 300 δισεκατομμύρια δολάρια από ρωσικές επιχειρήσεις λόγω του πολέμου. (...)
Τα αποτελέσματα της συνάντησης της Τρίτης στο Ριάντ υπογραμμίζουν ότι η Ουκρανία αντιμετωπίζεται ως πιόνι στις ευρύτερες συνομιλίες και όχι ως το κύριο θέμα τους. Ο Ρούμπιο δήλωσε ότι οι δύο πλευρές συμφώνησαν να αποκαταστήσουν τους διπλωματικούς και οικονομικούς δεσμούς και να σχηματίσουν διαπραγματευτικές ομάδες για να αρχίσουν να συζητούν για την Ουκρανία, με αυτή τη σειρά. Τόνισε τις "απίστευτες ευκαιρίες που υπάρχουν για συνεργασία με τους Ρώσους, γεωπολιτικά σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος και ειλικρινά, οικονομικά" που θα δημιουργούσε ο τερματισμός του πολέμου.
Ο Ρούμπιο σίγουρα δεν αναφερόταν σε ένα τζακ ποτ για τους Ουκρανούς. Ενώ ήταν στο Ριάντ, το Κίεβο βρισκόταν υπό πίεση από τις ΗΠΑ να αποδεχθεί την απαίτηση του Τραμπ να υπογράψει το 50% όλων των εσόδων από τους ορυκτούς πόρους, τα λιμάνια και άλλες υποδομές της χώρας στο διηνεκές, ως αποζημίωση για την αμερικανική βοήθεια στην Ουκρανία, και χωρίς να προσφερθεί τίποτα σε αντάλλαγμα. Αυτοί είναι όροι που επιβάλλουν οι νικητές στους ηττημένους εχθρούς ως πολεμικές αποζημιώσεις και αναμφίβολα σχεδιάστηκαν για να απορριφθούν. Και αυτό δημιουργεί τώρα το σκηνικό για να παρουσιάσει ο Τραμπ την Ουκρανία και τον Ζελένσκι -τον οποίο με εξωφρενικό τρόπο αποκαλεί τώρα δικτάτορα- ως το πρόβλημα.
Αν δεν πιστεύετε ότι οι ισχυρότερες χώρες θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να εισβάλλουν σε μικρότερες, να καταστρέφουν πόλεις και να σφάζουν και να βασανίζουν αμάχους κατά τη διαδικασία, τότε ο Τραμπ έφτασε σε ένα νέο ναδίρ ανηθικότητας στη συνέντευξη Τύπου στο Μαρ-α-Λάγκο την Τρίτη. Όχι μόνο επέμεινε στην κοροϊδία για τη μειωμένη υποστήριξη του Ζελένσκι στις δημοσκοπήσεις μετά από τρία χρόνια σύγκρουσης, καλώντας το Κίεβο να διεξάγει εκλογές, αλλά τον κατηγόρησε και για την έναρξη του πολέμου.
Βοηθάει να θυμηθούμε ότι - όπως έγραψα μετά τη σφοδρή κριτική στην Ευρώπη που άσκησε ο αντιπρόεδρος Τζέι Ντι Βανς στο Μόναχο την περασμένη εβδομάδα - η Ρωσία δεν είναι σε καμία περίπτωση ο εχθρός στα μάτια του Τραμπ ή άλλων ομοϊδεατών του υπερεθνικιστικών πολιτικών κομμάτων σε όλη τη δημοκρατική Δύση. Η Ρωσία του Πούτιν είναι γι' αυτούς περισσότερο ένας σύντροφος στον αγώνα κατά του φιλελευθερισμού -εγχώριου ή διεθνούς- που τους ενώνει όλους. Η Ουκρανία, εν τω μεταξύ, έχει ανακηρυχθεί ως ένας αγώνας για τη φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη.
Αν όλα αυτά κάνουν τις ενέργειες του Τραμπ πιο εύκολα κατανοητές, αυτό δεν αλλάζει τη ντροπιαστική και ψευδή φύση των αφηγημάτων που έχει υιοθετήσει από το Κρεμλίνο. Η Ουκρανία δεν ξεκίνησε αυτόν τον πόλεμο... και οι εκλογές υπό συνθήκες πολέμου και στρατιωτικού νόμου δεν αποτελούν δημοκρατική αναγκαιότητα για την Ουκρανία, αλλά θα ήταν μάλλον αντισυνταγματικές, αποσταθεροποιητικές και λογιστικά απίθανες. Παρόλο που τα ποσοστά αποδοχής του Ζελένσκι έχουν σίγουρα πέσει από τα υψηλά τους στην αρχή του πολέμου, ο ισχυρισμός του Τραμπ για 4% είναι απλά ανυπόστατος. Στο 57% αυτόν τον μήνα, τα ποσοστά του Ουκρανού προέδρου εξακολουθούν να είναι καλύτερα από εκείνα πολλών αρχηγών κρατών, συμπεριλαμβανομένου του Τραμπ (περίπου στο 46%). (...)
Και το δημοσίευμα καταλήγει με τα εξής:
Είναι πιθανό ο Τραμπ να εκπλήξει τους πάντες, αποσπώντας μια δίκαιη συμφωνία για την Ουκρανία στο πλαίσιο της "επανεκκίνησής" του. Ελπίζω ειλικρινά να το κάνει. Τίποτα, ωστόσο, από αυτά που έχει πει ή κάνει έως τώρα ο ηγέτης του ελεύθερου κόσμου, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ότι αυτό θα συμβεί. Το πιο πιθανό, και τραγικό για τον λαό της Ουκρανίας καθώς και για τη μελλοντική σταθερότητα της Ευρώπης, είναι ότι βλέπουμε να εξελίσσεται μια συμφωνία που θα συναφθεί εις βάρος τους από δύο εξαιρετικά κυνικούς ηγέτες, οι οποίοι βλέπουν και οι δύο τους αδύναμους ως στόχους προς εκμετάλλευση και τους ισχυρούς ως τους μόνους με τους οποίους αξίζει να διαπραγματευτούν.
Πηγή (και ολόκληρο το άρθρο):
Πιόνι η Ουκρανία στο σκάκι Τραμπ – Πούτιν | Capital
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου