Η κρίση στην Ισλανδία - Σύντομη περίληψη

Στο τέλος του άρθρου παραθέτουμε δύο video, πηγές αυτού του άρθρου. Εν συντομία όμως, η κρίση και η κατάρρευση της Ισλανδίας έχει ως εξής (με χρονική σειρά):

1. Η Ισλανδία ιδιωτικοποιεί τις τράπεζες
2. Οι τράπεζες προσελκύουν μεγάλα ποσά καταθέσεων κυρίως από Άγγλους & Ολλανδούς
3. Οι τραπεζίτες τοποθετούν τα χρήματα σε επενδύσεις και για αρκετό καιρό απολαμβάνουν τρομερά κέρδη από τόκους.
4. Το 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brother συμπαρασύρονται και οι Ισλανδικές Τράπεζες, καθώς οι επενδύσεις γίνονται επισφαλής και όλοι οι καταθέτες ζητάνε ταυτόχρονα τα χρήματά τους πίσω.
5. Φυσικά τόσα λεφτά ούτε κατά διάνοια δεν υπάρχουν για να δοθούν, οπότε οι τράπεζες δηλώνουν χρεοκοπία, οι μεγαλοτραπεζίτες διαφεύγουν στο εξωτερικό (όπου διάγουν βίο ανθόσπαρτο φυσικά με τα χρήματα που κέρδισαν όλα αυτά τα χρόνια) και οι καταθέτες στρέφονται κατά της Ισλανδικής κυβέρνησης, γιατί εκείνη εγγυάται τα δάνεια των τραπεζών της.
6. Οι Ισλανδοί αρνούνται να πληρώσουν για μία σχέση η οποία αφορά ουσιαστικά βρετανούς & ολλανδούς καταθέτες και ιδιώτες τραπεζίτες, όταν μάλιστα πρόκειται για ένα ποσό που υπερβαίνει κατά πολλές φορές το εθνικό προϊόν της μικρής Ισλανδίας.
7. Το ΔΝΤ και οι κυβερνήσεις της Αγγλίας και της Ολλανδίας απειλούν με οικονομικό αποκλεισμό (ότι δηλαδή θα πεινάσουν οι Ισλανδοί λόγω έλλειψης εισαγόμενων αγαθών και μη αποδοχής των εξαγόμενων τους). Τα media παντού γίνονται εντελώς αντι-ισλανδικά και καθρεπτίζουν τους Ισλανδούς σαν ψεύτες που δεν πληρώνουν (μάλιστα τοποθετούν την Ισλανδία σε μία λίστα τρομοκρατών που περιέχει και την Αλ-Κάιντα).
8. Υπό το βάρος αυτό, η Ισλανδία συζητά και προτείνει ένα σταθερό μέρος του ΑΕΠ της να πληρώνει τόκους, δηλαδή ένα πρόγραμμα που θα αποπλήρωνε σιγά σιγά και με ευνοϊκούς όρους για τους Ισλανδούς το χρέος τους, διατηρώντας παράλληλα ζωντανή την οικονομία.
9. Η Αγγλία και η Ολλανδία δε το δέχονται και ζητούν πλήρη αποπληρωμή εδώ και τώρα, κάτι που θα σήμαινε πως η Ισλανδία θα έπρεπε να πάρει τα χρήματα από το ΔΝΤ για να τους ξεπληρώσει και στη συνέχεια ουσιαστικά να παραχωρήσει την εθνική της κυριαρχία στο ΔΝΤ.
10. Εξοργισμένος ο λαός, ο οποίος βλέπει τους υπεύθυνους για την κρίση  (του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος) να ζουν πλουσιοπάροχα σε χώρες όπως το Λουξεμβούργο και αντιλαμβάνεται πως θα την πληρώσει άδικα και υπερβολικά ακριβά (συγκριτικά: το κατά κεφαλήν χρέος κάθε κατοίκου της Ισλανδίας ήταν τριπλάσιο από αυτό των Γερμανών που μετά τον Ά παγκόσμιο πόλεμο έκαναν ~90 χρόνια να ξεπληρώσουν), αναγκάζει τον πρόεδρο να ασκήσει βέτο στο νομοσχέδιο του ΔΝΤ και να το θέσει σε δημοψήφισμα το οποίο είναι συντριπτικό (~93%) υπέρ του ΟΧΙ.
11. Μόλις 3 χρόνια μετά, η Ισλανδία ήδη στέκεται στα πόδια της (το νόμισμά τους υποτιμήθηκε περίπου κατά 70%, αλλά μέσα σε λίγους μήνες το πρωτογενές έλλειμμα είχε γίνει πλεόνασμα)