Σε λατρεύει ... και δεν την χούφτωσες;! Θα το μετανιώσεις. Χούφτωσ’ την, χούφτωστ’ την!
Δ.Παπαγιαννόπουλος προς Λ. Κωσταντάρα στην ταινία «Κάτι Κουρασμένα Παλικάρια» (1967) σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου.
Θεωρείται ως η καλύτερη ατάκα του ελληνικού κινηματογράφου.
Χρονολογικά λοιπόν ορισμένες από τις καλύτερες ατάκες:
Άνθρωποι, άνθρωποι. Αιμοχαρείς, αιμοδιψείς και αιμοβόροι. Προς τι το μίσος, η αλληλοεξόντωση και ο αλληλοσπαραγμός; Όλοι άνθρωποι είμεθα. Όλοι αδέλφια. Όλοι εξαρτήματα του σύμπαντος είμαστε. Και αρχηγός του σύμπαντος ...εγώ!
Χρήστος Τσαγανέας στην ταινία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» (1948) σε σκηνοθεσία και σενάριο του Αλέκου Σακελλάριου.
Στέλλα φύγε, φύγε Στέλλα θα σε σκοτώσω, Στέλλα δεν άκουσες;
Στέλλα φύγε, κρατάω μαχαίρι.
Γιώργος Φούντας στη Μελίνα Μερκούρη στη ταινία «Στέλλα» (1955) σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη.
Όταν έχεις λεφτά Ανάργυρε μπορείς να αφήσεις τη συνείδησή σου να κοιμάται μόνη της κι εσύ να κοιμάσαι με την καλύτερη ερωμένη.
Πρωτόπαπας προς Λογοθετίδη στην «Κάλπικη Λίρα» (1955).
Αόοοματος!!! Μίμης Φωτόπουλος επίσης από την "Κάλπικη Λίρα" (1955) σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γιώργου Τζαβέλλα.
Σιγά μην πνιγώ. Τι είναι το πιάτο μου να πνιγώ; Στέρνα;
Απάντηση του Βασίλη Αυλωνίτη, μετα από την παρατήρηση (Πρόσεχε, θα πνιγείς!) που του γίνεται.
Από την ταινία της Φίνος Φιλμ «ο θησαυρός του μακαρίτη» του Νίκου Τσιφόρου (1959).
Βεβαίως, βεβαίως. Του Θεμιστοκλέους, βεβαίως, βεβαίως.
Χρήστος Τσαγανέας στην ταινία της Φίνος Φιλμ «Το Ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο» (1959), σε Σκηνοθεσία / Σενάριο του Αλέκου Σακελλάριου.
Πορτοκαλάδα; Από πορτοκάλια; Ο Γιάννης Γκιωνάκης στο Νίκο Σταυρίδη, στην ταινία της Φίνος Φιλμ «Τα κίτρινα γάντια» (1960).
Βεβαίως, βεβαίως. Του Θεμιστοκλέους, βεβαίως, βεβαίως.
Χρήστος Τσαγανέας στην ταινία της Φίνος Φιλμ «Το Ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο» (1959), σε Σκηνοθεσία / Σενάριο του Αλέκου Σακελλάριου.
Πορτοκαλάδα; Από πορτοκάλια; Ο Γιάννης Γκιωνάκης στο Νίκο Σταυρίδη, στην ταινία της Φίνος Φιλμ «Τα κίτρινα γάντια» (1960).
Ας δούμε το διάλογο:
Γιάννης Γκιωνάκης: Τι θέτε; Θέτε τίποτα;
Νίκος Σταυρίδης: Έχεις μια πορτοκαλάδα ρε;
Γιάννης Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε;
Νίκος Σταυρίδης: Ναι.
Γιάννης Γκιωνάκης: Από πορτοκάλια;
Νίκος Σταυρίδης: Όχι, από μούσμουλα!
Και στη συνλεχεια στην ίδια ταινία:
Νίκος Σταυρίδης: Ποιος καθόταν εδώ;
Γιάννης Γκιωνάκης: Που;
Νίκος Σταυρίδης: Σ' αυτό εδώ το τραπέζι.
Γιάννης Γκιωνάκης: Στο τραπέζι; Κανένας! Κάθονται στα τραπέζια οι άνθρωποι;
Εγώ σήμερα σκίζω Μαρίνες! ...
Φέρτε μου τη Μαρίνα να τη σκίσω! ...
Φέρτε μου τη Μαρίνα ...να με σκίσει.
Νίκος Ρίζος στο «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» (1961), του Νίκου Τσιφόρου.
Ήταν ψηλός, μετρίου αναστήματος, παχουλός πολύ... προς το αδύνατο, με μια μουστακάρα... να έτσι δα, ένα μουστακάκι...
Νίνος Ηλιόπουλος στο «Ζητείται Ψεύτης» (1961).
Θέλω να βγάλω δική μου εφημερίδα... τη Νέα Αλήθεια που θα συγκλονίσει τον κόσμο στις ψευτιές!
Επίσης ο Νίνος Ηλιόπουλος στο «Ζητείται Ψεύτης» (1961).
Λοιπόν δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά σήμερα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε!
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος στον «Ατσίδα» (1962).
Το χρήμα είν΄ ατμός και φεύγει. Η δόξα είν΄ ατμός και πάει. Ζεις για λίγα χρόνια τη ζωή σου κι ύστερα «Άμωμοι εν οδώ αλληλούια»...
Ο Θανάσης Βέγγος στον «Ατσίδα» (1962).
Στρίβειν δια του αρραβώνος.
Ο Στέφανος Στρατηγός επίσης στον «Ατσίδα» (1962), της Φίνος Φιλμς σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη.
Ρε μάνα σκορδαλία έτρωγες όταν την έκανες και βγήκε σαν γαλέος !!!
Ο Βασίλης Αυλωνίτης στους "Γαμπρούς της Ευτυχίας", κοιτάζοντας την φωτογραφία της μάννας του, κάνει το σχόλιο για την αδερφή του Ευτυχία (Γεωργία Βασιλειάδου).
Μένιο μου η αδερφή μου είναι ψημένη. Λίγο καμένη στις άκρες αλλά δεν πειράζει. (Περιγραφή απο το Βασίλη Αυλωνίτη της αδερφής του, στον Νίκο Ρίζο).
Και είναι μεγάλη η αδερφή σου; (ρωτά ο Ν. Ρίζος)
Ε, δεν είναι και σαν την Πελοπόνησσο... (απάντηση Β. Αυλωνίτη).
Στην ίδια ταινία «οι Γαμπροί της Ευτυχίας» (1962) σε σενάριο του Νίκου Τσιφόρου.
Το δίκανο!!!
Μίμης Φωτόπουλος από την ταινία «Ο Θόδωρος και το δίκανο» (1962) της Φίνος Φίλμ σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου και σενάριο του Νίκου Τσιφόρου.
Διάλογος:
Μίμης Φωτόπουλος (Θόδωρος): Πάρτυ; Το δίκανο! Η κόρη η δική μου σε πάρτυ; .....
Ν. Τσαγανέα (Αγγελική): Κόρη μου είναι και θα πάει.
Μίμης Φωτόπουλος (Θόδωρος): Ωραία. Η μισή δική σου θα πάει και η άλλη μισή δική μου, από τη μέση και κάτω, θα μείνει σπίτι!
Οι γυναίκες, Θανάση μου, έτσι είναι: οι νόμιμες τρελαίνονται για την οικονομία και οι παράνομες για τη σπατάλη.
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος στο «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης»(1963)
Δε μου λες; Εσείς [κομπιάζει] εδώ φτιάχνετε ένα που είναι, έτσι όλο σαντιγύ, που έχει από κάτω σοκολάτα... όχι, από πάνω σοκολάτα... και έχει πάλι το... και είναι όλο [κομπιάζει] μέσα σ΄ ένα γυάλινο μπωλ...
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου στο «Χτυποκάρδια στο θρανίο» (1963), όταν προσπαθεί να περιγράψει το προφιτερόλ με χειρονομίες περισσότερο, παρά με λόγια.
Αλλά και ο διαλογος που ακολουθεί έχει ενδιαφέρον:
Σερβιτόρος: Ααα, προφιτερόλ κύριε!
Γιώργος Κωσταντίνου: Πώς το ΄πες;
- Προφιτερόλ.
- Φροφιτερόλ...
- Όχι φροφιτερόλ, προφιτερόλ.
- Τροφιτερόλ...
- Όχι τροφιτερόλ, προφιτερόλ κύριε. Να σας το μάθω...
- Όχι... Δε θέλω να το μάθω... Θέλω να το φάω!
- Μάλιστα κύριε. Ένα προφιτερόλ.
- Και που΄ σαι... Δε μου λες; Αυτό το φροφ... πόσο κάνει;
- Εφτά δραχμές κύριε.
- Εφτά δραχμές; Γιατί εφτά δραχμές;
- Ε, είναι βλέπετε γλυκό σπέσιαλ.
- Α, είναι γλυκό σπέσιαλ. Δηλαδή τις [κομπιάζει] πάστες πόσο τις έχετε;
- Τέσσερεις δραχμές κύριε.
- Τέσσερεις δραχμές. Μάλιστα... Φέρε μου... ένα γλυκύ βραστό!
- Μάλιστα κύριε (ο σερβιτόρος τσαντισμένος πλέον).
- Ε, και που είσαι...;
- Δύο!
- Τι δύο;
- Ο γλυκύ βραστός, κύριε! Δύο κάνει!
Τι θα το κάνουμε εδώ μέσα, Αμέρικαν μπαρ;
Δ. Παπαγιαννόπουλος στη «Βίλα των Οργίων» (1964).
Παιδί μου, η ποίηση είναι ποίηση, άμα δεν την καταλαβαίνει κανείς. Άμα την καταλαβαίνουν όλοι, δεν είναι ποίηση, είναι τσιφτετέλι. Κατάλαβες;
Ντίνος Ηλιόπουλος στο «Δόλωμα» (1964).
- Είναι ανάγκη να χτυπηθούμε; (Νίκος Κούρκουλος)
- Πολλά τα λεφτά, Άρη. (Σπύρος Καλογήρου)
Στην ταινία «Λόλα» (1964) της Φίνος Φίλμ σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου.
Σε μένα πούλησες ψεύτικη μάνα ρε;
Ο Νίκος Κούρκουλος, δέρνοντας τον Δ. Μούτσιο, στους «Αδίστακτους» 1965
(Α’ βραβείο ανδρικού ρόλου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης).
Εγώ είμαι στρατιωτικός και τα λέω τσεκουράτα...
Ο Σταύρος Ξενίδης στο «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» (1965).
Για πρόσεξε κυρία Ελένη, γιατί εγώ είμαι τρελός. Σήμερα παντρευτήκαμε, σήμερα χωρίζουμε! Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω!
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου στο «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» του Γ. Τζαβέλλα (1965).
Έχω και κότερο. Πάμε μια βόλτα;
Κώστας Βουτσάς στο «Κορίτσια για φίλημα» (1965)
Είμαι ευτυχής που αναπνέω τον ζωοκτόνον !!! ... τον ζωογόνον αέρα της ωραίας μας Πλατανιάς. Δεν είμεθα οι άνθρωποι των λόγων, είμεθα οι άνθρωποι των έργων. Θα σας εξαφανίσωμεν!!! θα σας εξασφαλίσωμεν, θα, θα, θα. Σύνθημά μας είναι ένα ... (και ακούγεται ο γάιδαρος) γκα ... γκα!!!
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ως Μαυρογιαλούρος, στην ταινία της Φίνος Φίλμ «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965).
Καλό ταξίδι και ... χαιρέτα μου τον πλάτανο, ε... την Πλατανιά ήθελα να πω.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ως Μαυρογιαλούρος, στο «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965)
Οι γυναίκες και οι πολιτικοί, Κωστάκη, πρέπει να προσέχουν πολύ τις περιφέρειές τους !!! ... γιατί Κωστάκη υπάρχει κίνδυνος να γίνουν εκλογές και τότε η περιφέρειά σου, να σε γράψει στην περιφέρειά της!!!
Επίσης ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ως Μαυρογιαλούρος, στο «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965) του Α. Σακελλάριου.
Όχι τόσο για μένα, για τη φουκαριάρα τη μάνα μου...
Ο Νίκος Ξανθόπουλος στον «Κατατρεγμένο» (1965).
Σας χαιρέτησα; Δε σας χαιρέτησα! Χαίρετε, τι κάνετε, καλά ευχαριστώ!
Ο Γιάννης Βογιατζής ως (χαζοχαρούμενος) Μικές στο «Ο Μικές Παντρεύεται» (1966). Αλλά ήταν κατ΄αρχήν ραδιοφωνική ατάκα ατο «Ημερολόγιο ενός θυρωρού» (αρχές δεκαετίας του 1960).
Αυτή μέχρι και μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις. Να μου το θυμηθείς. Αυτή αν δεν σε κάνει φλώρο, εμένα να μην με λένε Μεμά!
Ο Γιάννης Βογιατζής στις «Θαλασσιές Χάντρες» (1967).
Εδώ μέσα γίνονται Σόδομα και Γόμορρα!
Η Σαπφώ Νοταρά, με τη χαρακτηριστική μπάσα και άγρια φωνή, στο «Αχ αυτή η γυναίκα μου» (1967).
Ναι! Της είπα όσα με είπες, αλλά με είπε χαλβά και πολλά στενοχωρήθηκα... Μαμά, άκου, να με κάνεις κιοφτέδες, πολλούς κιοφτέδες... και κομματάκι χαλβά...
Ο Κώστας Βουτσάς στη «Νύχτα Γάμου» (1967).
Ξέρεις από βέσπα;
Ο Βέγγος στο «Τρελός, Παλαβός και Βέγγος» (1967).
Άδικη κοινωνία, άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους ρίχνεις στα τάρταρα... Άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις στα ξένα χέρια...
η Μήτση Κωνσταντάρα στην ταινία «Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι» (1967) σε σενάριο και σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελλάριου.
Ψηλός, όμορφος, βουτυράτος...Με μια αψηλή, τσιριμπίμ, τσιριμπόμ ...
Αθηνόδωρος Προύσαλης στο «Μια Ιταλίδα στην Κυψέλη» (Τσιφόρος, 1968).
Κάατίνα, σαλαμάκι.
Ο Κώστας Βουτσάς στο «Ο Γόης» (1969), ο τρόπος που το λέει, το χαμόγολο και η γκριμάτσα, το μετετρέπουν σε ατάκα.
Έξι χρόνια στο Δημοτικό και έξι στο Γυμνάσιο, δώδεκα, και έξι χρόνια στο Πολυτεχνείο, δεκαοχτώ. Έξι χρόνια στο Λονδίνο, είκοσι τέσσερα, και έξι χρόνια μέχρι να πάω σχολείο, τριάντα. Μέχρι τα τριάντα έξι που είμαι, τα άλλα έξι που πήγανε;
Ο Κώστας Τσάκωνας στο «Μάθε Παιδί μου Γράμματα» (1981) σε σκηνοθεσία του Θ. Μαραγκού.
Πηγές:
www.Youtube.com
users.softlab.ece.ntua.gr /~mfano/fun/atakes.html
www.gnomikologikon.gr
Γιάννης Γκιωνάκης: Τι θέτε; Θέτε τίποτα;
Νίκος Σταυρίδης: Έχεις μια πορτοκαλάδα ρε;
Γιάννης Γκιωνάκης: Πορτοκαλάδα θέτε;
Νίκος Σταυρίδης: Ναι.
Γιάννης Γκιωνάκης: Από πορτοκάλια;
Νίκος Σταυρίδης: Όχι, από μούσμουλα!
Και στη συνλεχεια στην ίδια ταινία:
Νίκος Σταυρίδης: Ποιος καθόταν εδώ;
Γιάννης Γκιωνάκης: Που;
Νίκος Σταυρίδης: Σ' αυτό εδώ το τραπέζι.
Γιάννης Γκιωνάκης: Στο τραπέζι; Κανένας! Κάθονται στα τραπέζια οι άνθρωποι;
Εγώ σήμερα σκίζω Μαρίνες! ...
Φέρτε μου τη Μαρίνα να τη σκίσω! ...
Φέρτε μου τη Μαρίνα ...να με σκίσει.
Νίκος Ρίζος στο «Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα και ο κοντός» (1961), του Νίκου Τσιφόρου.
Ήταν ψηλός, μετρίου αναστήματος, παχουλός πολύ... προς το αδύνατο, με μια μουστακάρα... να έτσι δα, ένα μουστακάκι...
Νίνος Ηλιόπουλος στο «Ζητείται Ψεύτης» (1961).
Θέλω να βγάλω δική μου εφημερίδα... τη Νέα Αλήθεια που θα συγκλονίσει τον κόσμο στις ψευτιές!
Επίσης ο Νίνος Ηλιόπουλος στο «Ζητείται Ψεύτης» (1961).
Λοιπόν δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά σήμερα είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε!
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος στον «Ατσίδα» (1962).
Το χρήμα είν΄ ατμός και φεύγει. Η δόξα είν΄ ατμός και πάει. Ζεις για λίγα χρόνια τη ζωή σου κι ύστερα «Άμωμοι εν οδώ αλληλούια»...
Ο Θανάσης Βέγγος στον «Ατσίδα» (1962).
Στρίβειν δια του αρραβώνος.
Ο Στέφανος Στρατηγός επίσης στον «Ατσίδα» (1962), της Φίνος Φιλμς σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη.
Ρε μάνα σκορδαλία έτρωγες όταν την έκανες και βγήκε σαν γαλέος !!!
Ο Βασίλης Αυλωνίτης στους "Γαμπρούς της Ευτυχίας", κοιτάζοντας την φωτογραφία της μάννας του, κάνει το σχόλιο για την αδερφή του Ευτυχία (Γεωργία Βασιλειάδου).
Μένιο μου η αδερφή μου είναι ψημένη. Λίγο καμένη στις άκρες αλλά δεν πειράζει. (Περιγραφή απο το Βασίλη Αυλωνίτη της αδερφής του, στον Νίκο Ρίζο).
Και είναι μεγάλη η αδερφή σου; (ρωτά ο Ν. Ρίζος)
Ε, δεν είναι και σαν την Πελοπόνησσο... (απάντηση Β. Αυλωνίτη).
Στην ίδια ταινία «οι Γαμπροί της Ευτυχίας» (1962) σε σενάριο του Νίκου Τσιφόρου.
Το δίκανο!!!
Μίμης Φωτόπουλος από την ταινία «Ο Θόδωρος και το δίκανο» (1962) της Φίνος Φίλμ σε σκηνοθεσία Ντίνου Δημόπουλου και σενάριο του Νίκου Τσιφόρου.
Διάλογος:
Μίμης Φωτόπουλος (Θόδωρος): Πάρτυ; Το δίκανο! Η κόρη η δική μου σε πάρτυ; .....
Ν. Τσαγανέα (Αγγελική): Κόρη μου είναι και θα πάει.
Μίμης Φωτόπουλος (Θόδωρος): Ωραία. Η μισή δική σου θα πάει και η άλλη μισή δική μου, από τη μέση και κάτω, θα μείνει σπίτι!
Οι γυναίκες, Θανάση μου, έτσι είναι: οι νόμιμες τρελαίνονται για την οικονομία και οι παράνομες για τη σπατάλη.
Ο Ντίνος Ηλιόπουλος στο «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης»(1963)
Δε μου λες; Εσείς [κομπιάζει] εδώ φτιάχνετε ένα που είναι, έτσι όλο σαντιγύ, που έχει από κάτω σοκολάτα... όχι, από πάνω σοκολάτα... και έχει πάλι το... και είναι όλο [κομπιάζει] μέσα σ΄ ένα γυάλινο μπωλ...
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου στο «Χτυποκάρδια στο θρανίο» (1963), όταν προσπαθεί να περιγράψει το προφιτερόλ με χειρονομίες περισσότερο, παρά με λόγια.
Αλλά και ο διαλογος που ακολουθεί έχει ενδιαφέρον:
Σερβιτόρος: Ααα, προφιτερόλ κύριε!
Γιώργος Κωσταντίνου: Πώς το ΄πες;
- Προφιτερόλ.
- Φροφιτερόλ...
- Όχι φροφιτερόλ, προφιτερόλ.
- Τροφιτερόλ...
- Όχι τροφιτερόλ, προφιτερόλ κύριε. Να σας το μάθω...
- Όχι... Δε θέλω να το μάθω... Θέλω να το φάω!
- Μάλιστα κύριε. Ένα προφιτερόλ.
- Και που΄ σαι... Δε μου λες; Αυτό το φροφ... πόσο κάνει;
- Εφτά δραχμές κύριε.
- Εφτά δραχμές; Γιατί εφτά δραχμές;
- Ε, είναι βλέπετε γλυκό σπέσιαλ.
- Α, είναι γλυκό σπέσιαλ. Δηλαδή τις [κομπιάζει] πάστες πόσο τις έχετε;
- Τέσσερεις δραχμές κύριε.
- Τέσσερεις δραχμές. Μάλιστα... Φέρε μου... ένα γλυκύ βραστό!
- Μάλιστα κύριε (ο σερβιτόρος τσαντισμένος πλέον).
- Ε, και που είσαι...;
- Δύο!
- Τι δύο;
- Ο γλυκύ βραστός, κύριε! Δύο κάνει!
Τι θα το κάνουμε εδώ μέσα, Αμέρικαν μπαρ;
Δ. Παπαγιαννόπουλος στη «Βίλα των Οργίων» (1964).
Παιδί μου, η ποίηση είναι ποίηση, άμα δεν την καταλαβαίνει κανείς. Άμα την καταλαβαίνουν όλοι, δεν είναι ποίηση, είναι τσιφτετέλι. Κατάλαβες;
Ντίνος Ηλιόπουλος στο «Δόλωμα» (1964).
- Είναι ανάγκη να χτυπηθούμε; (Νίκος Κούρκουλος)
- Πολλά τα λεφτά, Άρη. (Σπύρος Καλογήρου)
Στην ταινία «Λόλα» (1964) της Φίνος Φίλμ σε σκηνοθεσία του Ντίνου Δημόπουλου.
Σε μένα πούλησες ψεύτικη μάνα ρε;
Ο Νίκος Κούρκουλος, δέρνοντας τον Δ. Μούτσιο, στους «Αδίστακτους» 1965
(Α’ βραβείο ανδρικού ρόλου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης).
Εγώ είμαι στρατιωτικός και τα λέω τσεκουράτα...
Ο Σταύρος Ξενίδης στο «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» (1965).
Για πρόσεξε κυρία Ελένη, γιατί εγώ είμαι τρελός. Σήμερα παντρευτήκαμε, σήμερα χωρίζουμε! Παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω!
Ο Γιώργος Κωνσταντίνου στο «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» του Γ. Τζαβέλλα (1965).
Έχω και κότερο. Πάμε μια βόλτα;
Κώστας Βουτσάς στο «Κορίτσια για φίλημα» (1965)
Είμαι ευτυχής που αναπνέω τον ζωοκτόνον !!! ... τον ζωογόνον αέρα της ωραίας μας Πλατανιάς. Δεν είμεθα οι άνθρωποι των λόγων, είμεθα οι άνθρωποι των έργων. Θα σας εξαφανίσωμεν!!! θα σας εξασφαλίσωμεν, θα, θα, θα. Σύνθημά μας είναι ένα ... (και ακούγεται ο γάιδαρος) γκα ... γκα!!!
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ως Μαυρογιαλούρος, στην ταινία της Φίνος Φίλμ «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965).
Καλό ταξίδι και ... χαιρέτα μου τον πλάτανο, ε... την Πλατανιά ήθελα να πω.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ως Μαυρογιαλούρος, στο «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965)
Οι γυναίκες και οι πολιτικοί, Κωστάκη, πρέπει να προσέχουν πολύ τις περιφέρειές τους !!! ... γιατί Κωστάκη υπάρχει κίνδυνος να γίνουν εκλογές και τότε η περιφέρειά σου, να σε γράψει στην περιφέρειά της!!!
Επίσης ο Λάμπρος Κωνσταντάρας, ως Μαυρογιαλούρος, στο «Υπάρχει και φιλότιμο» (1965) του Α. Σακελλάριου.
Όχι τόσο για μένα, για τη φουκαριάρα τη μάνα μου...
Ο Νίκος Ξανθόπουλος στον «Κατατρεγμένο» (1965).
Σας χαιρέτησα; Δε σας χαιρέτησα! Χαίρετε, τι κάνετε, καλά ευχαριστώ!
Ο Γιάννης Βογιατζής ως (χαζοχαρούμενος) Μικές στο «Ο Μικές Παντρεύεται» (1966). Αλλά ήταν κατ΄αρχήν ραδιοφωνική ατάκα ατο «Ημερολόγιο ενός θυρωρού» (αρχές δεκαετίας του 1960).
Αυτή μέχρι και μουστάκι θα σε βάλει να ξυρίσεις. Να μου το θυμηθείς. Αυτή αν δεν σε κάνει φλώρο, εμένα να μην με λένε Μεμά!
Ο Γιάννης Βογιατζής στις «Θαλασσιές Χάντρες» (1967).
Εδώ μέσα γίνονται Σόδομα και Γόμορρα!
Η Σαπφώ Νοταρά, με τη χαρακτηριστική μπάσα και άγρια φωνή, στο «Αχ αυτή η γυναίκα μου» (1967).
Ναι! Της είπα όσα με είπες, αλλά με είπε χαλβά και πολλά στενοχωρήθηκα... Μαμά, άκου, να με κάνεις κιοφτέδες, πολλούς κιοφτέδες... και κομματάκι χαλβά...
Ο Κώστας Βουτσάς στη «Νύχτα Γάμου» (1967).
Ξέρεις από βέσπα;
Ο Βέγγος στο «Τρελός, Παλαβός και Βέγγος» (1967).
Άδικη κοινωνία, άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους ρίχνεις στα τάρταρα... Άτιμη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις στα ξένα χέρια...
η Μήτση Κωνσταντάρα στην ταινία «Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι» (1967) σε σενάριο και σκηνοθεσία του Αλέκου Σακελλάριου.
Ψηλός, όμορφος, βουτυράτος...Με μια αψηλή, τσιριμπίμ, τσιριμπόμ ...
Αθηνόδωρος Προύσαλης στο «Μια Ιταλίδα στην Κυψέλη» (Τσιφόρος, 1968).
Κάατίνα, σαλαμάκι.
Ο Κώστας Βουτσάς στο «Ο Γόης» (1969), ο τρόπος που το λέει, το χαμόγολο και η γκριμάτσα, το μετετρέπουν σε ατάκα.
Έξι χρόνια στο Δημοτικό και έξι στο Γυμνάσιο, δώδεκα, και έξι χρόνια στο Πολυτεχνείο, δεκαοχτώ. Έξι χρόνια στο Λονδίνο, είκοσι τέσσερα, και έξι χρόνια μέχρι να πάω σχολείο, τριάντα. Μέχρι τα τριάντα έξι που είμαι, τα άλλα έξι που πήγανε;
Ο Κώστας Τσάκωνας στο «Μάθε Παιδί μου Γράμματα» (1981) σε σκηνοθεσία του Θ. Μαραγκού.
Πηγές:
www.Youtube.com
users.softlab.ece.ntua.gr /~mfano/fun/atakes.html
www.gnomikologikon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου