Τον φετινό εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον έχει αφιερώσει στο διαρκές πρόβλημα της μισθολογικής (αν)ισότητας των δύο φύλων. Εμείς εδώ στο blog, τον αφιερώνουμε στον διαρκή αγώνα που με πίστη και συνέπεια δίνει καθημερινά η γυναίκα.
Σαν μια ειδική περίπτωση του αγώνα αυτού, ξεχωρίσαμε την ηρωική Κυρά της Ρω.
Η Κυρά της Ρω
Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τ’ αγαπώ.
Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο.
Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες…
Βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις τουρκικές ακτές.
Την ελληνική σημαία θέλω να μου τη βάλουν μαζί μου στον τάφο. (λόγια της Κυράς της Ρω).
Η Δέσποινα Αχλαδιώτου (ήταν το πραγματικό όνομα της Κυράς της Ρω) με το σύζυγό της Κώστα, εγκαταστάθηκαν στη Ρω μόνιμα από το 1927, για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία. Μέχρι το 1940 ήταν εντελώς μόνοι τους. Τη χρονιά όμως εκείνη, αρρώστησε βαριά ο Κώστας Αχλαδιώτης και άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στην ψαρόβαρκα που τον μετέφερε στο γιατρό του Καστελόριζου.
Η κυρά της Ρω, θα είχε πλέον ως μοναδική συντροφία, τη γριά και τυφλή μητέρα της. Δεν το έβαλε κάτω, αγωνίστηκε. Τα χρόνια της κατοχής προσέφερε υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου. Με "δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά", όπως την περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί, ακόμα κι όταν το Καστελόριζο, που βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το 1943, ερήμωσε σχεδόν από τους κατοίκους του, από τους οποίους οι περισσότεροι εξαναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς. Ωστόσο, η Κυρά της Ρω παρέμεινε στο νησί, για να υψώνει κάθε πρωί την Ελληνική σημαία, προσφέροντας παράλληλα τη βοήθεια της σε Ιερολοχίτες που βρήκαν καταφύγιο εκεί.
Μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, τα Δωδεκάνησα και μαζί μ' αυτά και το Καστελόριζο και όλες οι παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, περιήλθαν στην Ελλάδα. Η μοίρα της Ρω ήταν λοιπόν αναπόσπαστα συνδεδεμένη με εκείνη του Καστελόριζου.
Οι περιπέτειες για την Κυρά της Ρω δεν τελείωσαν με την απελευθέρωση. Τον Αύγουστο του 1975, ο Τούρκος δημοσιογράφος Ομάρ Κασάρ και δύο ακόμα άτομα, παρακολουθώντας τη Ρω και εκμεταλλευόμενοι την ολιγοήμερη απουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτου για λόγους υγείας, αποβιβάστηκαν εκεί και τοποθέτησαν πάνω σ' ένα κοντάρι τη σημαία τους. Η Κυρά της Ρω, όταν γύρισε, την κατέβασε αμέσως.
Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (1975), το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της» κατά την πολεμική περίοδο 1941-1944 .
Απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου του 1982. Η κηδεία της έγινε με τιμές, δημοσία δαπάνη, στο Καστελόριζο, παρουσία του τότε υφυπουργού Άμυνας. Η σορός της μεταφέρθηκε στην Ρω, όπου και ετάφη κάτω από τον ιστό, που ύψωνε την ελληνική σημαία.
Τα ξερονήσια του Καστελόριζου και της Ρω τ’ αγαπώ.
Έμεινα μόνη μου το 1943 στο Καστελόριζο με την τυφλή μου μάνα, όταν έφευγαν όλοι οι κάτοικοι του νησιού στη Μέση Ανατολή και στην Κύπρο.
Με την Ελληνική σημαία υψωμένη και την αγάπη για την Ελλάδα βαθιά ριζωμένη μέσα μου πέρασα όλες τις κακουχίες…
Βέβαια η ζωή στη Ρω δεν είναι και τόσο ευχάριστη, αλλά νιώθεις πιο πολύ την Ελλάδα, χαμένος όπως είσαι στο πέλαγος, λίγες εκατοντάδες μέτρα από τις τουρκικές ακτές.
Την ελληνική σημαία θέλω να μου τη βάλουν μαζί μου στον τάφο. (λόγια της Κυράς της Ρω).
Η Δέσποινα Αχλαδιώτου (ήταν το πραγματικό όνομα της Κυράς της Ρω) με το σύζυγό της Κώστα, εγκαταστάθηκαν στη Ρω μόνιμα από το 1927, για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία. Μέχρι το 1940 ήταν εντελώς μόνοι τους. Τη χρονιά όμως εκείνη, αρρώστησε βαριά ο Κώστας Αχλαδιώτης και άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στην ψαρόβαρκα που τον μετέφερε στο γιατρό του Καστελόριζου.
Η κυρά της Ρω, θα είχε πλέον ως μοναδική συντροφία, τη γριά και τυφλή μητέρα της. Δεν το έβαλε κάτω, αγωνίστηκε. Τα χρόνια της κατοχής προσέφερε υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου. Με "δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά", όπως την περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί, ακόμα κι όταν το Καστελόριζο, που βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το 1943, ερήμωσε σχεδόν από τους κατοίκους του, από τους οποίους οι περισσότεροι εξαναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς. Ωστόσο, η Κυρά της Ρω παρέμεινε στο νησί, για να υψώνει κάθε πρωί την Ελληνική σημαία, προσφέροντας παράλληλα τη βοήθεια της σε Ιερολοχίτες που βρήκαν καταφύγιο εκεί.
Μετά το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πόλεμου, τα Δωδεκάνησα και μαζί μ' αυτά και το Καστελόριζο και όλες οι παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, περιήλθαν στην Ελλάδα. Η μοίρα της Ρω ήταν λοιπόν αναπόσπαστα συνδεδεμένη με εκείνη του Καστελόριζου.
Οι περιπέτειες για την Κυρά της Ρω δεν τελείωσαν με την απελευθέρωση. Τον Αύγουστο του 1975, ο Τούρκος δημοσιογράφος Ομάρ Κασάρ και δύο ακόμα άτομα, παρακολουθώντας τη Ρω και εκμεταλλευόμενοι την ολιγοήμερη απουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτου για λόγους υγείας, αποβιβάστηκαν εκεί και τοποθέτησαν πάνω σ' ένα κοντάρι τη σημαία τους. Η Κυρά της Ρω, όταν γύρισε, την κατέβασε αμέσως.
Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (1975), το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς. Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της» κατά την πολεμική περίοδο 1941-1944 .
Απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου του 1982. Η κηδεία της έγινε με τιμές, δημοσία δαπάνη, στο Καστελόριζο, παρουσία του τότε υφυπουργού Άμυνας. Η σορός της μεταφέρθηκε στην Ρω, όπου και ετάφη κάτω από τον ιστό, που ύψωνε την ελληνική σημαία.
Πηγή: Βικιπαίδεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου