Κάποτε: Δουλεύαμε οκτώ ώρες.
Σήμερα: Έχουμε χάσει το μέτρημα.
Αύριο: Επιτέλους υπάρχει και πάλι δουλειά! Με το μεροκάματο μπορείς να πάρεις μια ολόκληρη ...φρατζόλα ψωμί.
Κάποτε: Είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας.
Σήμερα: Τα λέμε μέσω MSN και Skype.
Αύριο: Δεν μιλάμε πια, μόνο φωνάζουμε και διαμαρτυρόμαστε με τους φίλους μας, όχι για το μνημόνιο (δεν υπάρχει πια), αλλά για τον πληθωρισμό και τις ελλείψεις, πίνοντας μαζί τους φραπέ σε πλαστικό στην πλατεία. Οι παλιές συγκεντρώσεις των «αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα, φαντάζουν σαν μια μικρή παρεούλα σε σχέση με τις τωρινές.
Κάποτε: Είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας.
Σήμερα: Κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.
Αύριο: Όλοι οπλοφορούμε πλέον. Ισχύει ο νόμος της ζούγκλας. Ο σώζων εαυτόν σωθείτω.
Κάποτε: Πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά.
Σήμερα: Πίνουμε εμφιαλωμένο και αρρωσταίνουμε.
Αύριο: Πίνουμε και πάλι νερό βρυσης, όταν και αν έχει επισκευαστεί το δύκτιο.
Κάποτε: παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες
Σήμερα: παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation
Αύριο: Παιζουμε μπιρίμπα, καμιά φορά και ποδόσφαιρο στο ξερό χορτάρι με την παλιά μπαλωμένη μπάλα.
Κάποτε: Είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε.
Σήμερα: Έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.
Αύριο: Έχουν απομείνει κάποια κανάλια. Ξαναβλέπουμε τις ίδιες παλιές ελληνικές ταινίες και σειρές. Και κάποιες καινούργιες αμερικάνικες (πάντα μας βοηθάνε αυτοί). Άρτος και θεάματα. Α ναι, βλέπουμε και τις παλιές καλές ...ειδήσεις, στο....video!
Κάποτε: Κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα των 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι.
Σήμερα: Κυκλοφορούμε με τζιπ των 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ.των 3000 κυβικών.
Αύριο: Έχουμε υποδομή. Έχουμε δρόμους και αυτοκινητόδρομους, αλλά είναι άδειοι. Βλέπεις η τιμή στα καύσιμα είναι στα ύψη, υπάρχει και έλλειψη. Το αυτοκίνητό μας, μήνες τώρα είναι παρκαρισμένο στη γωνιά. Ας είναι καλά το αστικό, που περνά τρεις φορές τη μέρα. Συχνότερα είναι τα δρομολόγια με τις ...άμαξες. Υπάρχη και μεγάλη ζήτηση για ...γαϊδουράκια.
Κάποτε: Ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές.
Σήμερα: Έχει δύο.
Αύριο: Σαν να έχει μόνο μια εποχή. Σπίτι – δουλειά, τι σημασία αν έξω έχει λιακάδα ή βρέχει, αν κάνει ζεστή ή κρύο; Και ας μη δουλεύει το το air-condition ή το καλοριφέρ.
Κάποτε: Είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας.
Σήμερα: Δεν έχουμε χρόνο για κανένα..
Αύριο: Υπάρχει χρόνος, ...όσος μας απέμεινε, αλλά δεν είναι πια χρήμα.
Κάποτε: Η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό.
Σήμερα: Η σκληρή δουλειά είναι ...κουταμάρα.
Αύριο: H σκληρή δουλειά είναι επιβίωση. Με τα χαμηλά μεροκάματα γίναμε επιτέλους και ανταγωνιστικοί. Τα κινέζικα προϊόντα δεν έχουν πια πέραση, τα δικά μας είναι πιο καλά και πιο φτηνά.
Κάποτε: Λέγαμε «καλημέρα» σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό.
Σήμερα: Μας τa λέει ο navigator.
Αύριο: Ξαχάσαμε την «καλημέρα», αν την πείς είναι σαν να κοροϊδεύεις. Η «καληνύχτα» ισχύει, στα όνειρα όλα είναι δυνατά.
Κάποτε: Ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και. ήμασταν ευτυχισμένοι.
Σήμερα: Ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα.
Αύριο: Ζουμε στα ίδια μεγάλα σπίτια, μπορεί να χρειάζονται επισκευή, αλλά συνήθως έχουμε νερό, ακόμη και ρεύμα ...6 ώρες το 24ωρο ... στις καλές γειτονιές.
Κάποτε: Είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάιδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος.
Σήμερα: Τα βλέπουμε στην τηλεόραση.
Αύριο: Έχουμε ξανά το χρόνο να κοιτάξουμε, να δούμε, να ακούσουμε. Αλλά μας λείπει το κέφι. ‘Ετσι δεν βλέπουμε, δεν ακούμε, όμως νιώθουμε.
Κάποτε: Ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά.
Σήμερα: Το λέμε και με SMS.
Αύριο: Μπορεί να μη ζητάμε πια συγγνώμη, αλλά απαιτούμε να μας ζητήσουν.
Κάποτε: Αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια.
Σήμερα: Τώρα το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο.
Αύριο: Έχουμε απόθεμα ρούχων από τις παλιές καλές εποχές. Απλώς πρέπει να τα στενέψουμε λιγάκι. Γίναμε όλοι στυλάκια!
Κάποτε: Τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από ανθρώπους σαν το Σεφέρη.
Σήμερα: Παίρνουν από τον Καρβέλα.
Αύριο: Τι με νοιάζει από ποιόν παίρνουν συνέντευξη τώρα. Διαβάζουμε τις παλιές συνεντεύξεις, από όσα παλιά περιοδικά δεν κάψαμε στο τζάκι για να ζεσταθούμε.
Κάποτε: Ξυπνάγαμε πρωί - πρωί την Κυριακή για να πάμε στην εκκλησία.
Σήμερα: Δεν πάμε γιατί είναι. μπανάλ και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και επιχειρηματίες.
Αύριο: Χάσαμε πια την εμπιστοσύνη μας στην θρησκεία και στην πατρίδα. Μας έμεινε μόνο η οικογένεια.
Κάποτε: Μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι.
Σήμερα: Έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ.
Αύριο: Μαζευόμαστε και πάλι γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και λέμε τον πόνο μας. Μπορεί να υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις σε βασικά είδη, αλλά το ψωμάκι είναι αρκετό. Εξάλλου δεν πάσχουμε πια από ... χοληστερόλη.
Κάποτε: Οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή.
Σήμερα: Τραγουδούν με κάτι άλλο.
Αύριο: Ακούμε παλιά νοσταλγικά τραγούδια. Λίγο μας ενδιαφέρει η εκτέλεση.
Κάποτε: Ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη.
Σήμερα: Ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου.
Αύριο: Ακόμη ψάχνουμε να βρούμε ποιός φταίει. Ποίος τα έφαγε. Ντοκουμέντο είναι ότι γράφεται για όλα αυτά. Και κάθε σενάριο συνωμοσίας.
Κάποτε: Είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος».
Σήμερα: Λέμε «Αυτός φταίει».
Αύριο: Εξακολουθούμε και λέμε «αυτός φταίει, εγώ ποτέ».
Κάποτε: Τα παιδιά έβλεπαν στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα.
Σήμερα: Βλέπουν τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν τους κακούς.
Αύριο: Υπάρχουν πλέον νέοι ήρωες και για τα παιδιά. Αυτοί που εξοντώνουν τους κακούς, εκείνους που κάποτε μας είχαν επιβάλει το μνημόνιο και τώρα τη φτώχεια.
Κάποτε: Νοιαζόμασταν για το γείτονα.
Σήμερα: Τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.
Αύριο: Υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για τις σχέσεις γειτονίας. Οι γείτονες χωρίζονται σε φίλους και εχθρούς. Οι τελευταίοι είναι πάντα περισσότεροι.
Κάποτε: Ζούσαμε με ένα μισθό.
Σήμερα: Ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε.
Αύριο: Ζούμε, ...όσοι τα κατάφεραν.
Κάποτε: Περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιό.
Σήμερα: Μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια.
Αύριο: Μιζεριαζουμε και γκρινιάζουμε στην ξεπεσμένη ταβέρνα της γειτονιάς. Το κρασί βοηθά να ανακαλύψουμε και άλλους φταίχτες. Η λίστα περιλαμβάνει πια τους μισούς Έλληνες και όλους τους επώνυμους ξένους.
Κάποτε: Τα δανεικά τα έδινε ο αδελφός.
Σήμερα: Μας δανείζουν οι τράπεζες.
Αύριο: Δανεικά; Ο αδελφός δεν έχει. Δανείζουν όμως οι τράπεζες, που είναι πλέον όλες κρατικές, φτάνει να προηγηθεί το τηλέφωνο από τον υψηλά ιστάμενο κυβερνητικό παράγοντα.
Κάποτε: Δουλεύαμε για να ζήσουμε.
Σήμερα: Ζούμε για να δουλεύουμε.
Αύριο: Δουλεύαμε με την ελπίδα, ότι κάποτε στο μακρινό μέλλον θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε το όριο της φτώχειας.
Κάποτε: Δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο αισιόδοξοι, ακόμη κι ευτυχισμένοι!
Σήμερα: Έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.
Αύριο: Έχουμε τούβλα από χαρτονομίσματα δραχμών με πολλά μηδενικά, αλλά δεν αξίζουν τίποτα. Ο πληθωρισμός εξακολουθεί να καλπάζει. Δεν είμαστε αισιόδοξοι, ούτε ευτυχισμένοι, αλλά εξακολουθούμε να ελπίζουμε. Ως γνωστόν η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου