Η Γερμανία διατηρούσε σκόπιμα όλα αυτά τα χρόνια σε χαμηλά επίπεδα τις αυξήσεις σε μισθούς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τις χαμηλές τιμές στα προϊόντα της και τον υπερβολικά χαμηκό πληθωρισμό (κατά παράβαση της συνθήκης Μάαστριχτ) και αυτό με τη σειρά του έκανε τη Γερμανία ολοένα και ανταγωνιστικότερη, ενώ τους υπόλοιπους της Ευρωζώνης ολοένα και λιγότερο ανταγωνιστικούς. Τρανό παράδειγμα η Ισπανία, η οποία στην αρχή της κρίσης το 2008 εμφάνιζε πλεόνασμα και είχε μικρότερο χρέος-προς-ΑΕΠ σε σχέση με τη Γερμανία.
Τώρα αρχίζουν να παραδέχονται στη Γερμανία ότι οι μισθοί θα πρέπει να αυξάνονται με ταχύτερο ρυθμό, ωστόσο σύμφωνα με τον καθηγητή αυτό δεν είναι πλέον αρκετό. Ο λόγος είναι η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ευρώπη και κυρίως οι τράπεζες, οι οποίες από το 2008 και έπειτα ουσιάστικά έχαναν όλο και περισσότερο τη δυνατότητά τους να στηρίξουν την πραγματική οικονομία. Οι δε επανακεφαλαιοποίήσεις τους ουσιαστικά δεν έλυναν το πρόβλημά, καθώς επιβάρυναν τους κρατικούς προϋπολογισμούς και έτσι δημιουργείτω ένας φαύλος κύκλος χρέους σε κάθε κράτος.
Η λύση που προκρίνει ο καθηγητής, είναι καταρχήν η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών όχι από τα κράτη, αλλά από την Ευρώπη και συγκεκριμένα τον μηχανισμό EFSF. Εξηγεί όμως πως εμπόδιο σε κάτι τέτοιο αποτελεί η σχέση των πολιτικών κάθε κράτους με τους αντίστοιχους τραπεζίτες και την επιθυμία τους να μη χάσουν αυτή την επιρροή τους.
ΠΗΓΕΣ: yanisvaroufakis.eu, Financial Times
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου