Ακραία φτώχεια και ...φιλοδοξίες τερματισμού της.

Το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων στον πλανήτη γη, εξακολουθούν να περνούν την ημέρα τους με όσα κάποιοι ευχαρίστως ξοδεύουν για την κατανάλωση ενός καπουτσίνο φρέντο, σε μία οποιαδήποτε καφετέρια του ανεπτυγμένου κόσμου.

Το παγκόσμιο "μέσο εισόδημα" είναι περίπου 3 έως 4 δολάρια την ημέρα ανά άτομο. Με λιγότερα από αυτά ζει σήμερα το 50% του πληθυσμού του πλανήτη.

Θα ήταν ένα τεράστιο επίτευγμα «να τερματίσουμε την "ακραία φτώχεια" μέσα σε μία γενιά»..., δήλωσαν, κατά τις φετινές εαρινές συναντήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΔΝΤ, οι υπουργοί Οικονομικών του κόσμου. Κάτι που σήμαινε ότι στόχος είναι να περιορίσουμε την "ακραία φτώχεια" στο 3% του πληθυσμού της γης έως το 2030.

Αλλά τι είναι "ακραία φτώχεια"; Προς το παρόν, απλά και ξεκάθαρα, ορίζουμε τα 1,25 δολάρια την ημέρα ως "ακραία φτώχεια" και τα 2 δολάρια ως "φτώχεια".

Σήμερα, το ένα πέμπτο (20%) του πληθυσμού του "αναπτυσσόμενου κόσμου" ζουν σε συνθήκες "ακραίας φτώχειας", δηλαδή με λιγότερο από 1,25 δολάρια την ημέρα. Όμως σε ορισμένες περιοχές, όπως στην υποσαχάρια Αφρική, το ποσοστό της ακραίας φτώχειας ανέρχεται στο 50% περίπου.

Ωστόσο, και αν ακόμη καταφέρναμε οι φτωχοί του κόσμου να ξεπεράσουν το όριο των 1,25 δολαρίων την ημέρα, αυτό δεν θα αποτελούσε καμία ιδιαίτερη νίκη στον πόλεμο κατά της ακραίας φτώχειας. Αν μη τι άλλο, θα ‘πρεπε να έχουμε πολύ πιο φιλόδοξους στόχους.

Βέβαια, αν τώρα περιοριστούμε μόνο στις πλούσιες χώρες το όριο της φτώχειας είναι αρκετά υψηλότερο, θεωρείται ότι το αντιπροσωπεύει το ποσό των 15 δολαρίων την ημέρα.

Πολλοί οικονομολόγοι έχουν προτείνει να θεωρηθεί ως παγκόσμιο κατώτατο όριο φτώχειας το ποσό των 10 έως 15 δολαρίων ανά ημέρα, ότι περίπου ισχύει και για τις πλούσιες χώρες. Όμως τι θα σήμαινε αυτό; Απλώς θα βλέπαμε τα ποσοστά της φτώχειας στις αναπτυσσόμενες χώρες να εκτοξεύονται στα ύψη.

Αν όμως ο παγκόσμιος πλούτος, που συγκεντρώνεται και ευνοεί τις πλούσιες χώρες, μοιραζόταν πιο δίκαια, αν έπαυαν να υπάρχουν παγκοσμίως οι τεράστιες εισοδηματικές ανισότητες που παρατηρούνται σήμερα, τότε, η παγκόσμια οικονομία θα μπορούσε να συρρικνωθεί μεν, αλλά όλοι στον πλανήτη να ζούμε πάνω από το όριο της φτώχειας, πάνω δηλαδή από το ποσό των 10 δολαρίων την ημέρα ανά άτομο. Είναι όμως ποτέ δυνατόν κάτι τέτοιο να γίνει αποδεκτό από τις πλούσιες χώρες; Η απάντηση είναι φυσικά αρνητική.

Έτσι οι παγκόσμιοι οργανισμοί, που ελέγχονται από τις πλούσιες χώρες, στον λεγόμενο "αγώνα τους κατά της φτώχειας", θα αρκούνται ουσιαστικά μόνο σε διακηρύξεις...

____________ 

Σημείωση: Αφορμή για το παραπάνω άρθρο αποτέλεσε ένα δημοσίευμα στο capital.gr στις 30.4.2013, το οποίο ουσιαστικά αναδημοσίευε άρθρο του Charles Kenny από το "Bloomberg / Businessweek". Από αυτό αντλήθηκαν και τα στοιχεία που αναφέρονται στην παρούσα ανάρτηση.