Η διεθνής καριέρα του κύβου, που ξεκίνησε το 1980 και από τότε έχει πουλήσει εκατοντάδες εκατομμύρια κομμάτια, ίσως εξηγείται από το γεγονός ότι είναι ένα μικρό αντικείμενο χαμηλού κόστους, σχεδιασμένο για ατομική χρήση, απλό στη χρήση του, που όμως απαιτεί σκέψη και μεθοδικότητα για να βρεθεί η λύση του.
Σε έναν κλασσικό κύβο του Ρούμπικ κάθε μία από τις έξι έδρες καλύπτεται από εννιά αυτοκόλλητα με έξι φωτεινά χρώματα (παραδοσιακά: λευκό, κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, μπλε και πορτοκαλί). Ένας μηχανισμός περιστροφής επιτρέπει σε κάθε έδρα να περιστρέφεται ανεξάρτητα από τις άλλες, με αποτέλεσμα να συγχέονται τα χρώματα. Για να λυθεί το παζλ, πρέπει κάθε έδρα του κύβου να αποτελείται αποκλειστικά από αυτοκόλλητα του ίδιου χρώματος.
Λίγα λόγια για την ιστορία του:
Η πορεία του κύβου ξεκίνησε στη Βουδαπέστη το 1974 όταν ο 30χρονος τότε καθηγητής Αρχιτεκτονικής στο Τμήμα Εσωτερικής Διακόσμησης της Ακαδημίας Εφαρμοσμένων Τεχνών Ερνο Ρούμπικ αναζητούσε έναν έξυπνο τρόπο για να εξηγήσει στους μαθητές του τη σχέση των αντικειμένων με τον χώρο. Ετσι, κατέληξε στην κατασκευή ενός μεγάλου κύβου που αποτελούνταν από 27 μικρότερα κυβάκια, διακοσμημένα με αυτοκόλλητα σε έξι χρώματα που είχαν τη δυνατότητα να περιστρέφονται και να μετακινούνται, χωρίς ωστόσο να σπάνε ή να διαλύονται.
Αφού ολοκλήρωσε την κατασκευή του «Μαγικού κύβου» όπως τον ονόμασε αρχικά ο Ρούμπικ, συνειδητοποίησε ότι στα χαρτιά το σχέδιό του φαινόταν πολύ πιο εύκολο να λυθεί. Χαμένος ανάμεσα στις 43 τετράκις εκατομμύρια κινήσεις που μπορεί να κάνει κάποιος μέχρι να καταφέρει να ευθυγραμμίσει όλα τα κυβάκια του ίδιου χρώματος, χρειάστηκε έναν μήνα για να βρει τη λύση. «Ηταν ένας κώδικας που είχα γράψει μόνος μου αλλά δεν μπορούσα να τον διαβάσω» είχε αναφέρει ο ίδιος.
Αφού παρουσίασε την εφεύρεσή του στους μαθητές του, ο Ρούμπικ αντιλήφθηκε ότι κρατούσε στα χέρια του το κλειδί μιας διεθνούς επιτυχίας, δεν μπορούσε όμως να εξαγάγει την ιδέα του εκτός του κομμουνιστικού καθεστώτος και έτσι περιορίστηκε στις πωλήσεις στα εγχώρια καταστήματα παιχνιδιών, που και αυτό τον έκανε πλούσιο.
Τη λύση στο πρόβλημά του τού έδωσε ο Τιμπόρ Λάκζι, ένας εκπατρισμένος συμπατριώτης του, επιχειρηματίας και ερασιτέχνης μαθηματικός που δέχτηκε να πάρει μαζί του τον κύβο στην Εκθεση Παιχνιδιού της Νυρεμβέργης το 1979. Εκεί, το πολύχρωμο αντικείμενο έκανε τη διαφορά, προσελκύοντας το ενδιαφέρον των επισκεπτών και δικαιώνοντας τον Ρούμπικ, ο οποίος παρ' όλα αυτά παρέμεινε μετρημένος στις κινήσεις του. «Οταν ο Ρούμπικ μπήκε για πρώτη φορά στο γραφείο μου, ένιωσα ότι έπρεπε να του δώσω χρήματα. Εμοιαζε με ζητιάνο καθώς ήταν κακοντυμένος. Ηξερα, ωστόσο, ότι είχα μια ευφυΐα απέναντί μου» είχε δηλώσει ο Λάκζι.
Αυτός όμως που τελικά κατοχύρωσε τον κύβο στο όνομά του από το 1980 και καρπώθηκε το μεγαλύτερο μέρος από τα κέρδη των 400 εκατομμυρίων κομματιών που έχουν πουληθεί παγκοσμίως, ήταν ο Ρωσο-Εβραίος Μόρις Μιχτομ. Φρόντισε τουλάχιστον να δώσει στον κύβο το όνομα του εφευρέτη του Ρούμπικ.
Λίγες μέρες πριν, 40 χρόνια από την επινόηση του τρισδιάστατου αυτού παζλ, η Google είχε για Doodle στην κεντρική της σελίδα τον Κύβο του Ρούμπικ
Πηγές: www.tanea.gr και el.wikipedia.org
Νέο ρεκόρ. Μόλις 4,59 δευτερόλεπτα χρειάστηκε ένας νεαρός μαθητής, ο Νοτιοκορεάτης Σεούνγκ Μπεόμ Τσο, για να «λύσει» τον κύβο του Ρούμπικ, σε διαγωνισμό στο Σικάγο το Σαββατοκύριακο, επίδοση που εφόσον γίνει δεκτή και επισήμως από την παγκόσμια ομοσπονδία, θα αποτελεί την καλύτερη όλων των εποχών. Κάτοχος του προηγούμενου ρεκόρ ήταν ο έφηβος Λούκας Έτερ από το Κεντάκι των ΗΠΑ, με επίδοση 4,90 δευτερόλεπτων. naftemporiki.gr
ΑπάντησηΔιαγραφή