Επάνω αριστερά: Κοπέλα σε Αγρό, 1905, του Γερανιώτη Δημήτριου
Και δυο λόγια για τον ζωγράφο:
Ο Δημήτριος Γερανιώτης (Αθήνα, 1871 – Αθήνα, 23 Μαΐου 1966), σπούδασε αρχικά ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας με δασκάλους τον Νικηφόρο Λύτρα, τον Σπυρίδωνα Προσαλέντη και τον Κωνσταντίνο Βολανάκη.
Μετά συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία του Μονάχου κοντά στον Νικόλαο Γύζη, τον Γεώργιο Ιακωβίδη και Franz von Stuck.
Το 1903 διορίστηκε καθηγητής της αγαλματογραφίας στη Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και το 1904 διαδέχθηκε τον Βολονάκη στην έδρα της σκιαγραφίας, στην οποία παρέμεινε ως το 1936.
Ο Γερανιώτης ασχολήθηκε κυρίως με την προσωπογραφία και την τοπιογραφία. Τα πορτρέτα του χαρακτηρίζονται από την αυστηρή προσήλωση στις αρχές του ακαδημαϊσμού που επέβαλε η «Σχολή του Μονάχου». Εντούτοις, οι τοπιογραφίες του δείχνουν μία τάση προς τον ιμπρεσιονισμό.
Και η "Άνοιξη", 1927, του Γεώργιου Ιακωβίδη:
Ο Γεώργιος Ιακωβίδης (Χίδηρα Λέσβου, 11 Ιανουαρίου 1853 – Αθήνα, 13 Δεκεμβρίου 1932) από νωρίς έδειξε ενδιαφέρον για την τέχνη και κυρίως για την ξυλογλυπτική. Το 1870, εγγράφηκε στο Σχολείο των Τεχνών της Αθήνας (την μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών). Δάσκαλοί του στην Αθήνα ήταν ο ζωγράφος Νικηφόρος Λύτρας και ο γλύπτης Λεωνίδας Δρόσης.
Τον Νοέμβριο του 1877 έλαβε υποτροφία από το ελληνικό κράτος και αναχώρησε για το Μόναχο για να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της πόλης. Αφού αποφοίτησε, συνέχισε να εργάζεται στο Μόναχο για τα επόμενα δεκαεφτά χρόνια, δημιουργώντας δικό του εργαστήριο και σχολή ζωγραφικής.Με το ταλέντο και την εργατικότητά του, έγινε ευρύτατα γνωστός και αγαπητός. Οι διακρίσεις άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη.
Το 1900, ιδρύθηκε η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδας και ο Ιακωβίδης κλήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση να επιστρέψει στην Ελλάδα και διορίστηκε πρώτος της έφορος. Μετά τον θάνατο του δασκάλου του Νικηφόρου Λύτρα, το 1904, διορίστηκε ως άμισθος καθηγητής ελαιογραφίας στην Σχολή Καλών Τεχνών. Το 1910, με τον διαχωρισμό της Σχολής Καλών Τεχνών από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, του ανατέθηκε η διεύθυνση του Σχολείου των Καλών Τεχνών. Το 1926, ορίζεται ως ένα από τα τριάντα οκτώ αριστίνδην μέλη της νεοσυσταθείσας Ακαδημίας Αθηνών.
Πέθανε το 1932, λίγο καιρό πριν κλείσει τα ογδόντα του. Η Εθνική Πινακοθήκη τον τίμησε με μεγάλη αναδρομική έκθεση τον Νοέμβριο του 2005.
Ο Ιακωβίδης υπηρέτησε πιστά τον γερμανικό ακαδημαϊκό νατουραλισμό της λεγόμενης «Σχολής του Μονάχου». Τα θέματά του, παρότι ζωντανά και γεμάτα ελληνικό φως, διακατέχονται από την θεατρικότητα και την αυστηρότητα που επέβαλε ο ακαδημαϊσμός. Έχει αφήσει μεγάλο ζωγραφικό έργο, περί τους 200 ελαιογραφικούς πίνακες που σώζονται στα μεγαλύτερα μουσεία της Ευρώπης και Αμερικής, στη Πινακοθήκη Αθηνών και σε διάφορες ιδιωτικές συλλογές.
Ο Ιακωβίδης υπηρέτησε πιστά τον γερμανικό ακαδημαϊκό νατουραλισμό της λεγόμενης «Σχολής του Μονάχου». Τα θέματά του, παρότι ζωντανά και γεμάτα ελληνικό φως, διακατέχονται από την θεατρικότητα και την αυστηρότητα που επέβαλε ο ακαδημαϊσμός. Έχει αφήσει μεγάλο ζωγραφικό έργο, περί τους 200 ελαιογραφικούς πίνακες που σώζονται στα μεγαλύτερα μουσεία της Ευρώπης και Αμερικής, στη Πινακοθήκη Αθηνών και σε διάφορες ιδιωτικές συλλογές.
Πηγή: el.wikipedia.org
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου