Με αφορμή την επέτειο αυτή, μια σύντομη αναδρομή στην διετία, μέσα από δυο άρθρα της "Καθημερινής":
- Το πρώτο, "Ο «συμπαθητικός Αλέξης» και η «κυβέρνηση ακορντεόν»", από την σκοπιά της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν), από τις Βρυξέλλες, που επιχειρεί η Ελένη Βαρβιτσιώτη. Κάποια σημεία από το άρθρο αυτό στη συνέχεια.
- Επίσης μια εκτίμηση για το τι θα απομείνει από την "Πρώτη Φορά Αριστερά": «Ο κυνισμός της καρέκλας» μας λέει ο Πάσχος Μανδραβέλης σε ένα άλλο άρθρο με αυτόν τον τίτλο, που παραθέτουμε στη συνέχεια.
Ο «συμπαθητικός Αλέξης» και η «κυβέρνηση ακορντεόν»
4 Φεβρουαρίου 2015. Λίγες μέρες αφότου έχει αναλάβει τα πρωθυπουργικά του καθήκοντα, ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται στις Βρυξέλλες για την πρώτη του επίσκεψη στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Ε.Ε.)... Εκεί στην πρώτη του εμφάνιση με τον επικεφαλής της Ε.Ε. Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, έχοντας φόντο τις ευρωπαϊκές σημαίες, με τα φλας των καμερών να αναβοσβήνουν και την αμηχανία του κ. Τσίπρα να είναι εμφανής, ο πρόεδρος της Επιτροπής –με μία κίνηση που θα αποδειχθεί συμβολική για τη σχέση που θα εξελιχθεί στο μέλλον– τον πιάνει από το χέρι, όπως ένας ενήλικας πιάνει ένα παιδί, και τον οδηγεί στα ενδότερα της Κομισιόν. Εκεί το μήνυμα του ισχυρού Ευρωπαίου είναι ξεκάθαρο: «Βοήθησέ μας να σε βοηθήσουμε», του λέει και από εκείνη τη στιγμή οι σχέσεις των Βρυξελλών με την κυβέρνηση Τσίπρα, αλλά κυρίως με τον ίδιο τον πρωθυπουργό, έχουν περάσει από πολλά κύματα...
Ολα όμως αλλάζουν από τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του, καθώς η συγκρουσιακή διαπραγματευτική τακτική που επιλέγει τους επόμενους τέσσερις μήνες –που είναι λίγο-πολύ γνωστή– δημιουργεί ένα κλίμα «τοξικό»
Το βασικό πρόβλημα που εντοπίζουν οι αξιωματούχοι που παρακολουθούν την Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια της διακυβέρνησης Τσίπρα, είναι ότι δεν υπάρχει μια σταθερότητα, μία στρατηγική και μία συνέχεια στην πορεία της κυβέρνησης. Και δεν είναι λίγες οι φορές, όπως περιγράφουν, που «νιώθουν ότι το νερό έχει μπει στο αυλάκι και την επομένη ο κ. Τσίπρας αλλάζει τελείως τακτική».
Ευρωπαίος αξιωματούχος παρομοίαζε, μιλώντας στην «Κ», τη διακυβέρνηση Τσίπρα με «ακορντεόν», που από τη μια στιγμή στην άλλη το όργανο ανοίγει και κλείνει αλλάζοντας μελωδία: Από την πρώτη φάση της διαπραγμάτευσης, που με τους χειρισμούς του Ελληνα πρωθυπουργού η χώρα βρέθηκε ένα βήμα πριν από την έξοδο από το ευρώ, με ένα λογαριασμό δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ επιπλέον που πρέπει να πληρώσει, και τις Βρυξέλλες να «βρίσκονται σε κατάσταση σοκ», ο κ. Τσίπρας αμέσως πέρασε στην αντίπερα όχθη.
Από τον Ιούλιο του 2015 μέχρι τις εκλογές του Σεπτεμβρίου «έκανε όλες τις σωστές κινήσεις», έλεγε αξιωματούχος στην «Κ», αναφέροντας ότι «υπέγραψε τη συμφωνία για νέο πρόγραμμα, έβγαλε από τη Βουλή όλες τις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις, ενώ μέσα στον Αύγουστο ψήφισε κυριολεκτικά... τα πάντα». Και εκεί που οι Ευρωπαίοι ανακουφίζονται ότι η κυβέρνηση έχει βρει τον βηματισμό της, το φθινόπωρο του 2015 ξεσπάει η μεταναστευτική κρίση...
«Αυτό που είναι σαφές στις Βρυξέλλες», λέει ο ίδιος, είναι ότι πέρα από τον Τσίπρα «δεν υπάρχει κάτι άλλο, δεν υπάρχουν υπουργοί, δεν υπάρχει σύστημα, δεν υπάρχει κρατική δομή, δεν υπάρχει υπόβαθρο, δεν υπάρχει ουσία σε αυτή την κυβέρνηση». Και αυτό φαίνεται να το ξέρουν πλέον πολύ καλά στις Βρυξέλλες,
Αλλωστε «μέχρι να πυροβολήσει ο κ. Τσίπρας το πόδι του», όπως χαρακτηρίζουν οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι την κίνηση να δώσει επίδομα στους συνταξιούχους χωρίς καμία συνεννόηση, οι «περισσότεροι στο Εurogroup δεν ήθελαν να ακούσουν άλλο για την Ελλάδα», λέει χαρακτηριστικά, καθώς υπήρχε το αίσθημα της «κόπωσης» και η λογική του «ας τελειώνουμε».
Σήμερα, δύο χρόνια αργότερα, εξαιτίας της αναποτελεσματικότητας της κυβέρνησης στην Αθήνα, τουλάχιστον ως προς την επίτευξη των βασικών στόχων, Ευρωπαίος αξιωματούχος διαπιστώνει πως «τίποτε δεν άλλαξε» στην πραγματικότητα με την περίπτωση της Ελλάδας.
«Δεν έκανε τη μεγάλη τομή στο κράτος, διόρισε περισσότερους, δεν εξορθολόγισε τις δαπάνες, δίνει χρήματα σε λάθους ανθρώπους, δεν βοήθησε την επιχειρηματικότητα, δεν πολέμησε τη διαφθορά», λέει χαρακτηριστικά.
Στις Βρυξέλλες «ο συμπαθητικός Αλέξης» έχει αρχίσει αργά αλλά σταθερά να χάνει τους υποστηρικτές του...
Πηγή: kathimerini.gr
Ο κυνισμός της καρέκλας
Την ερχόμενη Τετάρτη συμπληρώνονται δύο χρόνια από τότε που το ένα τρίτο των συμπολιτών μας πίστεψε ότι δεν είχε τίποτε να χάσει και έδωσε σχετική πλειοψηφία στο (κατά Βαρουφάκη) «τσούρμο αριστερών» ή, τέλος πάντων, σε κάτι που έμοιαζε με τέτοιο. Το αποτέλεσμα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015 ήταν η κατάληξη μιας μακράς αντιμνημονιακής υστερίας στην οποία όλα τα κόμματα και τα ΜΜΕ είχαν τοκίσει. Ακόμη και τα αστικά, που είναι κάπως πιο σοβαρά. Δεν αναφερόμαστε μόνο στην εγκληματική απόφαση του κ. Αντώνη Σαμαρά να δώσει αστική σφραγίδα στα κατακάθια του αριστερού ριζοσπαστισμού, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ· μια δράκα από αυτούς ανέβαιναν τον Γολγοθά του μνημονίου και οι υπόλοιποι λιθοβολούσαν για να είναι αρεστοί στους ψηφοφόρους τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι από αυτούς σάρωσαν σε ψήφους με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε αυτά τα δύο χρόνια έγιναν πολλά, ψηφίστηκαν πολλά (και σε αυτό πρέπει να δώσουμε εύσημα στον ΣΥΡΙΖΑ ότι νομοθέτησε πράγματα που οι άλλοι δεν τολμούσαν), αλλά δεν άλλαξε τίποτε. Οι δομές του συστήματος που μας οδήγησε στη χρεοκοπία αναπαράγονται όλο και πιο χαμηλά, και ας ελπίζουμε ότι με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έπιασαν πάτο. Δηλαδή πελατειακό κράτος είχαμε, αλλά εκεί που ήταν σε αποδρομή τώρα έγινε ξεδιάντροπο. Οι πολιτικοί τακτικισμοί ήταν στην ατζέντα, αλλά τώρα δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Ολοι προσπαθούσαν να επηρεάσουν τα media, κομματικό τοποτηρητή δεν έστειλε κανείς. Κάθε εξουσία προσπαθεί να σταματήσει την προβολή των κακών πεπραγμένων της, απαγόρευση κυκλοφορίας δημοσιογράφων δεν τόλμησε πριν από τους τωρινούς κανείς. Πάντα υπήρχε δεσμός μεταξύ Μαξίμου και ηγεσίας της Δικαιοσύνης, παραβίαση του Συντάγματος για να μη συνταξιοδοτηθεί πρόεδρος του Αρείου Πάγου δεν υποσχέθηκε ποτέ πρωθυπουργός. Αν θέλουμε να σαρκάσουμε, πρέπει να πούμε πως η καλύτερη κληρονομιά του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να μεγεθύνει τόσο πολύ όλες τις παθογένειες της μεταπολίτευσης ώστε να τις δουν ακόμη και οι πιο αφελείς ή καλόπιστοι, δηλαδή εκείνοι που τους ψήφισαν. Και αυτή είναι η μόνη αρετή των λαϊκιστών στην εξουσία. Οπως ο Τραμπ εκλέχτηκε εναντίον των ελίτ και έβαλε μόνο δισεκατομμυριούχους στο υπουργικό του συμβούλιο, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχτηκε ως αντιδεξιό κόμμα για να συνεταιριστεί με τους ΑΝΕΛ.
Τι θα απομείνει λοιπόν από την Πρώτη Φορά, εκτός από το μεγαλειώδες ξεγύμνωμα της «ριζοσπαστικής» (τρομάρα μας!) Αριστεράς, η οποία μάς είχε ζαλίσει με επανάσταση και ηθικολογίες σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης; Μάλλον ο κυνισμός της καρέκλας. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην παρέα που κατοικοεδρεύει στο Μαξίμου και έχει κάνει τη μετα-αλήθεια ψωμοτύρι, πολύ πριν την ανακαλύψουν ο Ντόναλντ Τραμπ και ο υπόλοιπος κόσμος. Μιλάμε για όλους εκείνους που δεν είπαν κουβέντα για τη δίωξη του κ. Ανδρέα Πετρουλάκη, που συγχρωτίζονται με τα παλικάρια του κ. Πάνου Καμμένου, αλλά θεωρούν ακροδεξιό τον κ. Αδωνι Γεωργιάδη, που διυλίζουν τον κώνωπα από τα δεξιά και καταπίνουν την κάμηλο από τα ακροδεξιά. Για εκείνους που δεν τολμούν να πουν το παραμικρό για τις μικρές και μεγαλύτερες διολισθήσεις της κυβέρνησης από τον δημοκρατικό κανόνα.
Παραφράζοντας μια διάσημη ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα λέγαμε ότι «από τη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν θα θυμόμαστε τα έργα των εχθρών της Δημοκρατίας, αλλά τη σιωπή των φίλων της. Το μεγάλο μέτρο ενός ανθρώπου δεν είναι τι φωνασκεί σε εποχές αντιπολίτευσης, αλλά και τι παραλείπει να κάνει σε εποχές διακυβέρνησης».
Πηγή: kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου