Αν ο Μπόρις Τζόνσον ήταν Ελληνας

Ο Μπόρις Τζόνσον εγκαταλείπει τη Ντάουνινγκ Στριτ μετά τις μαζικές παραιτήσεις μελών της κυβέρνησής του, που δηλώνουν ότι αδυνατούν να υπηρετήσουν έναν πρωθυπουργό που βαρύνεται με σκάνδαλα, όπως τα πάρτι στην περίοδο της πανδημίας και η ανακαίνιση του πρωθυπουργικού διαμερίσματος. Είχε και από δίπλα ένα στέλεχος που κατηγορείται για τη σεξουαλική παρενόχληση (...)

Ας υποθέσουμε ότι ο έλληνας πρωθυπουργός καταγγέλλεται για κορονοπάρτι και την ανακαίνιση ενός φανταστικού διαμερίσματος που βρίσκεται εντός του Μαξίμου. Πώς θα αντιδρούσαν οι υπουργοί; Και τι θα έλεγαν, αλήθεια, τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης; 

Να παραιτηθεί υπουργός; Ελάτε τώρα! Οι υπουργοί θα είχαν πιάσει στασίδι στα κανάλια λέγοντας ότι οι αντιδράσεις της αντιπολίτευσης (και μερίδας του Τύπου) προσβάλλουν τον πολιτικό μας πολιτισμό, πρόκειται για θέματα που δεν απασχολούν τον λαό, ούτε έχουν επίπτωση στην παραγωγή κυβερνητικού έργου. 

Πρώτον επειδή δεν έγινε κανένα κορονοπάρτι, αλλά μία μικρή συγκέντρωση με τους συμμετέχοντες να υποβάλλονται σε τεστ. 

Και δεύτερον το διαμέρισμα δεν ανήκει στον Πρωθυπουργό, εκεί θα μείνει και ο επόμενος. Η δε ανακαίνιση δεν είναι τίποτα περισσότερο από μικρές βελτιώσεις που εξασφαλίζουν μία αξιοπρεπή διαβίωση. «Θέλετε ο Πρωθυπουργός να ζει σε ένα διαμέρισμα με κουφώματα που μπάζουν;». Αν μάλιστα η Αστυνομία έκοβε πρόστιμο στον Πρωθυπουργό, θα εθεωρείτο, περίπου, πραξικόπημα. 

Και ο φιλοκυβερνητικός Τύπος κάπως έτσι θα το πήγαινε. Σοβαροί αρθρογράφοι θα καλούσαν την αντιπολίτευση να κάνει προγραμματική κριτική και να μην ασχολείται με μικρότητες. 

Ακόμα και το σεξουαλικό σκάνδαλο, με πρωταγωνιστή συνεργάτη του Πρωθυπουργού, έτσι θα αντιμετωπιζόταν. Και πώς να ξέρει ο μεγάλος τι κάνουν στην ιδιωτική τους ζωή οι συνεργάτες του; 

Ολα μαζί τα θέματα, κορονοπάρτι, ανακαίνιση, σεξουαλικό, θα είχαν ζωή το πολύ δύο εβδομάδων. Οχι μόνο στην πολιτική σκηνή και στον Τύπο, αλλά και στα social media. Διότι αυτά δεν θεωρούνται σοβαρά θέματα στην Ελλάδα. Εδώ έχουμε μάθει να δείχνουμε «κατανόηση» σε κάτι τέτοια. Τα δεχόμαστε περίπου ως αυτονόητα. (...)

Από άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη στο protagon.gr (απόσπασμα)